In Engeland is deze serie al jarenlang een enorm grote hit. Ik kreeg van veel mensen de tip om hier naar te gaan kijken, tenslotte vond ik Britse series zoals Hinterland en Luther ook enorm tof. Op Netflix stond helaas alleen seizoen 4, en ik hou er niet van om ergens halverwege in te stappen. Daarom bleef deze serie jarenlang bij mij ongezien. Onlangs kwam ik erachter dat NPO Start + de serie in zijn geheel online heeft. Mijn vriendin en ik gingen ervoor zitten en bekeken in amper een maand (en dat terwijl we tussendoor ook nog gingen kamperen) de eerste vijf seizoenen.
“There’s only one thing I’m interested in and that is catching bent coppers”
Het draait allemaal rond de AC12 unit, een politieonderdeel dat specialiseert in het aanpakken van corruptie binnen het politiekorps. De unit staat onder leiding van Ted Hastings (Adrian Dunbar) een oude rot in het vak die graag de regels volgt en loyaliteit hoog in het vaandel heeft staan. In seizoen één lijft Hastings de in ongenade gevallen Steve Arnott (Martin Compston) in. Arnott werkte ooit in een anti terrorisme unit. Nadat één van zijn missies slecht afliep probeerde de leiding alles in de doofpot te stoppen. Steve’s weigering om hierin mee te gaan zorgde ervoor dat Hastings iets in hem zag. Steve’s directe collega is Kate Flemming (Vicky McClure) een undercover agente die in van corruptie verdachte units wordt geplaatst om AC12 van informatie te voorzien. Haar werktijden zorgen ervoor dat haar thuissituatie onder druk staat.
Elk seizoen heeft ogenschijnlijk een nieuwe verdachte. In seizoen 1 onderzoekt de unit Anthony “Tony” Gates, een gedecoreerde agent die verdacht wordt van het opkloppen van zijn prestaties. In seizoen 2 komt Lindsay Denton in beeld, een agente die betrokken is bij de moord op een beschermde getuige. Al snel blijkt dat elk seizoen wellicht uniek is, maar ook een grote overlap heeft. De stad is namelijk in de greep van een misdadige organisatie waarbij enkele prominente leden onderdeel zijn van de politie. Elk seizoen blijkt dat de verschillende zaken in verband met elkaar staan. De AC12 unit wil graag het onderste uit de kan halen, maar er zijn veel prominente bobo’s, politici en agenten die daar om uiteenlopende redenen niet op zitten te wachten.
De serie is een mix van kat-en-muisspel achtige momenten, actie en spannende verhoren waar de verdachten flink aan de tand gevoeld worden. De meeste verdachten zijn echter intelligente personages die zich er steeds weer uit weten te wringen. In seizoen 2 en 3 is Lindsay Denton een formidabele tegenstander waarvan je nooit precies weet waar ze staat. Ze haalt de medewerkers van de unit (en de kijker) het bloed onder de nagels vandaan, maar lijkt naarmate haar verhaallijn vormt ook de hypocrisie van anderen bloot te leggen. In seizoen 4 zien we hoe de sympathieke actrice Thandie Newton als detective Roz verandert in een berekenende en carrièregerichte opportunist die zelfs bereid is om haar echtgenoot erbij te lappen.
De serie beschikt over een topcast. Adrian Dunbar steelt de show als de aanvankelijk ogenschijnlijk onkreukbare Ted Hastings die niet liever wil dan “bent coppers” oppakken. De man is extreem quotable, en één van de hoofdredenen waarom deze serie zo verslavend is. Naarmate de seizoenen vorderen blijkt ook deze man niet geheel zwart-wit, maar je kan niet anders dan sympathie voelen voor deze vaderfiguur van de Unit. Je begrijpt waarom Steve en Kate voor hem door het vuur gaan. Vicky McClure is ook in vorm als Kate Flemming, en vormt een goed duo met Compston’s impulsieve Steve.
Hoewel de serie ontegenzeggelijk spannend en onderhoudend is zijn er ook een paar punten waar ik wat moeite mee heb. De gevaarlijke misdaad organisatie werkt zichzelf wel erg vaak tegen door volkomen onnodig agenten en burgers af te knallen. Als er iets is wat de aandacht trekt is het wel een moord op agenten, maar de misdadigers lijken er niet mee te zitten. Als ik een criminele organisatie wil laten florerern is iets mer discretie wellicht een goed idee. Een ander probleem is het gedrag van Steve Arnott. Steve is met name tijdens de eerste drie seizoenen een womanizer. Of een vrouwelijk personage nou verdachte, collega of getuige is, vroeg of laat lijkt Steve ermee in bed te belanden. Dat is natuurlijk verre van ethisch en zorgt ervoor dat je je afvraagt of Steve wel zo slim is als de serie pretendeert. Hoe hij zijn baan kan blijven behouden is me een raadsel.
Conclusie:
De eerste vijf seizoenen van Line of Duty grenzen een aantal keren aan het geloofwaardige, maar zijn toch een feest om te kijken. Meerdere keren besloten mijn vriendin en ik ondanks het late uur nog even een extra aflevering te kijken, we wilden toch weten hoe het verder ging. Omdat bepaalde bijrollen van tijd tot tijd terugkeren heb je ook een gevoel van continuïteit. Bovendien zijn ogenschijnlijk kleine momentjes in latere seizoenen ineens een stuk relevanter dan je aanvankelijk had gedacht, waardoor je als kijker voortdurend goed aan het opletten bent. Een prima serie, ik baal dan ook dat we inmiddels aan het voorlopig laatste seizoen begonnen zijn.
Be the first to comment