Bijna iedereen kan zich nog die keer herinneren dat ze The Matrix voor het eerst zagen. De special effects, de gevechtsscènes, de sfeer en het verhaal waren allen revolutionair en goed gebalanceerd ingepast in de film. Als je na afloop de film in één woord had moeten samenvatten was dat in mijn geval niet gelukt. “Vet, gaaf, cool, sprakeloos”. Na dit succes kon je er vergif op innemen dat er een vervolg zou komen. Of het begin deze eeuw nou om Star Wars, Lord of the Rings of Harry Potter ging: alles werd tot op de laatste cent uitgemolken en een franchise zou gegarandeerd miljarden in het laatje brengen. De verwachtingen voor het tweede deel waren dan ook zeer hooggespannen. Zou het net zo verrassend en vooruitstrevend zijn als deel 1 of niet? De meningen waren na het zien van deel 2 zeer verdeeld. De één was bijzonder teleurgesteld terwijl een ander wederom had zitten likkebaarden op z’n stoel. Dus toch maar een derde deel.
“Why, Mr. Anderson? Why, why? Why do you do it? Why, why get up? Why keep fighting? Do you believe you’re fighting… for something?”
Persoonlijk vond ik The Matrix Reloaded zeker niet slecht. Wat ik echter bijzonder jammer vond was de overkill aan gevechtsscènes waar te om de haverklap bullet-time werd toegepast. Geen kogel kon de loop van een pistool verlaten zonder dat ‘ie even had stilgehangen in de lucht, en bijna elk karakter heeft zijn wassenbeeldenmoment gehad. Dit neemt echter niet weg dat de special effects in deel 2 bijzonder mooi waren. Vooral de achtervolging op de snelweg was van een uitzonderlijke kwaliteit. Deel 2 en 3 zijn gemaakt als één film, en vanwege de lengte in tweeën gehakt. Mede hierdoor zat je na Reloaded met een zeer onbevredigd gevoel. Deel 3: The Matrix Revolutions had dit allemaal moeten goedmaken. Maar kon de film de hoge verwachtingen aan om iedere kijker tevreden te stellen?
De film begint waar deel twee eindigt. Op zich niet zo raar, maar de film begint dan ook erg abrupt. Geen korte geheugensteuntjes om de situatie nog even uit te leggen. Nee, gelijk knallen. Nou ja, knallen. Het begin van de film is bijzonder traag. Neo is na het telepathisch neerhalen van een paar sentinels verdwenen uit de Matrix en zwerft nu tussen beide werelden in het grote niets. Ondertussen zijn Morpheus en de anderen op zoek naar het schip van Captain Niobe wat door een ongeluk is neergestort. Neo blijkt niet in zijn eentje te kunnen terug keren naar één van de werelden, dus brengen Trinity en Morpheus een bezoekje aan ‘Merv’; de Frans brabbelende Matrixgodfather. Het andere gedeelte van het verhaal speelt zich af in Zion. De machines hebben de locatie van Zion ontdekt en trekken in grote getale op om de complete mensheid uit te roeien. De voorbereidingen op het grote treffen zijn in volle gang, maar men weet dat men zonder een wonder geen kans maakt. Tenslotte is er nog het grote probleem in de vorm van Agent Smith. Dit programma heeft zichzelf versterkt en dreigt totaal oncontroleerbaar te worden voor welke partij dan ook.
Jazeker, er zijn genoeg ingrediënten aanwezig om de film een einde te geven met de kracht van een atoombom. Helaas is dit niet het geval. Als eerste focust het verhaal op het gevecht om Zion. Waar we in de eerste twee delen actie gewend waren in de vorm van man tegen man gevechten hebben de makers hier besloten om juist de machines te laten knokken. Mega aantallen sentinels bestormen Zion en de kogels vliegen je in even grote aantallen om de oren. Voor de verandering trouwens niet in bullet-time! Persoonlijk was ik hier niet echt heel blij mee. Als ik dit soort actie had gewild was ik destijds wel naar Terminator 3 gegaan. Dit neemt niet weg dat het wel mooi gemaakt is, maar het is niet het soort actie dat je in de Matrix wil zien. Vervolgens gaat de aandacht uit naar de hoofdpersonen. De groep splitst zich op en verwikkelingen, drama, filosofie en emoties gaan de bovenhand voeren. Ik zal er niet al te veel over doorgaan, maar tijdens dit gedeelte heb ik zowaar naar mijn horloge gekeken, wat over het algemeen niet echt een goed teken is. Ik kom niet voor romantiek, ik kom niet voor pseudofilosofische bespiegelingen, ik kom voor adembenemende actie en overdonderende special effects.
Gelukkig is er nog een klein pluspuntje te noemen. Ik zal dan wel weer eerlijk bekennen dat ik van de eindconfrontatie tussen Neo en Smith heb zitten genieten. Knallend, goed toegepaste bullet-time momenten en een flinke dosis old fashioned Matrixactie. Waar je in deel twee te veel van hebt, heb je in deel drie te weinig. Dit geeft al aan hoe moeilijk het is om het succes van een enkele film met nog eens twee delen te evenaren, dan wel te overtreffen. Ik zal niets over het ultieme einde loslaten, daar moet een ieder maar zelf over beslissen.
Conclusie:
Voor mij was Matrix Revolutions het slechtste deel uit de serie. Deel twee: The Matrix Reloaded kon nog terugvallen op een flinke dosis entertainment in de vorm van actie, maar Revolutions echter niet. De afronding van het verhaal is voor mij eigenlijk een anticlimax. Het had veel origineler gekund en gemoeten om de serie een passend einde te geven. Het publiek had best geshockeerd mogen worden want dat past wel in de sfeer van de film. Daar is helaas hier niet voor gekozen, wellicht in het aankomende nieuwe deel? Dit alles doet ontzettend veel afbreuk aan het succes van deel 1, toch één van de meest verfrissende actiefilms die ik ooit zag. Helaas, helaas, helaas. Mocht je toch zeven uur naar zwartlederen actie willen kijken, dan raad ik je aan om deel 1 gewoon drie keer te streamen en de sequels te negeren.
Be the first to comment