Encanto

Disney heeft de afgelopen jaren slagen geprobeerd te maken qua inclusiviteit. Meer vrouwelijke rolmodellen die niet alleen maar met het prinsen bezig zijn, meer verschillende achtergronden en huidskleuren, een vluchtige kus tussen twee vrouwen in Star Wars… Er valt nog het nodige aan te merken op vorm en uitvoering, maar een beginnetje is er. Encanto speelt in Zuid-Amerika en vertelt ons een kleurrijk verhaal vol magisch realisme.

“I’ll never be good enough for you, No matter how hard I try to help!”

Verborgen in een Zuid-Amerikaans land leeft de familie Madrigal in magisch huis. Jaren geleden moest de familie vluchten voor een dreigende oorlogssituatie. Madre de Familia Alma Madriga verloor daarbij haar echtgenoot, maar zij en haar drie kinderen werden gered door een Magische kaars. Deze kaars creëerde een veilige thuishaven, en door de jaren heen ontstond rond het magische huis van de familie een vrolijk dorpje. Alle familieleden krijgen op een bepaald moment magische krachten waarmee ze de gemeenschap kunnen helpen. Maar niet alles is pais en vree. Bruno kreeg voorspellende gaven, en die zorgden ervoor dat de familie hem ging ontwijken (We do not talk about Bruno), en tot ieders verbazing kreeg Mirabel als enige geen gaven, waardoor ze “gewoon” bleef.

Het begin deed me denken aan “Cats” en dat is niet per se een enorm goed teken. Cats begon met een overdadige hoeveelheid kleur en indrukken waarbij een liedje me probeerde uit te leggen wat Jellicle katten zijn. Ik hoorde in korte tijd de term Jellicle Cats zo vaak dat het hele woord me al tegen begon te staan. Het openingsnummer “The Family Madrigal” legt in een paar schreeuwerige en extreem kleurige minuten zoveel nadruk op de woorden familie en Madrigal dat ik vrees voor de rest van de film. En inderdaad, Disney gaat met Encanto weer extreem op de “familie is alles” toer.

Encanto richt zich vooral op het gegeven hoe “gewone” Mirabel haar plaats in een buitengewone familie probeert te vinden. Haar familie is niet altijd even tactvol tegen haar, maar dat is nog peanuts met het lot wat Bruno beschoren bleek. Ze ontdekt dat buitengewoon zijn echter ook druk en nadelen met zich mee kan brengen. Bovendien komt de magie van het familiehuis onder druk te staan, en de gewone Mirabel is wellicht de enige die er wat aan kan doen.

Het probleem met deze film is echter dat er behalve een disfunctionele familiedynamiek niet bijzonder veel conflict te vinden is. Aart Staartjes zei ooit over Sesamstraat: “een paradijs heeft ook een slang nodig”. Die slang is hier niet echt aanwezig. Deze film moet het zonder echt aansprekende schurk doen, maar ook de protagonist is ietwat… saai. Uiteindelijk is Encanto een enorm zoete familiefilm die vooral op veilig lijkt te spelen. Dat de liedjes weliswaar enthousiast zijn zal bij de jongste kijkers nog wel werken, maar ik kan niet zeggen dat er ééntje echt memorabel is. Verwacht hier geen “Let it go“.

Conclusie:
De enorme kleurigheid en het hijgerige enthousiasme waarmee de liedjes gezongen worden zal door sommigen nog wel worden verward met “Disney Magie“. Maar juist die magie blijft hier grotendeels achterwege. Ik ben een enorme Disneyfan, en ik had enorm zin in deze film. Maar het probleem is dat deze film gewoon geen spanning, conflict of echt uitspringende momenten oplevert. Leuk voor een keertje, maar Encanto gaat geen evergreen worden in de beste Disney-traditie.