Voetbalfilms hebben altijd een lastige horde te overwinnen: hoe laat je het voetbal er een beetje realistisch uitzien? De acteurs kunnen de rollen nog zo realistisch neerzetten, zodra het balletje gaat rollen oogt het soms uiterst knullig. Gelukkig zijn door de jaren heen vorderingen gemaakt. Goal: the Dream Begins liet ons zien hoe voetbal op het grote scherm ook kan schitteren. Zulke verwachtingen koesterde ik ook voor deze film, want een biografie over één van de beste Italiaanse voetballers ooit verdient niks minder.
“Only those who have the courage to take a penalty miss them.”
Roberto Baggio (Andrea Arcangeli) staat aan de vooravond van een grootse carrière. Het talent zorgt ervoor dat zijn lokale club Vicenza meedoet om promotie naar de Serie B, en hij wordt gekocht door Fiorentina, één van de grotere Italiaanse teams. Maar dan slaat het noodlot toe, Roberto raakt geblesseerd en een lange, moeizame revalidatie volgt. Roberto raakt gedesillusioneerd, ondanks de steun van zijn jeugdliefde Andreina (Valentina Bellè) denkt hij aan stoppen. Dan komt hij in aanraking met boeddhisme, en daar vindt hij deels de innerlijke rust om met zijn situatie om te gaan. Hij verovert een basisplaats bij het eerste elftal en wordt geselecteerd voor de nationale ploeg. Maar één frustratie blijft overeind: het constante gevecht voor de waardering van zijn vader (Andrea Pennacchi). Ooit beloofde hij zijn vader dat hij Italië wereldkampioen zou maken, en zijn grote kans lijkt in 1994 te komen. Maar dan botst hij met de bondscoach Sacchi (Antonio Zavatteri).
Baggio is één van de meest geliefde spelers uit het Italiaanse voetbal, een boodschap die de film enkele malen aanhaalt. Helaas slaagt de film er maar deels in uit te leggen hoe dit komt. Il Divin Codino (de goddelijke paardenstaart) is vooral een aaneenschakeling van tegenslagen en lastige trainers op het pad naar het hogere einddoel: een moment van wederzijds begrip tussen vader en zoon. Wat niet helpt is dat de opbouw enorm fragmentarisch aan doet. We hoppen soms vanuit het niets een aantal jaren vooruit, nog voor bepaalde momenten echt afgerond lijken. Maar in welke tijd we ons ook bevinden, hoofdrolspeler Arcangeli hoeft negen van de tien keer alleen maar een ontevreden en gepijnigde blik te laten zien.
Het probleem van de voetbalscenes wordt simpel opgelost: we zien tijdens de wedstrijden mensen vooral via de TV of vanaf de tribune meeleven, hierdoor hoef je maar weinig van het voetbal te laten zien. Dit voorkomt wel dat de jongere kijker meekrijgt hoe getalenteerd Baggio was, ze moeten de makers maar gewoon geloven. Meer aandacht krijgen de momenten achter de schermen, de strijd tussen Baggio en Sacchi krijgt ruim baan. Het helpt niet dat Sacchi een beetje karikaturaal wordt neergezet. Deze trainer had strakke ideeën over het voetbal, maar joeg vaak vedettes zoals Baggio en Marco van Basten tegen zich in het harnas. Vader Baggio suggereert dat Baggio zelf deels debet is aan de voortdurende problemen met trainers. Helaas kan de film niet kiezen uit de tientallen mogelijkheden voor introspectie, hierdoor kiest men eigenlijk nergens voor. Het is namelijk al weer tijd voor een sprong voorwaarts in de tijd.
Conclusie:
Terecht kiest de film voor één van de meest dramatische momenten in Baggio’s carrière als ankerpunt. Maar weinig mensen zullen de gemiste penalty tijdens de finale van het WK94 vergeten. Maar niet de penalty, maar vooral het beeld daarna zou me altijd bijblijven. Baggio, schijnbaar helemaal alleen in dat grote stadion met dat gebogen hoofd. Het combineerde alles wat sport mooi en dramatisch kan maken. Helaas weet de film verder eigenlijk niet wat het met zijn hoofdpersoon moet. Een aaneenschakeling van dramatische tegenslagen is alleen interessant als je af en toe ook een triomf laat zien. Het geweldige talent van Baggio had een beter script verdiend.
Be the first to comment