After Life was met zijn heerlijke combinatie van zwarte humor en drama een stuk frisse wind. In een tijd waarin veel series vooral de toon van Game of Thrones achtige moordlust hebben of vol getormenteerde detectives zitten was het fijn om eens iets anders mee te krijgen. Ik was vooral verrukt over de balanceer-act van zware onderwerpen als kanker, nabestaanden, depressie en zelfmoord in combinatie met humor, positiviteit, hoop en aandacht voor de wereld om ons heen. Seizoen twee ging iets meer de drama kant op. Slaagt seizoen drie er in een waardig einde van de serie te worden?
“It’s okay to have feelings, things that aren’t logical. Science makes us understand how to stay alive longer, feelings gives us the reason to want to. “
Tony (Rick Gervais) worstelt nog steeds met het loslaten van zijn overleden vrouw Lisa (Kerry Godliman). Er leek voorzichtig een romance op te bloeien met Emma (Ashley Jensen), de verzorgster van zijn inmiddels overleden vader. Tony lijkt echter nauwelijks in staat stappen te zetten, en de de boel lijkt als een nachtkaars uit te gaan. Ondertussen probeert Tony’s zwager Matt (Tom Basden) zijn relatie te redden. De cynische observaties van Tony helpen daarbij niet altijd. Collega Kath (Diane Morgan) probeert ondertussen een leuke vent te vinden, maar lijkt alleen maar de meest vreselijke types tegen te komen. Verder krijgt Tony een nieuwe collega, Coleen (Kath Hughes).
Mijn vriendin en ik hadden veel zin om tussen alle detectiveseries die we de laatste rijd keken weer even iets anders te zien. Afleveringen van After Life duren nooit lang, en met wederom slechts zes afleveringen leek dit weer een ideaal tussendoortje. Na drie afleveringen haakte mijn vriendin min of meer af. Ze keek nog delen van de laatste drie afleveringen mee, maar ze was eigenlijk meer met haar telefoon of een boek bezig. Waarom? Dit seizoen lijkt eigenlijk niet echt ergens over te gaan. De afleveringen hebben zelden of nooit een echte verhaallijn. Eigenlijk voelde ik me een beetje als Tony’s love-interest Emma. Ik zat maar te wachten of er iets ging gebeuren, en het kwam niet. Het voelt eigenlijk alsof deze serie één lange film is die op willekeurige momenten in zessen is gesneden.
Jammer genoeg zijn er enkele belangrijke karakters uit de serie verdwenen. Roxy (Roisin Conaty), de plaatselijke prostituee is niet meer te zien. De vriendschap die ze met Tony ontwikkelde was één van mijn favoriete onderdelen van de eerste twee seizoenen. Ook de zachtaardige en zorgzame collega Sandy (Mandeep Dhillon) verdween van het toneel. Ook zij was een positieve invloed op Tony’s leven. De redenen dat deze twee karakters niet meer terugkeren werden afgedaan met covid en niet te combineren verplichtingen. Gervais claimde zelfs dat het probleem was dat er niet echt een meer een verhaal te vertellen was, maar dat probleem lijkt een beetje voor dit hele seizoen te gelden.
Het centrale thema lijkt dit seizoen zingeving van het leven te zijn. Tony en zijn collega interviewen weer een sloot aan excentrieke inwoners van Tambury, allemaal met hun eigenaardige hobby’s en rariteiten. Tony maakte in eerdere seizoenen deze mensen graag belachelijk, maar we zien ook in dat deze mensen iets hebben gevonden wat hij niet heeft: een reden om op te staan. Tegen het einde richt de serie zich weer wat op. De finale speelt af op een jaarmarkt waar alle excentrieke inwoners een momentje krijgen om te shinen. Daar lijkt Gervais eindelijk te onthullen waarom dit seizoen aanvankelijk wat richtingsloos lijkt voort te kabbelen. En zowaar, het einde weet me te ontroeren.
Conclusie:
After Life seizoen drie lijkt vooral het resultaat van improvisatie. Door covid viel er even een pauze in de serie en leek men de draad daarna maar moeilijk op te kunnen pakken. Dat daarna belangrijke karakters zijn verdwenen en kleinere of nieuwe rolletjes op het laatste moment een grotere plek krijgen is meestal een veeg teken voor een serie. Het is daarom knap dat Gervais aan het einde toch een propje in de keel weet te bezorgen. Seizoen 3 is bij lange na niet even goed als het eerste seizoen, maar aan het einde weet men de zaak toch knap op te vangen en waardig af te sluiten.
Be the first to comment