The Tragedy of Macbeth

Dit bekende Shakespeare verhaal heeft al jaren een groot probleem, het uitspreken van de naam brengt rampspoed. Daarom refereren acteurs al jaren naar “The Scottish Play” als het om dit stuk gaat. Regisseur Joel Coen vormde de afgelopen decennia een uiterst succesvol duo met zijn broer Ethan, een samenwerking die resulteerde in klassiekers als Fargo, The Big Lebowski, No Country for Old Men en O’ Brother where art Thou. Deze keer doet Joel het helemaal alleen.

“By the pricking of my thumbs, something wicked this way comes… “

Macbeth (Denzel Washington) en Banquo (Bertie Carvel), twee trouwe vazallen van Koning Duncan (Brendan Gleeson), ontmoeten drie geheimzinnige heksen (een knappe rol van Kathryn Hunter). Deze heksen doen enkele opzienbarende voorspellingen. Macbeth zal mettertijd de nieuwe koning worden en Banquo de voorvader van een toekomstige koningslijn. Aangezien Koning Duncan stevig in het zadel zit doen MacBeth en Banquo deze voorspellingen af als onzin. Maar bij de kinderloze Macbeth gaat het toch knagen, wat als hij echt koning zou kunnen worden… Hoe dan? Zijn ambitieuze vrouw (Lady Macbeth, een rol van Frances McDormand) spoort hem aan de voorspelling uit te laten komen. Ze vermoorden Duncan en Macbeth neemt diens plaats in op de troon. Maar dan vergaat het hem van kwaad tot erger.

De tragedie rond Macbeth roept als vanouds vragen op over voorspellingen. Onderneemt Macbeth zijn verraderlijke acties door de voorspelling, of was hij sowieso verdoemt? Washington en McDormand zijn wat ouder dan de rollen zoals Shakespeare ze zag, maar het werkt. De kinderloze vijftigers krijgen zo een extra motivatie om de troon te bestijgen. Dit is hun laatste kans om iets blijvends van zichzelf te maken. Dat de stappen die ze ondernemen niet zonder prijs zijn weet iedereen, maar de neerwaartse spiraal waarin Denzel Washington zijn Macbeth laat vallen wordt verbluffend ondersteund door de briljante decors en cinematografie.

Jaren geleden zag ik klassieke films als Metropolis en Sunrise: A Song of Two Humans. Ik moest aan deze klassieke films denken toen ik de decors en het camerawerk van The Tragedy of Macbeth zag. Fraaie, strakke zwart-wit beelden, imposante strakke decors, en troosteloze omgevingen en lege kastelen. Ik zag vaker toneelverfilmingen, maar die worstelden met het feit dat ze zich slecht vertaalden naar het medium film. Dit kan je opvangen door het script te herschrijven zodat er meer dynamiek in de weergave ontstaat. Joel Coen creëerde echter het gevoel dat je naar een enorm toneel kijkt, en het werkt.

Conclusie:
The Tragedy of Macbeth is zo’n film waarvan ik tijdens het kijken al weet dat één keer kijken niet genoeg zal zijn. Ik ken nu al een paar filmgekke vrienden met wie ik deze film graag wil bespreken. Voor de filmgek, de toneelliefhebber en fijnproever is dit een film die je niet mag missen. Het zal niet ieders kopje thee zijn, mensen die meer op Braveheart achtige scenes zitten te wachten kunnen deze film wellicht beter overslaan. Maar als voormalig student Engels kwam ik zeker aan mijn trekken.