Wie (van mijn leeftijd) keek er nou vroeger niet naar de Hulk? Een grote Italiaan werd helemaal groen geverfd, en moest vervaarlijk grommend voor de Hulk doorgaan. Deze koddigheid was eigenlijk ook gelijk de charme van de serie, en miljoenen mensen over de hele wereld volgden de avonturen van dokter Bruce Banner, alias de Hulk. De gelijknamige Comic Serie was reeds sinds de jaren 60 populair, en voor de film probeerde men de Hulk wat meer op de comicversie te laten lijken.
“The gamma just unleashed what was already there.”
Zelden was er zoveel heisa om een filmtrailer. Vele mensen waren destijds (2003) zwaar teleurgesteld over hoe de geanimeerde Hulk eruit zag. In honende kritieken werd hij omschreven als Shrek met steroïden die in een echte film is beland. Die kritiek is echter zeker niet op zijn plaats. De Hulk zag er voor zijn tijd best okat uit. Ik denk dat vele criticasters zich hebben laten verleiden omdat ze overmand waren door nostalgische gevoelens. Deze Hulk is namelijk een heel andere dan de oude Tv-serie. Als Comicliefhebber zeg ik dat deze computer-Hulk een vooruitgang was, ook al heb ik zelf ook vroeger graag naar de TV serie gekeken. Maar wat vond ik van de gehele film?
Bruce Banner is een jonge onderzoeker die bezig is met een belangrijk project. Hij probeert zoogdieren genetisch te manipuleren en een genezingsgave te creëren. Het is de bedoeling dat een gewond zoogdier zich in enkele seconden kan herstellen. Dit wil Banner bewerkstelligen door kikkers bloot te stellen aan zogenaamde gammastralen. Banner wil hiermee de mensheid helpen, maar het leger heeft andere plannen. Banner moet zijn project versnellen, en hierdoor ontstaat een vreselijk ongeluk. Door een ontploffing wordt Banner zelf blootgesteld aan gammastralen. Wat Banner niet weet is dat hij door zijn vader een genetische afwijking heeft. Dit in combinatie met de gammastraling zorgt ervoor dat Banner nu de genezingsgave bezit. Maar de keerzijde van de medaille is dat zodra Banner boos wordt, hij veranderd in een groot groen monster; de Hulk.
Het leger wil natuurlijk niets liever dan Banner zo snel mogelijk gevangen nemen en onderzoeken. Dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan, want de Hulk is ultra groot, en ongelofelijk sterk. De Hulk heeft echter één grote zwakke plek, en dat is de ex-verloofde van Banner, Betty. Betty is de enige die de doorgedraaide Hulk kan kalmeren, en het toeval wil dat zij de dochter is van de generaal die achter de Hulk aanzit. Ook de vader van Banner probeert de Hulk te pakken te krijgen, hij wil zich namelijk de enorme kracht van de Hulk eigen maken. In deze strijd moet de Hulk niet alleen fysieke gevaren het hoofd bieden, ook zal Bruce Banner de strijd met zijn pijnlijke verleden aan moeten gaan. Zijn grootste zwakheid, Betty, kan hierdoor juist zijn redding blijken te zijn.
De kracht van de comic en de TV serie was redelijk hetzelfde: simplisme. Bruce werd de hulk door een gamma-explosie, niks meer of minder. Waarom dan toch het stomme plot met zijn waanzinnige vader bedacht? Het plot met zijn vader rekt het intro van de film onnodig lang. Het duurt verdorie meer dan veertig minuten voordat de film naar de Hulk begint toe te werken. Want laten we eerlijk zijn, je gaat naar de Hulk voor chaos en actie. Niet voor een hopeloos slecht acterende Nick Nolte die als vadertje Banner zijn zoon met een slechte jeugd opzadelt. Regisseur Ang Lee wilde de film wat meer psychologische diepgang meegeven, en dat is op zich best te prijzen. Liever had ik gezien dat hij zich op de innerlijke strijd Banner / Hulk had gestort, dan op het vader / zoon verhaaltje.
Alsof het allemaal nog niet traag genoeg is blijkt ook Bruce Banner (Eric Bana) zelf een maffe nerd. Eric Bana ziet er qua haar en kleding uit alsof hij zo uit de oude TV serie is gestapt. Echt snugger is hij ook lang niet altijd, en dat voor een geniaal wetenschapper. Dat Bana echt wel wat in huis heeft weten de fans door films als Chopper, maar hier zit hij er als acteur flink naast. Dit kan echter ook aan de regie liggen. Ang Lee gaat zich in deze film liever te buiten aan cinematografische trucjes, dan aan het goed regisseren van mensen. Met name op het moment dat Nick Nolte zijn ‘ik wil de wereld aan mijn voeten‘ speech afsteekt, faalt Ang Lee hopeloos. Zelden zagen filmfans zo tenenkrommend slechte speech.
De visuele trucjes van Lee zitten niet direct in enorme special-effects, maar meer in rare troebele beelden. Zodra Banner in de knoop zit met zijn emoties krijg je soms de meest rare kleur effecten in beeld te zien. Verder verknipt hij de actie op het scherm soms in meerdere plaatjes tegelijk, waardoor het filmdoek in een soort stripverhaal lijkt te veranderen. Dit is op zich erg leuk bedacht, en voor de comicfans een link extra naar hun medium, het stripverhaal. Voor deze fans van de Hulk hebben verder Stan Lee (de bedenker van de Hulk) en Lou Ferrigno (de eerste TV Hulk) een kleine grappige bijrol.
Conclusie
De Hulk is voor mij persoonlijk een beetje een teleurstelling geworden. Dat was het destijds al, en nu ik de film deze week weer zag voelde ik dat weer. Regisseur Ang Lee heeft de Hulk meer diepgang willen geven, maar dacht kennelijk aan het oorspronkelijke gegeven niet genoeg te hebben. Zijn gerommel met het verhaal komt de film absoluut niet ten goede, en zou de comicfans niet echt tevreden stemmen. Dat de Hulk echt wel meer is dan een botte reus zien we vooral in de scène waarin de Hulk Betty opzoekt. Dat gegeven, die inval, hadden we vaker moeten zien. In plaats daarvan ziet de kijker een stomvervelende Nick Nolte die wat mij betreft nooit meer in een film mag optreden. Het was niet voor niets dat Marvel de hele serie een paar jaar later een reboot gaf voor het MCU. Daardoor blijft deze Hulk een beetje een vreemde eend onder de comicfilms. Jammer, want het potentieel was er wel.
Be the first to comment