M. Night Shyamalan heeft zich met the Sixth Sense natuurlijk onsterfelijk gemaakt in de filmwereld. De scenarioschrijver/regisseur maakte daarna het aardige Unbreakable, wat door de hoge verwachtingen toch een beetje teleurstelde. Met Signs moest de vliegende start van Shyamalan’s carriere een goed vervolg krijgen. Alles zag er op papier goed uit: creepy trailer, goede cast en wederom hoge verwachtingen. Toch vielen de reacties tegen… waarom eigenlijk?
“There’s a monster outside my room, can I have a glass of water?”
In Signs volgen we het verscheurde boerderijgezinnetje van ex-dominee Graham Hess (Gibson). Sinds de ongelukkige dood van zijn vrouw is Graham zijn geloof kwijtgeraakt. De daaropvolgende depressie weegt ook zwaar op zijn kinderen. Grahams broer Merril (Phoenix) probeert te helpen waar hij kan, maar het lijkt niet genoeg te zijn. Op een ochtend ontdekken ze dat in het maïsveld naast de boerderij grote wiskundige patronen zijn gedrukt, door de maïsstengels om te buigen, een beetje zoals bij graancirkels. Gaat het hier om een grap, of zijn dit tekens van buitenaardse wezens? Graham mag dan wel zijn geloof kwijt zijn, enkele bloedstollende gebeurtenissen zullen hem confronteren met het ongelofelijke.
Nog meer dan in de Sixth Sense laat Shyamalan de suspense zijn werk doen. Geen goedkope schrikeffecten en afschuwelijke beelden, maar inventieve suggestie worden gebruikt om de kijker schrik aan te jagen. De spanning wordt uitermate vakkundig opgebouwd, en grijpt de kijker bij de keel. En daar ligt het sterkste punt van de film, de kijker wil heel erg graag weten of achter al die suggestie een waarheid schuilt, en zit daarmee op het puntje van de stoel. Anderzijds is de spanning waaronder de filmkarakters komen te staan zo voelbaar dat je hoopt dat de beproeving gauw voorbij is.
Het absolute vakmanschap van Shyamalan had ook een keerzijde, en dat is dat zijn werkwijze op zijn manier ook weer een beetje voorspelbaar werd. Je wist gewoon dat hij via een verborgen patroon naar een als verrassend bedoelde finale probeerde te werken. En juist die finale is waar de film weer wat aan kracht inboet. De hele film is een enorme build up naar… een tamelijk teleurstellende conclusie. Alsof je een superspannende date hebt en alles lijkt te wijzen op die eerste zoen… En dan zegt je date dat ze je toch meer als “vriend” ziet. Dat gevoel. Gezien de enorme suspense die Signs heeft opgeroepen is het einde een behoorlijke kater. Je wordt helemaal opgeladen, maar de ontlading blijft uit.
Conclusie
Signs is ondanks deze kritiek toch een goede film. Kwalitatief is de film beter dan 90% van de films die Netflix en Amazon tegenwoordig produceren. Mel Gibson was destijds nog niet de discutabele figuur die hij tegenwoordig is, en levert een prima rol af. De kinderen in Signs zijn ook goed, en dat bewijst dat Shyamalan een oog voor het ontdekken van jeugdig talent heeft. Ondanks het teleurstellende einde is Signs een film die best gezien mag worden.
Be the first to comment