Ik heb vanochtend net het tweede seizoen van Ted Lasso uitgekeken, en nu aan mij de taak om een objectieve recensie hierover te schrijven. Dat gaat lastig worden, want sinds ik meegezogen werd in het eerste seizoen ben ik een enorme fan. De positieve insteek van de serie was een enorme frisse wind: series lijken tegenwoordig vooral te drijven op getormenteerde karakters, onsympathieke slangenkuilen en mensen die elkaar verraden of de tent uit vechten. Maar Ted Lasso is juist een baken van positiviteit en tweede kansen.
“The truth will set you free. But first, it will piss you off.”
Na de degradatie van Richmond AFC in het eerste seizoen is de seizoenstart een divisie lager niet optimaal. De ploeg speelt aan de lopende band gelijk, Spits Dani Rojas (Cristo Fernández) schiet met een penalty per ongeluk de clubmascotte dood en de nieuwe aanvoerder Isaac (Kola Bokinni) moet nog groeien in zijn rol. Maar er zijn ook positieve kanten: Keeley (Juno Temple) en Roy (Brett Goldstein) zetten stappen in hun relatie, Rebecca (Hannah Waddingham) heeft zich na haar scheiding herpakt en zet zich helemaal in voor haar team en Sam (Toheeb Jimoh) ontwikkelt zich meer en meer tot sterspeler. Ondertussen valt enfant terrible Jamie Tartt (Phil Dunster) tussen de wal en het schip. Zijn poging om een realityshow-ster te worden valt in duigen en geen voetbalclub ziet nog brood in hem. Daarom klopt hij aan bij de enige die nog met hem lijkt te willen praten: zijn voormalige Coach Ted (Jason Sudeikis). Ted heeft echter ook zo zijn issues. Rebecca heeft een psychologe aangenomen om de spelers te begeleiden. Ted heeft een aversie tegen therapie, maar de reden waarom komt maar langzamerhand boven water.
Dit seizoen krijgen de bijrollen steeds meer kans om hun momentje te pakken. Enkele van de spelers komen nadrukkelijker in beeld. Er is zelfs een Nederlandse verdediger aangetrokken; Jan Maas (David Elsendoorn). Maas heeft de Nederlandse eigenschap te direct te zijn, iets dat de schrijvers van de serie ervoeren toen ze in Nederland optraden namens Boom Chicago. Dit seizoen is dan ook langer, niet alleen qua aantal episodes, ook qua speelduur van de afleveringen. Dat is ook wel nodig, want men heeft veel te vertellen. Soms gebeuren dingen snel en plots voor het komische effect, maar vaak neemt men subtiel de tijd om een karakter een bepaalde kant op te laten groeien. Een goed voorbeeld is coach Nate (Nick Mohammed). In seizoen één is hij nog de verlegen materiaalman, maar in seizoen twee is hij steeds nadrukkelijker opzoek naar een plek in de zon. Het slimme van de serie is dat alle karakters genoeg achtergrond meekrijgen om hun acties te motiveren. Niemand is simpelweg goed of fout, iedereen heeft een beweegreden. Nou ja, Rebecca’s ex-man Rupert (Anthony Head) is en blijft natuurlijk gewoon een cunt.
Het knappe van deze serie is dat hoe vaker je kijkt, hoe meer je ontdekt. In het eerste seizoen deelt Ted aan de spelers boeken uit waarmee hij ze iets wil duidelijk maken. Roy kreeg bijvoorbeeld een boek met een boodschap over leiderschap. Jamie een boek over een personage die nog jong is en wellicht te gretig. De kijker ziet ook in dit tweede seizoen voortdurend boeken opduiken die een diepere betekenis hebben. Coach Beard (Brendan Hunt) is bijna elke aflevering wel een boek aan het lezen waarvan de titel vaak op een slimme manier een schaduw vooruit werpt. Door de hele serie heen duikt ook het boek Coach Wooden’s Pyramid of Success op. De bijbehorende diagram leert ons dat Ted niet simpelweg een kolderieke en sympathieke teambuilder is, hij en de serie werken blokje voor blokje toe naar iets groots.
Ted Lasso is en blijft natuurlijk het middelpunt. Ik had het je twee jaar geleden niet kunnen voorspellen, maar Jason Sudeikis blijkt de ideale leading man voor deze serie. Hij toont ons een Ted die niet alleen eendimensionaal sympathiek is. Ted heeft ook zijn manco’s, en het kost hem soms moeite om daaraan te werken. Dit seizoen komen we meer over Ted’s verleden te weten, en dat vertelt ons veel over de persoon die hij nu is. Maar behalve dat hij met zijn eigen demonen aan de slag moet neemt Ted ook voor bijna iedereen in de serie een andere plek in. Mentor, collega, vriend, vaderfiguur… Dat zijn een hoop ballen om in de lucht te houden, en dat kan zelfs de bijna altijd positieve Ted opbreken.
Conclusie:
Deze serie heeft weer enorm veel quotes en geweldige momenten die ik stiekem nog wel eens op Youtube terugkijk. Ik was even bang dat de verrassing van seizoen één er nu wel af was en seizoen twee meer van hetzelfde zou gaan zijn. Er zijn ook één of twee afleveringen minder sterk, maar zelfs die zijn aangenaam om naar te kijken. De schrijvers zijn niet bang voor plotontwikkelingen die geliefde karakters narigheid opleveren. Daarnaast zit de serie slim in elkaar en komen er diverse issues naar voren waar we ons allemaal in kunnen herkennen. Of het nu gaat om je eigen plek in de wereld vinden of leren omgaan met een gehate ex-geliefde, de serie weet ons steeds weer te raken met simpele maar effectieve wijsheden. Daarnaast valt er ook nog genoeg te lachen. Ted Lasso is een serie vol tweede kansen, heerlijke karakters en momenten om je online lekker druk over te maken.
Be the first to comment