Hit the Road (Jadde Khaki)

Er zijn inmiddels tientallen streamingservices, maar Picl hadden we nog niet uitgeprobeerd. Deze service biedt vooral filmhuisfilms, en je steunt er ook nog eens een lokaal filmhuis mee. Via de twitterkanalen van andere Nederlandse sites had ik al heel veel enthousiaste berichten gehoord over de Iraanse speelfilm Jadde Khaki (Letterlijk Dirt Road, maar Hit the Road klonk iets beter), dus een mooi moment om Picl eens uit te proberen.

“One doesn’t cry in front of one’s mother “

Een familie maakt een reis dwars door het land. Waarom is ons aanvankelijk niet duidelijk, maar gaandeweg worden we als kijker meegenomen met het doel van deze reis. Voorin zitten de vermoeide en afwezige oudste zoon en zijn bezorgde moeder. Achterin zit een oude, ietwat morsige, vader met een gebroken been en de jongste zoon, een waar vaatje buskruit van energie en emoties. En dan is er nog een doodziek hondje achterin. Iedereen in het gezin ervaart de urgentie van deze reis op zijn of haar manier, en wij zijn getuige van de vele situaties, bespiegelingen en personages die ze onderweg tegenkomen.

Hit the Road betekent het debuut van regisseur Panah Panahi, zoon van regisseur Jafar Panahi. Jafar Panahi mag sinds 2010 geen films meer maken van de Iraanse regering omdat zijn werk als controversieel wordt beschouwd. Ik ging, de positieve berichten die ik hoorde daargelaten, vrij blanco in deze film, ik had geen idee over de inhoud. Gedurende de film komen we erachter dat de familie onderweg is naar de Turkse grens voor een rendez-vous met mensensmokkelaars. Die zullen de oudste zoon over de grens helpen onderweg naar een nieuw leven. Het hoe en waarom wordt niet aan de kijker verteld. Is dat wellicht om iets aan onze interpretatie over te laten? Of omdat Panahi de overheid niet tegen het hoofd mocht stoten? Of een voorzichtig statement? Het niet vertellen levert in elk geval een interessante geheimzinnigheid op.

De reis kent emotionele momenten, vrolijkheid, reflectie en irritatie. Ik moest af en toe een beetje aan Little Miss Sunshine denken. De meeste leden van dit gezin kunnen soms niet met elkaar, maar de liefde en opoffering waartoe ouders voor hun kinderen instaat zijn is evident. De film schakelt tussen een realistische vertelling en enkele surrealistische momenten die soms werken, en soms me er ook even helemaal uit haalden. Met name als vader Khosro mijn zijn jongste zoon naar de sterren kijkt voel je de geborgenheid die een vader en zoon bij elkaar kunnen vinden. Maar ook de manier waarop de moeder (een prachtrol van Pantea Panahiha) haar eigen emoties opzij probeert te zetten om de moed er bij de anderen in te houden is tragisch en herkenbaar tegelijk.

Conclusie:
Er zijn momenten dat ik deze film echt “voelde“, en er zijn momenten dat ik dacht; “nee, hier raak je me even kwijt.” Gelukkig komt dat laatste maar een keer of twee voor, en levert Panah Panahi een indrukwekkend debuut met een geweldige cast af. Zelfs door westerse ogen zullen de gecompliceerde familiebanden herkenbaar voorkomen. Een mooie film. De laatste jaren worden veel vluchtelingen afgedaan als “gelukszoekers“. Ik heb dat altijd een problematische term gevonden. Want hebben mensen niet gewoon recht op het najagen van geluk?