Kerstfilms: Elf (2003)

Will Ferrell begon ooit bij Saturday Night Live en brak daarna door in verschillende Ben Stiller/Owen Wilson films. We zagen hem als kwaadaardige modeontwerper in Zoolander, funeral crasher in Wedding Crashers en als besnorde nieuwslezer in Anchorman: The Legend of Ron Burgundy . In Old School begon hij al scheldend en zuipend zijn eigen studentenvereniging en daardoor is hij niet degene die je zou verwachten in een kerstfilm bedoeld voor het hele gezin. Dat hij toch de hoofdrol speelt in Elf maakt deze film misschien wel zo grappig.

“We elves try to stick to the four main food groups: candy, candy canes, candy corns, and syrup”

Dertig jaar geleden bezocht de kerstman een weeshuis. Een baby weet in de zak met cadeautjes te kruipen en vliegt, zonder dat de kerstman dit weet, mee terug naar de Noordpool. Bij terugkomst wordt de baby al snel ontdekt. De kerstman heeft een enorm zwak voor kleine kinderen en baby’s en besluit het kind groot te laten brengen op de Noordpool. Zelf heeft de kerstman het echter veel te druk en daarom laat hij het opvoeden over aan Papa Elf, een wat oudere elf die het zo druk had met cadeautjes maken dat hij is vergeten zelf te trouwen. Papa Elf is dolgelukkig met de baby en, omdat het kind een luier draagt met daarop de tekst Buddy’s Blije Luiers, gaat iedereen er vanuit dat het kleine mannetje Buddy heet. De mensenbaby groeit op tussen de elven, maar na dertig jaar realiseert Buddy (Ferrell) zich nog steeds niet dat hij geen elf is. Hij is gewoon anders.

Buddy is twee keer zo groot als zijn elfenvriendjes en maakt slechts 85 cadeautjes per dag in plaats van de verplichte 1.000. Als de elven hier opmerkingen over beginnen te maken, wordt Buddy erg verdrietig en hij beklaagt zich bij de kerstman. De kerstman vertelt hem dat hij een mens is, dat zijn moeder is overleden, maar dat zijn vader nog steeds in New York woont. Buddy aarzelt geen moment en besluit zijn vader (Caan) op te gaan zoeken. Er is echter één probleem: Buddy is nog nooit ergens anders geweest dan op de Noordpool. De mensenwereld is voor hem compleet onbekend. Buddy is super vriendelijk, zijn favoriete bezigheid is lachen, hij houdt van hard werken en bovenal van de kerstmissfeer. De meest New Yorkers zijn echter het tegenovergestelde van wat Buddy is, maar hij zet alles op alles om de kerstsfeer in de harten van de mensen te laten terugkeren.

Dat klinkt allemaal nogal suf. Klopt, maar dat wil niet zeggen dat Elf geen leuke film is. We hebben natuurlijk al meerdere films gezien waarin een outcast terecht komt in onze alledaagse wereld en ons daardoor laat zien hoe krom deze wereld eigenlijk is. Ook zagen we al verschillende films waarin wordt duidelijk gemaakt dat kerst ten dode is opgeschreven door onze consumptiemaatschappij. Toch is Elf een hele leuke film geworden waarin een tamelijk bekend cliché verhaal toch zorgt voor anderhalf uur kijkplezier. Voor een groot deel is dit te danken aan Will Ferrell. De man is ontzettend grappig en zet een sukkelige, maar ontzettend blije, elf neer. Hij valt, krijgt klappen en gaat veelvuldig op zijn bek. Ondanks dat alles blijft hij lachen en als kijker lach je met hem mee.

Daarnaast zijn de makers van Elf zich er van bewust geweest dat ze bezig waren met een cliché film. Om deze reden hebben ze ervoor gekozen sommige dingen niet uit te leggen, wat het verhaal lekker veel vaart geeft. Er is bijvoorbeeld niemand die zich druk maakt om de baby die met de kerstman meereist naar de Noordpool. Waarom niet? Waarom zouden ze in een film als deze. Niet moeilijk over doen, gewoon doorgaan met het verhaal, moeten de makers gedacht hebben. Ook is er veel aandacht besteed aan het uiterlijk van de film. De Noordpool bestaat voor het grootste deel uit weinig subtiele decorstukken, geanimeerde dieren en hele felle kleuren. Er is voor gekozen geen realistische wereld neer te zetten, maar een soort droomwereld zoals kinderen zich voor kunnen stellen.

Conclusie: 
Kinderen zijn dan ook in eerste instantie de doelgroep van deze film. Toch zullen volwassenen, en zeker liefhebbers van Will Ferrell, zich goed vermaken met Elf. Er zijn een aantal moment waarop de film wel erg zoetsappig wordt, maar gelukkig weet Ferrell dit vaak weer te relativeren door een gekke kop te trekken of hard op zijn bek te gaan. Elf is een hele leuke kerstfilm geworden die in eerste instantie is bedoeld voor kinderen, maar ook voldoende biedt voor volwassenen. Het verhaal is misschien een beetje cliché, maar de gekke bekken van Will Ferrell, de mooie decors en de snelheid van de film zorgen absoluut voor anderhalf uur kijkplezier.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*