Een paar jaar geleden zag ik de film “Murder on the Orient Express” van regisseur en acteur Kenneth Branagh. De film was ondanks bescheiden positieve kritieken financieel een succes. Als liefhebber van ouderwetse whodunits met een vleugje Hollywood-grandeur was ik dan ook erg in mijn nopjes toen ik hoorde dat Branagh een tweede Agatha Christie verfilming maakte.
“The romance of the desert has the power to seduce. I ask you: have you ever loved so much, been so possessed by jealousy, that you might kill? “
Als Jacqueline (Emma Mackey) haar kersverse verloofde Simon (Armie Hammer) voorstelt aan haar beste vriendin Linnet Ridgeway (Gal Gadot) slaan de vonken op een verkeerde manier over. De steenrijke Linnet valt als een blok voor Simon, korte tijd later zijn de twee getrouwd. Jacqueline laat het er niet bij zitten en volgt het duo op hun huwelijksreis naar Egypte. Linnet ontmoet daar niemand minder dan de wereldberoemde detective Hercule Poirot (Branagh) en vraagt hem over hen te waken. Poirot houdt in eerste instantie de boot af, tenslotte is er nog geen sprake van een concrete misdaad. Maar als hij via zijn oude vriend Bouc (Tom Bateman) toch mee gaat op de huwelijkscruise van Simon en Linnet raakt hij betrokken bij een onverwachte moordzaak. En iedereen aanwezig is verdacht…
Dit soort films worden helaas maar weinig meer gemaakt door grote studio’s. Liever zet men tegenwoordig in op een franchise die wellicht een miljard kan aantikken, dan dat men echt investeert in een filmproject met een meer bescheiden winst. Desondanks mag Branagh als regisseur uitpakken. En ook al zijn veel van de wide shots overduidelijk afkomstig van een computer, toch weet hij een broeierige sfeer op te roepen. Veel was te doen over het accent van Branagh’s Poirot, maar ik stoor me daar niet zo aan. Wellicht ook omdat ik uit een tijd kom dat ik nog wekelijks uitkeek naar een aflevering van ‘Allo ‘Allo. Het is duidelijk dat Branagh veel energie en liefde in deze filmprojecten steekt.
De cast is weer om je vingers bij af te likken. Naast eerder genoemde namen zien we de bekende koppen van acteurs als Letitia Wright, Annette Bening, Rose Leslie, Dawn French, Sophie Okonedo, Jennifer Saunders en Russell Brand. Dit soort films nodigt uit tot een grote cast, en Branagh heeft wat dat aangaat veel talent bijeen om mee te werken. De betrokkenheid van Armie Hammer werd na diens schandaal door de studio qua promotie wat naar de achtergrond gedrukt. Desondanks heeft hij in de film een vrij prominente rol, en ik stoorde me daar eigenlijk niet aan. Ik ben wel benieuwd of zijn carrière na alles wat er is gebeurd nog een doorstart gaat maken.
De feestvierders bevinden zich op een luxueus rondvaartschip als ze met de eerste moord in hun midden worden geconfronteerd. Daarna is het natuurlijk aan Poirot om alles op te lossen. Branagh zet Poirot neer als een superieure detective die helaas maar moeilijk is in de sociale omgang. Iedereen die hij ondervraagt moet al snel met de billen bloot, Poirot is zelden subtiel in het hardop uitspreken van een vermeend motief. Zijn vriend Bouc is de enige met wie hij enig contact lijkt te kunnen maken. Dit sociale aspect rond Poirot, en de manier waarop hij mensen systematisch buitensluit had wat mij betreft nog meer ruimte mogen krijgen, het zorgt voor een tragische lading tegen het einde van de film.
Conclusie:
Wellicht was het doordat veel van de recensies voor deze film ietwat tegenvielen, maar ik heb dus enorm zitten genieten van Death on the Nile. Ik begon er aan zonder enige verwachtingen, maar de regie van Branagh, het ouderwetse whodunit sfeertje en de cast vol bekende koppen bezorgden mij een aangename filmavond. En wat moet je meer verwachten dan dat van een Agatha Christie verfilming? Films als deze zijn als een goocheltruc, je wilt weten hoe de vork in de steel zit, en daarom ga je als kijker opletten. Een vermakelijke avondvullende film zonder poespas.
Be the first to comment