Druk

Midlifecrisis, iedereen gaat er op zijn manier mee om. Het stereotype beeld is dat veel mannen ineens een jongere vriendin of een sportauto nemen. In mijn geval (zo je al over een crisis kan praten) is het ineens meer en langer gaan hardlopen. Het gevoel dat voor velen achter deze crisis zit is de “waarheen, waarvoor” gedachte… Vintenberg maakte een film over vier collega’s die op wel heel bijzondere wijze weer wat levensinspiratie ontdekken.

“It’s funny, but there’s a point to this, which is important and which I hope you’ll understand someday: the world is never as you expect.”

Docenten Martin, Tommy, Peter, and Nikolaj werken op een prestigieus gymnasium in Kopenhagen. Martin (Mads Mikkelsen) stond vroeger bekend als een stoere en frivole man, maar maakt tegenwoordig een meer dan uitgebluste indruk. Zijn geschiedenislessen zijn onsamenhangend en ouders en leerlingen maken zich zelfs zorgen over de examens. Ook zijn gezinsleden lijken nauwelijks nog in elkaar geïnteresseerd. Vooral het feit dat hij en zijn vrouw Annika (Maria Bonnevie) langs elkaar heen leven doet pijn, maar Martin lijkt niet bij machte zichzelf op te richten. Tijdens een etentje van de vier collega’s, ter gelegenheid van Nikolaj’s veertigste verjaardag, komen de problemen van Martin op tafel. Nikolaj heeft een interessant voorstel. Volgens de bekende psychiater Finn Skårderud is de mens geboren met een tekort van 0,5% alcoholpromillage. Door dit continue aan te vullen zal de mens zich vrijer en beter gaan voelen. De vier besluiten als experiment de komende tijd hun promillage continue op peil te houden.

Voor velen is dit geen nieuws meer, maar als dit je eerste Vintenberg film is even wat achtergrond. Vintenberg richtte samen met Lars von Trier in de jaren ’90 het Dogma collectief op. Het idee was om controle van de studio’s terug te pakken en zuivere artistieke invulling weer bij filmmakers en acteurs neer te leggen. Speciale effecten en technologische vondsten waren uit den boze. Verder waren er nog een aantal regels zoals dat opnames op authentieke locaties moesten plaatsvinden, zonder sets of rekwisieten. Als je een speciaal rekwisiet nodig had, dan moest je maar een locatie vinden waar dat rekwisiet te vinden was. Zo star als toen is Vintenberg allang niet meer, maar veel van de Dogma-regels zie je nog steeds terug in Druk, met name op het gebied van belichting. Speciale belichting was namelijk ook uit den boze. Daardoor zijn veel binnenscenes in de huizen van de vier docenten vaak erg donker.

Ik had heel veel lovende dingen over deze film gehoord, en natuurlijk had de film een Oscar voor beste buitenlandse productie binnengesleept. Wellicht dat daarom het eerste uur me een tikje tegenviel. Vintenberg doet wel heel hard zijn best om Martin als uitgeblust neer te zetten. De man stamelt zich door zijn lessen heen, en je vraagt je af waarom hij überhaupt nog kan functioneren op de school. Iets meer subtiliteit had wel gemogen. Het plan van de vier collega’s om zich vrijer te gaan voelen door continue het gewenste promillage aan te houden is ietwat kluchtig. Ik moest een beetje denken aan die oude kolderieke toneelstukken die de Tros vroeger uitzond, waar mannen (zodra de vrouwen van huis zijn) het ondeugend op een zuipen zetten.

De film wordt sterker in de tweede helft als de voordelen van het alcohol gebruik (meer aandacht voor de omgeving, goed in je vel zitten) worden afgezet tegen de nadelen. Op school blijkt het steeds lastiger om het drankgebruik geheim te houden. Ook verleggen de mannen steeds meer hun grenzen wat voor de diverse familieleden ook niet meer verborgen blijft. Hierdoor komt er meer drama en gevoel in de film, en weet de film me ook af en toe te raken. Soms voel ik warmte, dan weer een enorme gêne. Met name de tweede helft van deze film is het aanzien zeker waard, en zorgt ervoor dat je de film met een voldaan gevoel eindigt.

Conclusie:
Ik las dat Hollywood, zoals wel vaker, al bezig is met een Engelstalige remake. Waarom dit producenten zo vaak een goed idee lijkt is me nooit duidelijk, het levert zelden betere films op. Alsof Amerikaanse filmliefhebbers niet naar het origineel zouden kunnen kijken. Druk is een aardige film die me nooit zo in zijn greep kreeg als Vintenberg’s eerdere Festen of Jagten. Dat waren meesterwerken die ik iedereen van harte kan aanraden. Druk zit daar net een categorie onder, maar dat is geen schande. Door het prima spel van Mikkelsen en een goede tweede helft is Druk toch één van de betere films die ik dit tweede coronajaar zag.