Sommige 90’s films blijven voor mij voor altijd een lekkere guilty pleasure. Niet dat ze per se goed zijn, maar ze doen wat ze moeten doen. Destijds ging ik in Groningen naar een Sneak Nacht. De twee films die we in de bios voorgeschoteld kregen waren Ten Things I Hate About You en The Mummy. Om het helemaal 90’s te maken was ik even daarvoor naar een concert van Garbage geweest. Ik was, uitgeput van het pogoën op hits als Only Happy When It Rains en Stupid Girl, helemaal klaar voor recht door zee vermaak.
“My girl, when Rameses destroyed Syria, that was an accident. You are a catastrophe!”
In het oude egypte vond eeuwen geleden een verboden romance plaats. De hogepriester Imhotep (Arnold Vosloo) heeft een stormachtige affaire met Anck Su Namun, de verloofde van farao Seti I. Als ze betrapt worden door de farao besluiten ze hem te vermoorden. Anck Su Namun pleegt zelfmoord, maar Imhotep probeert haar met een geheimzinnig ritueel tot leven wekken in Hamunaptra, de stad der doden. Voor hij dit ritueel kan afmaken nemen wachters Imhotep gevangen en begraven hem levend in een kist vol scarabeeën. Eeuwen gaan voorbij. Evelyn (Rachel Weisz) en haar losbollige broer Jonathan (John Hannah) vinden een aanwijzing dat er in Hamunaptra spectaculaire archeologische voorwerpen te vinden zijn, waaronder het mythische boek der doden. Maar de enige die misschien de locatie van deze geheimzinnige stad weet is avonturier Rick O’Connell (Brendan Fraser), en die staat op het punt om geëxecuteerd te worden door de lokale autoriteiten.
In de jaren ’90 wist men nog wat we verlangden van een avonturenfilm: lol, romantiek, actie en dit alles met een vet korreltje zout. In de 21 eeuw maakte men de cruciale vergissing door alles gritty en duister te willen maken. En dan moet ook nog eens elke film de deur openlaten voor een franchise of wellicht zelfs een compleet film-universum. Dat was waar de Tom Cruise film The Mummy uit 2017 de mist in ging. Wellicht hadden de makers eens moeten kijken naar deze pretentieloze popcorn-pusher uit 1999. Brendan Fraser vult moeiteloos de rol van schavuit met hart van goud, Rachel Weisz is meer dan een simpele dame in nood en John Hannah steelt hier en daar scenes als komische noot.
De basis blijft dat men niet te moeilijk doet: er is een geheimzinnige stad, er zijn schatgravers met ambities, en er wordt vervolgens er een vloek losgelaten: Imhotep staat op uit de dood en gaat onmiddellijk op zoek naar een manier om zijn geliefde tot leven te wekken. Zijn plan: de geest van Anck Su Namun een nieuw lichaam geven: dat van Evelyn. Uiteraard ontstaat er langzaam en voorzichtig een romance tussen de olifant in porseleinkast O’Connell en de keurige en wat onhandige Evelyn. Op gezette momenten zijn er een paar horrormomenten zoals we die uit de Indiana Jones films kennen. Eigenlijk is de hele film een liefdesbrief aan Indiana Jones.
Conclusie:
The Mummy is gewoon pretentieloos puur popcornvermaak. Geen moment hoef je na te denken, het is gewoon heerlijk om je even onder te dompelen in de strapatsen van O’Connel en Evelyn. Vosloo is door zijn gestalte een imponerende tegenstander die er voor zorgt dat er daadwerkelijk iets voor de helden (en dus ook de kijker) op het spel staat. Verder tovert de film ons prachtige beelden en decors voor. Natuurlijk kwamen er eind jaren ’90 ook al genoeg speciale effecten uit de digitale trukendoos, maar gelukkig zien we hier en daar ook nog echte landschappen en praktische effecten. The Mummy is gewoon een heerlijke avonturenfilm die het kijken nog steeds waard is.
Be the first to comment