Films over de doodstraf zijn er genoeg, en ze ontkomen er allemaal niet aan dat ze uiteindelijk vergeleken worden met Dead Man Walking. Deze film zette in zijn eentje de maatstaf voor het genre, en is tot op heden onovertroffen. De kracht van de film lag in het feit dat de man zeker schuldig was, maar toch gunde je die man de dood niet. Het zette je aan het denken over de doodstraf, en of dat anno nu nog wel kan.
“We spend our whole life trying to stop death. Eating, inventing, loving, praying, fighting, killing. But what do we really know about death? Just that nobody comes back.”
David Gale (Spacey) is een succesvolle docent aan een prestigieuze universiteit bij Boston. Ook zet hij zich in voor de strijd tegen de doodstraf. Nadat een studente hem beschuldigt van verkrachting raakt Gale zijn baan en zelfrespect kwijt. Als zijn beste vriendin (en medestrijdster tegen de doodstraf) wordt vermoord is Gale de hoofdverdachte. Hij wordt tot de doodstraf veroordeeld. Drie dagen voor de voltrekking hiervan verteld hij zijn verhaal aan de journaliste Bitsey Bloom (Winslet). Gale weet de aanvankelijk sceptische Bitsey te overtuigen van zijn onschuld. Deze moet vervolgens in de welbekende race tegen de klok het vonnis proberen tegen te houden.
De film begint eigenlijk meteen al fout: Bitsey heeft autopech en verlaat haar auto op een landweggetje, en zet het op een lopen. In haar hand heeft ze een videoband. Vervolgens krijgen we in een flashback te horen dat Bitsey iemand gaat interviewen die over een paar dagen ter dood gebracht zal worden. De gemiddelde kijker weet eigenlijk al genoeg, op de videoband staat het bewijs van diens onschuld, en uiteraard begeeft de auto het op zo’n cruciaal moment. Om dit stereotype ongelukje te rechtvaardigen laat het script Bitsey de hele film lang doorzeiken over de slechte auto, maar flauw blijft het.
De karakters in de film zijn stuk voor stuk eigenlijk weinig sympathiek. Gale is, voor een ter dood veroordeelde die zijn verhaal kwijt wil, weinig to the point, en dat valt Bitsey als getrainde journaliste niet eens op. Verder is Gale voornamelijk arrogant en roept hij het onheil min of meer over zichzelf af. Bitsey is het eerste uur van de film een behoorlijke bekrompen trut. Ze gelooft aanvankelijk niets van Gale’s verhaal, en de omslag naar het vurig zoeken naar de waarheid wordt ook wat gekunsteld gebracht.
De acteurs zijn verder weinig op dreef. De tegenwoordig in ongenade gevallen Spacey doet zijn ding, en is niet slecht, maar je krijgt min of meer wat je van hem kan verwachten. Echte inspiratie lijkt bij hem compleet te ontbreken. Winslet gaat zich te buiten aan schaamteloze overacting, maar dat kan ook de fout van de regie zijn. Regisseur Parker staat niet bekend om zijn subtiliteiten, en laat zijn karakters vrij rare en onlogische dingen doen. Zo staat Bitsey onder geweldige tijdsdruk, maar neemt ze hier en daar verrassend veel tijd bij het zoeken naar bewijs, om soms ineens volledig emotioneel in te storten. Bitsey wordt in eerste instantie neergezet als een rationeel denkend mens, dus haar plotselinge labiliteit is erg vaag.
Conclusie
Belangrijk bij films over de doodstraf is dat het de kijker uitmaakt of het vonnis al dan niet wordt voltrokken. Eerlijk gezegd interesseerde me dat bij The Life of David Gale halverwege eigenlijk totaal niet meer, en dat terwijl ik toch vrij radicaal tegen de doodstraf ben. Het schaamteloze overacting, de stereotype dialogen en standaardsituaties culmineren uiteindelijk in een slot dat een soort Sixth Sense-effect bij de kijker moet losmaken. Het slot is echter zo onrealistisch en gezocht, ik kan alleen maar tot de conclusie komen dat de kijker en de materie niet serieus zijn genomen. Mensen die dit indrukwekkend vinden hebben niet veel films gezien of moeten eens snel Dead Man Walking streamen.
Be the first to comment