Toen in december 2021 er weer een lockdown kwam zaten mijn vriendin en ik om een serie verlegen. Toen we elkaar in 2014 leerden kennen was ze gek van de succesvolle serie Downton Abbey. Het was zo’n serie waar ik (als voormalig student Engels) altijd al van zei, dat moet ik nog eens kijken. Zo gezegd, zo gedaan. In een maandje keken we alle afleveringen van zes seizoenen Downton, plus kerstspecials en een extra film die in 2019 uitkwam. Het is heerlijk tv-snoepgoed waarvan je weet dat alles uiteindelijk wel op zijn pootjes terecht komt.
“I will say goodnight… and leave you to discuss my mysterious past.”
Aan het eind van de vorige film leerden we dat Gravin weduwe Violet Crawley (Maggie Smith) stervende is. Totaal onverwacht krijgt ze te horen dat ze van een oude bewonderaar een villa in Zuid-Frankrijk heeft geërfd. De connectie tussen Violet en deze geheimzinnige fransman is vaag, dus de Franse familie van de overledene staat dan ook niet te juichen. Op uitnodiging van diens zoon reist een groot deel van de familie af naar het Europese vasteland om kennis te maken. Ondertussen is het personeel van Downton in rep en roer. Een filmcrew is neergestreken op het landgoed, en daarmee ook enkele beroemde acteurs. Lady Mary (Michelle Dockery) ging akkoord met de opnames omdat het landgoed wel een financiële injectie kon gebruiken. Maar al snel komen daarmee ook onverwachte uitdagingen om de hoek, zeker als ze wel erg close lijkt te worden met regisseur Jack Barber (Hugh Dancy).
Het lijkt wel een vast stramien als het gaat om sequels van bekende series. Haal de cast uit de vertrouwde omgeving voor een originele invalshoek. Als voormalig butler Carson (Jim Carter) ook nog koddig opmerkt “They better be warned: the British are coming” is de kluchtige toon van de film gezet. Kenners van de serie weten dat er altijd wel wat kinkjes in de kabel zullen zijn, maar alles uiteindelijk gladgestreken zal worden in een aangenaam kabbelend tempo. Dat tempo ligt iets hoger omdat het een speelfilm en geen seizoen van meerdere afleveringen voor de plotlijntjes betreft. En hoewel de film met 125 minuten niet direct kort te noemen is proberen de schrijvers het onmogelijke: iedereen in de enorme cast zijn momentje geven. Door al die plotlijntjes slaagt men er nooit in echt diep ergens op in te gaan.
Even een verzameling aan verhalen: butler Barrow (Robert James-Collier) ontmoet de excentrieke acteur Dexter (Dominic West) met wie hij duidelijk chemie heeft. Kokkin Daisy (Sophie McShera) en haar man Andy zouden graag alleen wonen, maar ze wonen nog steeds bij haar voormalig schoonvader. Graaf Robert Crawley (Hugh Bonneville) is bang dat zijn moeder vroeger een scheve schaats reed en hij het resultaat is. Regisseur Barber ontdekt dat het tijdperk van de stomme film voorbij is, en dat hij zich zal moeten aanpassen. Arrogante actrice Myrna (Laura Haddock) is bang dat haar sterrenstatus voorbij is als haar fans erachter komen dat ze het stemgeluid van een viswijf heeft. Gravin Cora (Elizabeth McGovern) worstelt met haar gezondheid en Lady Mary (Michelle Dockery) voelt zich alleen omdat haar man (normaal gespeeld door de niet beschikbare acteur Matthew Goode) continue afwezig lijkt te zijn. Tenslotte is Tom (Allen Leech) aan het begin van de film getrouwd met erfgename Lucy (Tuppence Middleton). Vele andere karakters krijgen ook nog een momentje. Een propvolle film dus.
Hierdoor heeft de film last van een paar dingen die kenners van de serie ook wel bekend voor zullen komen. Ernstig ziek zijn of lichamelijke gebreken hoeven in Downton Abbey nooit het einde te betekenen. In de medische wereld van deze serie kan een ziektebeeld in één scene omslaan. Zelfs Carson lijkt weer genezen van zijn lichamelijke ongemakken uit de serie. Verder vinden er soms momenten plaats die suggereren dat er nog één en ander te gebeuren staat… en dan hoor je er niks meer van. De Franse Markies die de Crawleys in de villa ontvangt probeert een goede gastheer te zijn en tegelijk zijn jaloerse moeder te managen. Die is niet blij dat haar overleden man nog steeds gek bleek te zijn op een vroegere minnares. Hun rol in de film eindigt met een verhit gesprek… waar we verder nooit meer op terugkomen. En verder worden sommige plotontwikkelingen afgeraffeld om wille van tijd. Hierdoor krijgen sommige zaken een vluchtig en kluchtig karakter.
Conclusie:
Ondanks de kanttekeningen die ik maak heb ik toch zitten genieten. Liefhebbers worden voorzien van tonnen fanservice. Ik kan er prima mee leven dat prominente karakters als Lady Edith, Anna en Bates een bijrolletje hebben, er valt verder genoeg te beleven. De serie ziet er voor de rest weer heerlijk uit, en twee uur lang hebben mijn vriendin en ik ons kunnen onderdompelen in aangenaam “niets aan de hand” escapisme. Ben je een fan van de serie, dan krijg je precies waar je op zat te wachten. Ken je de serie niet, of hield je het bij een handvol afleveringen, dan is dit wellicht niet jouw film. Niet elke productie hoeft een exquise slagroomtaart te zijn, The New Era is een geslaagd en heerlijk gebakje (met rijkelijke vulling) voor tussendoor.
Be the first to comment