Ook in 2021 lijkt het er op dat ik voorlopig nog weinig van de bioscoop ga zien. Gelukkig heeft Netflix aangekondigd elke week een nieuwe film online te gaan zetten, dus ga ik dit jaar nog genoeg nieuwe films zien. Streamen lijkt voorlopig het nieuwe normaal te blijven. The Midnight Sky kwam letterlijk in de laatste dagen van 2020 beschikbaar en houdt ons, aan het einde van een niet al te gezellig jaar, een weinig rooskleurige toekomst voor.
“I’m afraid we didn’t do a very good job of looking after the place while you were away.”
2049: een geheimzinnige globale ramp lijkt het einde der tijden in te luiden. Op een afgelegen basis in het noordpoolgebied evacueren alle onderzoekers in de hoop een veilige plek te vinden of in elk geval de laatste momenten met geliefden door te brengen. De ernstig zieke Augustine (Clooney) besluit achter te blijven. Hij heeft niets meer om voor te leven, en door zijn ziekte gaat hij er vanuit dat het ook niet meer lang zal duren. Of de apocalyps of zijn eigen lichaam hem zal doden lijkt hem weinig te deren. Maar dan merkt hij dat hij niet alleen achtergebleven is op de basis. Hij ontdekt op een avond een klein meisje (Caoilinn Springall) dat waarschijnlijk is achtergelaten, en niet lijkt te kunnen praten. Via een tekening communiceert ze haar naam: Iris. Ondertussen is NASA-ruimteschip Aether op de terugweg naar Aarde. Hun missie was het verkennen van een maan nabij Jupiter, en onderzoeken of leven daar mogelijk is. De astronauten weten niets van de situatie op aarde, en proberen contact te maken.
Deze samenwerking van Netflix en George Clooney betreft een verfilming van Good Morning, Midnight van schrijfster Lily Brooks-Dalton. Clooney had met films als Solaris en Gravity al ervaring met verhalen over de eenzaamheid en de gevaren rond ruimtevluchten. En zo zit deze The Midnight Sky vol met momenten die je aan die twee films doet denken. Maar er zijn meer verwijzingen naar soortgelijke films. Het jaartal 2049 lijkt een kleine verwijzing naar Blade Runner 2049. Het vinden van een alternatieve leefplaneet zagen we ook in Interstellar. Hier en daar proef ik ook een vleugje The Martian. Eigenlijk zien we weinig tot niets in deze film dat we al niet eerder hebben gezien in andere prominente films.
Omdat de film enorm aanvoelt alsof we dit al eens eerder gezien hebben is de voorspelbaarheidsfactor hoog. Het moment dat de astronauten het schip moeten verlaten om reparaties uit te voeren is een mooi voorbeeld. Niet alleen lijkt de scene enorm op het begin van Gravity, ik kreeg ook een Star Trek vibe. Daarin weet je bij elke missie al wie er gaat sterven en wie het wel gaan halen. De mensen in het rode shirt zijn vaak de sjaak. Ook nu verloopt de ruimtewandeling precies zoals je zou verwachten (en we al in Gravity zagen). De voorspelbaarheid van de ruimtesegmenten haalt de vaart voor mij uit de film. Ik weet elke scene ongeveer wel wat er gaan gebeuren, en zit daar dan op te wachten.
De film komt beter tot zijn recht op de momenten als we bij de eenzame Augustine en Iris zijn. De prachtige shots van de verlaten basis en de grote leegte van het poolgebied zijn overweldigend: je wenst direct dat je de film in de bios had kunnen zien. De band die ontstaat tussen Augustine en Iris is ook een mooi plotelement. De film switcht nu heen en weer tussen drie verhaallijnen. Flashbacks die ons uitleggen wat voor man Augustine is, de noordpool-basis en het ruimteschip. Wat mij betreft had Clooney meer mogen focussen op het noordpool-gedeelte. Daar voelde ik me als kijker betrokken bij de gebeurtenissen en was ik oprecht benieuwd wat er ging gebeuren. Zodra we weer switchen naar de ruimte verloor de film mijn aandacht.
Conclusie
Clooney weet hoe hij mooie plaatjes kan schieten. De film ziet er prachtig uit, en ook het subtiele futuristische (we zijn tenslotte minder dan dertig jaar in de toekomst) ziet er geloofwaardig uit. Helaas kent de film drie perspectieven waarvan er eentje te voorspelbaar is en me niet of nauwelijks weet te boeien. Dit maakt de film maar ten dele gelukt. Voor een onderhoudend avondje Netflix is deze film prima geschikt. Je streamt dan een prima vormgegeven film en haalt gewoon tijdens de ruimtescenes even extra chips of een biertje. Geloof me, je mist niks, door de voorspelbaarheid weet je precies wat er gebeurde. Ergens in deze film zat één betere film verborgen. Nu is het okay, maar niet op het niveau van de films die ik al eerder noemde.
Be the first to comment