Series kijken is tegenwoordig een vreemde bezigheid. Vroeger begon een nieuw seizoen ergens in september en kreeg je elke week een aflevering voor de kiezen. In dat tempo zat je uiteindelijk nooit heel lang zonder. Tegenwoordig ploegen mijn vriendin en ik in een krap weekje door zo’n seizoen heen, en dan kunnen we weer een jaar wachten op meer. The Crown is zo’n serie waar we echt naar uitkijken.
“That was impressively cunty.”
De druk op prins Charles (Josh O’Connor) om te gaan trouwen wordt steeds groter. Zijn affaire met de getrouwde Camilla (Emerald Fennell) gaat nergens heen, en de familie wil een geschiktere kandidaat als toekomstige koningin. Ondertussen wordt Margaret Thatcher (Gillian Anderson) gekozen als premier. Koningin Elizabeth (Olivia Colman) is erg nieuwsgierig naar deze sterke vrouw. Al snel blijkt dat de twee vrouwen scherpe overeenkomsten en tegenstellingen hebben. Prinses Margaret (Helena Bonham Carter) worstelt met het ouder worden en de eenzaamheid. En terwijl het koningshuis de jaren ’80 binnenstormt ontmoet Charles tijdens een date een jong meisje genaamd Diana Spencer (Emma Corrin).
Onlangs waren er wat engelse royalty-watchers erg boos over deze serie. Eigenlijk zou Netflix volgens hen apart moeten vermelden dat het hier toch vooral om fictie gaat. De afgelopen drie seizoenen vond ik dat onzin. The Crown vermengde dramatische elementen met geschiedenis en deed dat op een mooie manier. Dit seizoen zijn we qua tijdlijn dichter bij huis, en liggen de onderwerpen de hedendaagse kijker en de schrijvers duidelijk dicht aan het hart. En voor het eerst krijg je sterk het gevoel dat schrijvers hier en daar ietwat partij kiezen, en het verhaal soms ietwat ten gunste van een geliefd karakter uit de doeken doen.
Prinses Diana is door haar stormachtige leven en tragische einde natuurlijk een vrouw die vele mensen enorm aanspreekt. Als jong meisje trouwde ze een veel oudere prins, werd ze als stijlicoon aanbeden over de hele wereld en ontpopte zich tot humanitaire weldoener en “People’s Princess“. Het koningshuis en met name prins Charles waren de schurken in dit mislukte sprookje, en de arme Diana werd door paparazzi haar ondergang ingedreven. Door de jaren heen blijkt dat deze uitleg van zaken ietwat zwart-wit was. De man achter deze serie, Peter Morgan, schreef er al een mooie film over: The Queen. Daarom is het wel jammer dat hij zich ietwat laat verleiden om in deze serie al te hard partij te kiezen voor Diana.
Actrice Emma Corrin blijkt daarin een uiterst effectief wapen. Op zeer overtuigende wijze zet zij een getormenteerde prinses neer die op veel te jonge leeftijd een sprookje krijgt aangeboden dat veranderde in een nachtmerrie. Charles is alleen maar met Camilla bezig of op stuitende wijze jaloers op de aandacht die Diana krijgt. Charles had in het vorige seizoen nog mijn sympathie maar wordt in deze nieuwe afleveringen als een narcistische Disney-schurk neergezet die alleen maar kromgebogen lijkt te plotten hoe hij bij Diana en de koningin een scheiding in zijn voordeel kan afdwingen. De focus ligt enorm bij zijn verlangen naar en vreemdgaan met Camilla. Pas tegen het einde van het seizoen zien we dat Diana ook vreemdgaat, en dan wordt het enigszins goedgesproken omdat Charles haar in de aflevering uitermate slecht behandeld en compleet negeert. De tijdlijnen van de relatie tussen Camilla en Charles kloppen hierbij ook niet geheel. Het zou de serie hebben gesierd een iets reƫler beeld te geven, en vervolgens aan de kijker over te laten achter wie ze wil staan.
Als ik dat punt van kritiek opzij zet valt er nog genoeg te genieten van seizoen 4. Emma Corrin is zoals gezegd een uiterst overtuigende Diana. Gillian Anderson laat zien hoe veelzijdig ze is als actrice door een enorm in zichzelf gelovende Thatcher neer te zetten. Zo kort na Meryl Streep (The Iron Lady) moet dat een flinke uitdaging zijn geweest, maar ze brengt het er goed vanaf. Anderson scoorde de laatste jaren met behoorlijk uiteenlopende rollen in The Fall en Sex Education, en is ook hier weer goed op dreef. Je zou bijna vergeten dat Oscarwinnares Olivia Colman ook nog aanwezig is. Net als in seizoen 3 draagt ze de serie en is ze een koningin die voortdurend probeert het persoonlijke te laten balanceren met haar plichtsbesef. Daar faalt ze soms jammerlijk in, maar dat maakt haar ook menselijk.
Conclusie
Seizoen 4 gaat inderdaad iets meer de kant van fictie op. Hoe erg is dat? De biopic of Freddy Mercury nam het ook niet zo nauw met de feiten, en werd een enorm succes. En naarmate we meer in het heden terechtkomen is de persoonlijke afstand die we hebben met de geschiedenis ook kleiner. Dat zal ook voor de schrijvers opgaan. De aankleding, de cast en het drama is in elk geval weer om van te smullen. En op gezette momenten is er ook nog een vleugje comic-relief. Ook dit seizoen vloog er bij ons weer in een paar dagen doorheen, er rest ons niks anders dan maar weer hongerig wachten op seizoen 5.
Be the first to comment