Kastanjemanden

Één van de lastigste vragen die we onszelf regelmatig stellen is welke serie we nu weer moeten kijken. Hebben we net een serie af, moeten we weer iets nieuws verzinnen voor de avonden. Het enorme aanbod van Netflix helpt ook niet altijd: het is steeds moeilijker om tussen de wildgroei aan series de pareltjes nog te vinden. Gelukkig zijn er twee zekerheden: Scandinaviërs kunnen prima misdaadseries maken en mond tot mond reclame werkt goed.

“Scandinavië blijkt een niet aflatende voedingsbodem voor detectiveverhalen.”

We schrijven 1987, een agent ontdekt bij toeval op een afgelegen boerderij een afschuwelijke slachtpartij. Diverse gezinsleden liggen her en der vermoord door het huis. Ook ontdekt hij een kelder met daarin diverse kastanjemannetjes: kleine creatieve werkjes van kastanjes met stokjes. Net als hij een levend kind in de kelder ontdekt slaat de moordenaar weer toe. Meer dan dertig jaar later, in Kopenhagen, wordt een jonge vrouw vermoord teruggevonden in een speeltuin, haar hand is afgehakt. Rechercheur Naia Thulin (Danica Curcic) krijgt de zaak toegewezen. Samen met een aanvankelijk ongemotiveerde Mark Hess (Mikkel Boe Følsgaard) gaat ze op zoek naar aanwijzingen. Naast het lichaam vinden ze een kastanjemannetje. Al snel ontdekt men een mysterieus bewijsstuk op de kastanjeman; de vingerafdruk van een vermist meisje, de dochter van vooraanstaande politicus Rosa Hartung.

Kastanjemanden is gebaseerd op het gelijknamige boek van Søren Sveistrup. Scandinavië blijkt een niet aflatende voedingsbodem voor detectiveverhalen. De openingsscène zet de naargeestige toon van de serie direct goed neer. Ook weet men al snel verschillende verhaalelementen slim met elkaar te combineren. Naia probeert werk en de zorg voor haar dochter te combineren. Hess worstelt met demonen uit het verleden en hoopt zijn goede baan bij Interpol weer terug te krijgen. Het gezin van Rosa Hartung probeert de verdwijning van dochter Kristine te verwerken en dreigt uiteen te vallen. En dan is er nog de Kastanjeman-moordenaar die steeds een stapje gruwelijker te werk gaat.

De rode draad in de serie is hoe ouders met hun kinderen omgaan. De Kastanjeman lijkt het op moeders voorzien te hebben. De serie brengt aan het licht hoe verwaarlozing van kinderen verschillende gezichten heeft. Seksueel misbruik van minderjarigen is natuurlijk een afschuwelijk gegeven, maar ook geestelijke en lichamelijke verwaarlozing laten diepe sporen na. Ook mensen die in deze serie aan de goede kant lijken te staan zijn niet onschuldig. Naia houdt duidelijk veel van haar dochter, maar werk lijkt steeds voor te gaan. Hierdoor trekt haar dochter verder van haar weg. Rosa en haar man gaan zo op in verdriet dat hun andere kind Gustav daar ook onder de lijden heeft. De acties van de Kastanjeman-moordenaar moeten gestopt worden, maar hij lijkt ons ook een spiegel voor te willen houden.

Natuurlijk zijn er wat bekende plotelementen om de voortgang van de slimme detectives te hinderen. Naia en Hess zijn einzelgängers die sociaal niet altijd handig uit de hoek komen. Dit levert veel frictie met collega’s en naasten op. Het thuisfront wil aandacht, collega’s morren en leidinggevenden willen de zaak zo snel mogelijk gesloten zien, ook al levert dat wellicht overhaastte conclusies op. We hebben het allemaal al eens eerder gezien, en echt origineel is het allemaal niet. Politicus Rosa krijgt het zwaar als ze samen met haar man twijfelt over het lot van haar dochter. Dat ziet men binnen het kabinet als een onwenselijk teken van wantrouwen naar de politie. Al deze zaken dienen slechts als extra hordes voor de hoofdpersonen om te overwinnen.

Conclusie:
Kastanjemanden is verre van origineel, alle verhaalelementen heb je al eens eerder gezien. Toch is het een heerlijke serie om naar te kijken. Hess en Naia zijn sociaal afstandelijk zonder dat het “te“wordt. Hierdoor werken ze goed als schermduo. De naargeestige sfeer en spannende momenten krijgen de kijker vaak genoeg op het puntje van de stoel. Het zit allemaal verder prima in elkaar en kijkt prima weg. En laten we eerlijk zijn: iets hoeft niet origineel te zijn om toch voor kijkplezier en spanning te zorgen. Voor fans van het genre een serie die je zeker niet mag missen.