Het Engelse koningshuis loopt qua imago niet over van warmte. Gescheiden prinsen, een stijve koningin, ongelukkige prinsessen en veel vreemdgaan leek begin deze eeuw de orde van de dag. Peter Morgan schreef een script over de tragedie rond Lady Di, waarin hij op zoek ging naar de vrouw achter de koninklijke façade. Wie is de koningin nou echt? De film zou een royale vingeroefening blijken voor de successerie The Crown op Netflix. Terwijl ik seizoen 4 van deze serie kijk met mijn vriendin dwalen mijn gedachtes ook weer af naar deze film.
“They, er, sent a copy of the Queen’s speech. Might want to scrape the frost off it first… Oh, I phoned them with a couple of suggestions, to make it sound like it came from a human being.”
Als Tony Blair de verkiezingen weet te winnen lijkt Engeland aan de vooravond van een grote omwenteling te staan. De grote populariteit van deze jonge premier staat in schril contrast tot de teruglopende glorie van het koningshuis dat als stijf en stoffig gezien wordt. De aanvankelijke samenwerking tussen koningin Elizabeth (Mirren) en Blair (Sheen) verloopt dan ook erg stroef. Het feit dat Sheen’s vrouw tegen de monarchie is helpt ook niet echt. Blair’s moment om te schijnen komt als Prinses Diana in Parijs om het leven komt bij een auto-ongeluk. Het koningshuis hult zich in stilzwijgen. Blair doet een dringend beroep op de koningin om een paar woorden tot het grote publiek te richten. Zijn populariteit neemt alleen maar toe als hij Diana ‘the People’s princess‘ noemt. Elizabeth en haar hof houden aanvankelijk echter voet bij stuk. De onvrede in het land blijkt echter zo groot dat de koningin beseft dat de tijden wellicht voor altijd veranderd zijn…
De hele film is een echte krachttoer van Helen Mirren die laat zien waartoe ze in staat is. Hoewel ze qua uiterlijk niet eens zoveel op de koningin lijkt speelt ze zo geloofwaardig dat je op den duur niet meer naar Helen Mirren zit te kijken; ze is koningin Elizabeth. Mirren weet zoveel lagen in het uiterlijk stijve karakter van Elizabeth aan te brengen dat de kijker gedurende de film meer en meer voor haar gaat voelen, zelfs als is hij of zij het niet met alle daden van Elizabeth eens. In schril contrast met Mirren staat de toch niet onverdienstelijke acteur Sheen die een fletse Tony Blair ten beste geeft. In vergelijk met de prestaties van Mirren komt Sheen niet verder dan een karikatuur van de man die hij neer probeert te zetten.
Als ik de film vergelijk met een gemiddelde episode van The Crown, dan zie ik veel overeenkomsten. De manier waarop de karakters geïntroduceerd worden, de focus op de tegenstellingen tussen politici en het hof, de relatie tussen de premier en de koningin, en de manier waarop de koningin soms symbolische momenten van contemplatie heeft, in dit geval als ze geconfronteerd wordt met een afgeschoten hert. Het kan bijna geen toeval zijn dat het verhaal van Diana in the Crown begint met het schieten van een hert, een duidelijke link naar deze film.
Conclusie
Helen Mirren mocht voor haar rol dat welbekende beeldje ophalen, en dat is misschien wel de meest terechte Oscar van het nieuwe millennium. The Queen is een ware triomftocht voor deze gelouterde actrice geworden, en een waardevolle les voor iedereen die serieus acteur of actrice ambieert te worden. Het knappe is dat de film op kritische wijze de daden van Elizabeth observeert, maar desondanks zonder goedkope filmtrucjes een heleboel sympathie voor het karakter weet te kweken. Een juweeltje die door veel subtiliteiten wellicht niet voor iedereen geschikt is, maar de ware filmliefhebber weet hier wel raad mee.
Be the first to comment