Prey

Midden Jaren ’80 leverden Arnold Schwarzenegger en John Mc Tiernan een klassiekertje in het monster-actie-genre af: Predator. De opzet was simpel: een groep zwaar getrainde commando’s wordt in de jungle opgejaagd door een geheimzinnig wezen. Diverse sequels hadden daarna wisselend succes. En nu kan ik via Disney plus kijken naar een soort prequel, een ander moment in onze geschiedenis waarin een Predator komt jagen op ons, de mens.

“It knows how to hunt. But I know how to survive.”

Naru (Amber Midthunder) is een jonge Comanche krijgster die geen genoegen neemt met de traditionele man-vrouw verhoudingen in haar stam. Haar ambitie is niet om anderen te verzorgen, te koken of kruiden te verzamelen, ze wil de krijgersproef afleggen en meedoen aan de jacht. Haar broer Taabe (Dakota Beavers) heeft bewondering voor de ambitie van zijn zus. Hij is zelf een succesvol jager, en weet dat zijn zus er nog niet klaar voor is. Als een stamgenoot door een bergleeuw wordt meegetrokken moeten enkele stamleden onder leiding van Taabe hem gaan helpen. Naru grijpt haar kans en volgt de groep om zichzelf te bewijzen. Al snel krijgt ze door dat de bergleeuw niet het gevaarlijkste wezen in de bossen is. Naast een gevaarlijke beer en blanke stropers bevindt zich nog iets anders in de bergen en bossen dat op jacht is.

Iedereen in deze film is bezig met de jacht. De stemleden jagen om te overleven. De Franse kolonisten jagen op dieren voor rijkdom en huiden. Dieren jagen voor voedsel en de Predator jaagt om te zich te meten met de gevaarlijkste wezens op de planeet. De wereld in Prey is er eentje van eten of gegeten worden. Begrijpelijk dus dat Naru zich in die wereld niet wil settelen als afwachtende vrouw, ze wil haar waarde bewijzen als jager. De laatste jaren zien we steeds vaker dat vrouwen rollen krijgen in actiefilms die vroeger vaak voor mannen waren. Dat lijkt me een prima ontwikkeling. Bij mij kwam wel de vraag op hoe een tiener vol ambitie maar zeker geen volwaardig jager het kan opnemen tegen de Predator, een wezen dat het actiegigant Schwarzenegger zo moeilijk maakte.

Het tijdsbeeld, het leven van de stamleden en het gevaar van veranderende tijden zijn mooi weergegeven in deze film. Waar de stamleden jaagden in harmonie met hun omgeving lijkt het leven nu door de komst van de Franse kolonisten voor altijd te veranderen. De natuurlijke orde van dingen wordt door de buitenstaanders uit evenwicht gebracht. Gooi de Predator in de mix, en je hebt een onvoorspelbare situatie waarin niemand zijn huid (en ruggengraat) zeker is. Dit is ook niet een Predator zoals we die kennen uit vorige films, die speelden tenslotte allemaal in onze tijd. Deze Predator moet het met iets meer ouderwetse tech doen, maar kan er prima mee uit de voeten.

De film ziet er fantastisch uit, en is daarom alleen al het kijken waard. De landschappen, de cinematografie, het is allemaal een lust voor het oog. Minpuntje is echter de connectie met de karakters. De originele Predator gaf ons iets meer de tijd om aan de opgejaagde personages te wennen. Elke keer als één van hen werd uitgeschakeld voelde het team en de kijker het verlies. Er was echt een personage uit de groep verdwenen. In deze film zijn het alleen Naru en Taabe die een echte introductie krijgen. De opgejaagde Fransen en de andere stamleden maken geen blijvende indruk, hun dood ook niet.

De gore-factor in deze film ligt hoog, zeker voor een film op Disney-Plus. De scene waarin de Predator afrekent met een beer door het beest met blote klauwen aan stukken te scheuren is indrukwekkend. Deze Predator gaat alles behalve subtiel te werk en lijkt bijna onoverwinnelijk. Zeker voor een jonge meid als Naru. Andere recente actiedames zoals Rey in Star Wars en Captain Marvel zijn zo geweldig dat hun vaardigheden grenzen aan het ongeloofwaardige. Hun vaardigheden kwamen min of meer aanwaaien op het moment dat ze nodig waren, en ze beheersten die enorm snel. Het leek vooral bedoeld om ze nog meer bad-ass te maken. Naru komt van ver en we zien haar daadwerkelijk een ontwikkeling doormaken voor ze de strijd echt aan kan gaan. Een stuk geloofwaardiger.

Conclusie:
Allereerst twee complimenten. De makers weten wat de eerste film een succes maakte: een simpel verhaal zonder teveel toeters en bellen. En ook de speelduur is met anderhalf uur een stuk frisse adem, je hebt echt niet altijd twee uur nodig om een prima film af te leveren. Op beide gebieden begrijpen de makers het idee van Less is More. Naru is een interessante heldin die zich van onervaren jager ontwikkelt tot een daadwerkelijke tegenstander voor de Predator. Mijn enige minpuntje is eigenlijk de finale, waarover ik vanwege spoiler-gevaar niet te veel kan zeggen. Het was me allemaal iets te kort en makkelijk. Verder een zeer vermakelijke en bij tijden spannende actiefilm.