Netflix blijft driftig aan de weg timmeren op het gebied van exclusieve films en series. Op het gebied van series heeft dat meerdere successen opgeleverd, we wachten elk jaar weer gretig op The Crown, Sex Education en Top Boy. Op het gebied van film is er minder succes. Op enkele uitzonderingen na is het toch middelmaat en overbodigheid troef. Ik betwijfel of enkele van de Netflix exclusives een schijn van kans hadden gehad als volwaardige bioscooprelease. Netflix moet zelf ook op de hoogte zijn van de middelmatigheid, want qua promotie deden ze erg hun best voor Spiderhead.
“The time to worry about crossing lines was… a lot of lines ago. “
Projectleider Steve Abnesti (Chris Hemsworth) bestiert het penitentiaire onderzoeksinstelling Spiderhead. In deze instelling hebben gevangenen meer vrijheden en zelfbeschikking. In ruil daarvoor ondergaan ze psychologische tests waarbij ze stofjes krijgen toegediend die hun impulsen, gedachten en behoeftes sturen. Zo is er Laffodil waardoor je overal de vrolijke kant van lijkt in te zien. Verbaluce zorgt ervoor dat mensen communicatiever worden. Darkenfloxx lijkt ieders grootste onderdrukte angsten aan de oppervlakte te brengen. De focus voor de studie lijkt echter bij Luvactin te liggen, een stofje dat mensen verliefd lijkt te doen worden. Gedetineerde Jeff (Miles Teller) gaat gebukt onder zijn verleden en hoopt door mee te doen aan dit onderzoek verlossing te vinden. In de instelling ontmoet hij Lizzy (Jurnee Smollett), voor wie hij beetje bij beetje lijkt te vallen.
Deze film is gebaseerd op “Escape from Spiderhead“, een kort verhaal van George Saunders dat eerder gepubliceerd werd in the New Yorker. De trailer deed zijn best om aan te stippen hoeveel grote kanonnen aan deze film verbonden zijn. Regisseur Joseph Kosinski heeft met Top Gun: Maverick natuurlijk een flinke hit te pakken. Hemsworth kan bij mij door zijn rollen in Thor en Rush wel een potje breken. En de scenaristen van Deadpool! Ik bedoel, dat moet toch wel een aardige film opleveren? Ook het feit dat de film zich in een niet al te verre toekomst (vijf, zes jaar) afspeelt vond ik wel interessant. De film deed me qua opzet ook een beetje denken aan Das Experiment (2001), nog een film waarin een gedragsstudie radicaal uit de hand liep.
Casting komt soms heel nauw. Chris Hemsworth is een vriendelijke, iets te joviale onderzoeker die met een vlotte babbel zijn proefkonijnen een rad voor de ogen draait, ondertussen genietend van 80’s muziek. Misschien is die keuze voor gedateerde popcultuur (muziek, boeken, games) in de faciliteit van Abnesti ook wel te danken aan de scenaristen van Deadpool, die anti held had ook een uitgesproken popculturele smaak. Hemsworth lijkt aardig genoeg, maar is ook de “schurk” van dit verhaal. En daar wringt hem de schoen. Er zijn in de filmgeschiedenis genoeg schurken geweest die speelden met de scheidslijn van vriend en vijand. Wagner Moura was als Escobar in Narcos was soms een vriendelijke familieman, en vijf seconden later een ijskoude psychopaat. Je zag daar van alles achter de ogen gebeuren. Maar Hemsworth krijgt het niet voor elkaar om verder te reiken dan excentrieke knappe onderzoeker met wat narcisme en ADHD. Wellicht was een acteur als Michael Fassbender of Dominic West beter op zijn plek geweest.
De film draait voor een groot deel rond de rol van Miles Teller’s Jeff. Terwijl hij verlossing en zingeving probeert te vinden onderwerpt Abnesti hem aan steeds verdergaande tests. Daarbij moet Jeff ook beslissingen nemen over welke drugs aan wie worden uitgedeeld. Tijdens een intens bedoelde scene moet Jeff kiezen wie de nare drug Darkenfloxx toegediend krijgt. De scene is intens bedoelt, maar liet me als kijker eigenlijk koud. Jeff heeft net genoeg achtergrond mee gekregen om een tikje mee te leven, maar de andere gevangenen zijn eendimensionale karakters. Iets meer interactie tussen de gevangenen had de film een stuk intenser kunnen maken.
Ook kent de film een flink aantal onlogische momenten. De drugs worden toegediend via een kwetsbaar kastje dat aan de rug bevestigd is. Je kan natuurlijk op je klompen aanvoelen dat dit niet goed zal gaan. Toch vonden de scenaristen dat niet duidelijk genoeg, en laten ze een karakter nog even uitleggen hoe kwetsbaar dat apparaatje is. Verder regelt Abnesti de toediening van de drugs via een app op zijn smartphone. Zodra die telefoon door omstandigheden niet meer functioneert is er kennelijk geen andere mogelijkheid of computer om in te grijpen. Erg vreemd voor een experiment waarbij een complete gevangenis met digitaal netwerk uit de grond gestampt is.
Conclusie:
Zoals veel Netflix Exclusives is dit weer een voorbeeld van net niet. Er is een mooie cast bijeengebracht, er ligt een aardig idee, maar de uitwerking voelt als een B-film die vroeger direct op video zou zijn uitgekomen. Alle betrokkenen waren de afgelopen coronajaren aan grotere projecten verbonden, en dit lijkt even een tussendoortje. En zo voelt de film ook, als een tussendoortje waarbij een hoop mogelijkheden zijn blijven liggen. Met een iets inventiever scenario, subtielere regie en een betere casting had dit een intrigerende film op kunnen leveren. Nu blijft het een film waar je na een dag al niet meer over nadenkt. Dat is, gezien de pretenties, erg jammer.
Be the first to comment