Recenseren is soms erg lastig. Het kan zijn dat je een film helemaal niks vindt terwijl hele volksstammen ermee weglopen. Of je behoort gewoon niet tot de beoogde doelgroep. Het is dus als recensent altijd belangrijk dat je verder kijkt dan je eigen ervaring. Voor wie is deze film vooral gemaakt? Hoe steekt de film af tegen soortgelijke producties? En zijn de karakters in elk geval genietbaar? Toen ik via Netflix aan The Royal Treatment begon wist ik al na twee minuten: dit is niet voor mij bedoeld.
“I have a wonderful job and all the material possessions I could want. But what does it all mean without love?”
Izzy (Laura Marano) is het positieve centrum van haar eigen wereld: een volkse wijk in New York. Ze werkt in een shabby kapperszaak samen met haar moeder, oma en twee vriendinnen. De zaken gaan slecht, het pand waar de kapsalon zicht bevindt is oud en de elektriciteit heel onbetrouwbaar. Een mogelijkheid op betere tijden doet zich voor als Izzy de kans krijgt om het haar van prins Thomas (Mena Massoud) te knippen. Hij kom uit het fictieve land Lavania, een Oost-Europees land dat zich bevond op de oude handelsroutes naar India en daarom prettig multiculti is. Hoe komt een prins uit bij de shabby kapsalon van Izzy? Simpel, de butler gebruikte Siri op zijn Iphone om een afspraak maken met een meer gerenommeerde haarstylist, maar kwam per ongeluk bij Izzy uit. Izzy en Thomas krijgen na enkele schermutselingen een connectie, en daarom nodigt hij Izzy en twee collega’s uit om als stylisten te helpen bij diens aanstaande bruiloft in Lavania.
Deze film is een soort vlugge combinatie van The Nanny, The Princess Diaries en Coming to America. Twee culturen, volks New York en deftige royals uit een exotisch land komen met elkaar in aanraking en moeten enkele bruggen slechten voordat we naar het verwachte happy end kunnen. Laura Marano spreekt op gezette tijden met een ietsje dikker Engels-Italiaans accent, heeft een hart van goud, is doortastend en ambitieus en niet bang om te zeggen wat ze denkt. Prins Thomas is een aardige maar een beetje te gedweeë jongeman die door Izzy eindelijk een beetje uit zijn schulp kruipt. Het grootste probleem is dat hij al op punt van trouwen staat met een dochter van rijke Amerikanen. Maar zoals wel vaker in dit soort films worden dit soort problemen eenvoudig overwonnen.
Deze film is duidelijk voor jonge tieners gemaakt. Het exotisch bedoelde landje is een combinatie van hipster moderniteit en een sprookjesachtig Amerikaans idee van hoe Europese stadjes twee eeuwen terug eruit moeten hebben gezien. De prins en Izzy groeien nog meer naar elkaar toe tijdens een bezoek aan de stad in de avonduren. Tussen allemaal blije locals op een pittoresk marktplein dansen ze een lokale dans. Daarna rusten ze uit op een oude hooiwagen tussen wat mooie zakken (waar gezien het comfort van de scene geen aardappels in zaten). Het is allemaal heel braaf en blij. De collega’s van Izzy moeten ondertussen hard werken om aan het niveau van het paleis te kunnen voldoen. Dit is bedoelt als komische noot en heeft verder weinig om het lijf.
Conclusie:
Voor kinderen is dit waarschijnlijk een aardig hap slik weg tussendoortje. Ik verwacht niet het succes dat The Princess Diaries, daarvoor is het allemaal iets te makkelijk en voorspelbaar. Ben je geen kind onder de veertien, dan is deze film echt te flauw en te makkelijk gemaakt. Het beste dat ik er over kan zeggen is dat de film er in elk geval vrolijk uitziet en iedereen zijn best doet om deze zorgeloze toon vast te houden. De enige rol die er uitspringt is die van Butler Walter (Cameron Rhodes). Hij zorgt ervoor dat de prins en Izzy op de juiste momenten het gewenste duwtje in de rug krijgen. Hij is ook de enige waarbij we onverwacht wat niet geforceerde karakterontwikkeling meekrijgen. In een film met eendimensionale karakters is dat al heel wat.
Be the first to comment