Corona, een drukke baan en het gezinsleven zorgden ervoor dat ik de laatste tijd weinig in de bios kwam. De meeste films zie ik momenteel via streamingservices. Maar nu het vakantie is heb ik eindelijk weer tijd om films te beleven zoals het hoort: op het grote doek. Night of the Kings stond al een tijdje op mijn lijstje, en hij draaide gelukkig in Pathe Buitenhof; één van de fijnste bioscopen van de randstad wat mij betreft.
“Tell us a Story…”
Een tiener (Bakary Koné) heeft het slecht getroffen, hij is veroordeelt tot een gevangenisstraf in La Maca. Deze gevreesde gevangenis in Ivoorkust wordt gerund door de gevangenen zelf, en die hebben zo hun eigen gebruiken en rituelen. De tiener komt binnen op het moment dat een machtsvacuüm dreigt te ontstaan. De leiding is nu nog in handen van Zwartbaard (Steve Tientcheu), maar hij is fysiek opgebrand. Volgens de regels in de gevangenis hoort de leider als hij zijn einde voelt naderen de hand aan zichzelf te slaan en de weg vrij te maken voor nieuw bloed. Diverse troonpretendenten staan al te trappelen.
Zwartbaard probeert de controle te houden via een oud ritueel. Tijdens een bloedmaan wijst hij een verhalenverteller aan die de gevangenen moet vermaken. De net gearriveerde tiener krijgt deze taak en daarmee de eretitel Roman. Maar als de Roman er niet is slaagt zijn publiek gedurende de hele nacht te boeien wacht hem de dood. De Roman kiest ervoor om het levensverhaal van de legendarische crimineel Zama King te vertellen.
Het is goed te merken dat de Ivoriaanse regisseur Philippe Lacôte enige tijd in Frankrijk heeft doorgebracht. Deze fantasievolle vertelling herbergt Afrikaanse en Europese elementen. Het ene moment voelt de sfeer heel authentiek Afrikaans aan, en het andere moment proef je de invloed van Shakespeare. Maar misschien zijn sommige verhalen universeel. Roman’s vertellingen worden op drie manieren verlevendigt. Er zijn flashbacks die waarschijnlijk op realiteit gestoeld zijn. Er zijn fantasievolle momenten waarin koninginnen, tovenaars en warlords het tegen elkaar opnemen, en via dans en toneel verlevendigen de gevangenen zelf het verhaal. Ik moest daar even aan wennen, maar het werkt.
De film ziet er prachtig uit. Ik had een typische gevangenisfilm verwacht, maar de vertellingen van Roman en de verbeeldingskracht van de gevangenen voeren de kijker buiten de muren van de gevangenis naar het Afrikaanse landschap, de sloppenwijken en naar strijdtonelen. Niet alleen in de gevangenis strijden diverse “koningen” om de troon, ook het levensverhaal van Zama King is één grote machtsstrijd. Tijdens de film komen we er ook achter waarom Roman juist voor dat verhaal gekozen heeft. Philippe Lacôte slaagt erin fantasy en realiteit met elkaar te verweven en een eigen realisme te creëren, een knappe prestatie.
Conclusie:
Sommige films hebben een magisch realisme waar ik enorm van hou. Guillermo del Toro slaagt daar altijd perfect in, en ik moest ook aan Tigers are not Afraid van Issa López denken. Lacôte benadert met deze film dat niveau, en dat is zeker een groot compliment. Een extra compliment voor de speelduur: anderhalf uur. Het blijkt gewoon mogelijk een volwaardig verhaal te vertellen waarin enorm veel gebeurd zonder dat je meer dan 150 minuten zitvlees moet kweken. La Nuit des Rois is een film die je wat mij betreft zeker in de bioscoop gezien moet hebben.
Be the first to comment