The Stepford Wives is een remake uit van een boekverfilming uit 1975. En waar het in 2004 meer een satirische film werd, was het in 1975 een heuse horrorfilm. De vraag is echter of de andere insteek, en de sterrencast die men hiervoor tevoorschijn haalde, het succes van het origineel kan evenaren.
“That’s right, Joanna! This isn’t me, it’s a whole new me. I’m happy, and I’m healthy, because I understand what’s important in life.”
Kidman is carrièrevrouw Joanna Eberhard. Een keiharde tante, die na een mislukt televisieconcept op dezelfde keiharde wijze wordt ontslagen en een zenuwinzinking krijgt. Na haar ontslag uit het ziekenhuis verhuist zij met manlief Walter (Broderick) en de kinderen naar het plaatsje Stepford. Daar worden ze enthousiast welkom geheten door Claire Wellington (Close) en blijkt alles tot in de puntjes geregeld. Elk gezin in Stepford lijkt het perfecte gezin waar je alleen maar van kunt dromen. Allemaal signaaltjes voor Eberhard dat er echt iets niet klopt in dit utopische stadje. Samen met de ‘normale’ dorpsgenoten Bobbie Markowitz (Middler) en Roger Bannister (Bart) gaat Eberhard op onderzoek uit.
Deze versie van the Stepford Wives valt meteen al op door het campy uiterlijk van de film. Allemaal felle, vrolijke, opvallende kleuren. Daarnaast is de film ook een staaltje van overacting. Niemand is echt normaal en dat mag gespeeld worden. Één van de prettigere filmrollen is daarom ook de rol van Roger Bart die invulling geeft aan de vrolijke campy filmgay Roger Bannister. Een van zijn mooiste uitspraken is wanneer er door de dames wordt geroddeld over de rest van het dorp, ik zal het hier niet verklappen.
Hoewel de film voor een groot deel zeer genietbaar is, mist de film het sinistere van de eerdere Stepford Wives. En daardoor is de schok niet zo groot als blijkt dat de mannen alle vrouwen in robotten hebben veranderd en dat het nu wel eens de beurt van Eberhard kan zijn. Eigenlijk geloof je het allemaal niet zo, en dat is best jammer. Want het idee dat mannen samen heulen om de perfecte vrouw te creëren door wat chips in haar hersenen te planten en dat er geen ontkomen aan lijkt, is eigenlijk best eng.
Conclusie
Zoals ik al zei is The Stepford Wives een genietbare film, maar haalt de remake niet het niveau van de in 1975 uitgebrachte versie. En dat is toch wel teleurstellend, hoewel niet geheel onverwacht. Voor Nicole Kidman moet deze rol na Cold Mountain en The Hours even wat frisse lucht tussendoor zijn geweest, want al te zwaar lijkt de rol van Joanna Eberhard niet te zijn. The Stepford Wives is zeker geen slechte film, maar niet onderhoudend genoeg om te boeien tot het einde. En dat maakt het toch een beetje een overbodige exercitie.
Be the first to comment