Het is alweer 11 jaar geleden dat Chris Hemsworth als Thor de Cinema binnenstormde en ons er van overtuigde dat hij gemaakt was om dondergod gestalte te geven. Zijn tweede Thor film werd wat minder goed ontvangen, en even leek het alsof Thor vooral functioneerde als onderdeel van de Avengers. En toen vond regisseur Taika Waititi het wiel opnieuw uit met Thor: Ragnarok. Een combinatie van vette rock-classics, space-actie, humor en een schreeuwend kleurenpalet maakte van deze film een enorme hit. Maar slaat de bliksem een tweede keer in?
” I need to figure out exactly who I am. I want to choose my own path, live in the moment. My superhero-ing days are over.”
Thor (Hemsworth) is opzoek naar de zin van het leven. Hij deed afstand van zijn positie als heerser van Asgard. Zijn familie is dood, en de meeste van zijn landgenoten ook. Zijn vrienden van de Avengers zijn dood of hun eigen weg ingeslagen. Thor sloot zich aan bij de Guardians of the Galaxy, maar met zijn enorme krachten heeft hij ze eigenlijk niet nodig, behalve als gezelschap. Zijn ex-vriendin Jane Foster (Natalie Portman) is ongeneselijk ziek. In een poging te overleven vestigt ze haar hoop op Thor’s vroegere wapen Mjolnir, en reist ze naar New Asgard waar de brokstukken van het wapen worden tentoongesteld. Maar op de achtergrond dreigt er gevaar. Gorr (Christian Bale) verloor zijn dochter en is boos omdat de goden geen vinger uitstaken hem te helpen. Met een mythisch zwaard is hij in staat zelfs de goden te doden, een taak die hij uiterst serieus neemt.
De film begint vrij intens. We zien Gorr en zijn dochter aan de rand van de dood. Ondanks zijn gebeden tot zijn god kan Gorr haar niet redden. Als Gorr met zijn ongeïnteresseerde god wordt geconfronteerd welt de haat in hem op en komt het zwaard tot hem. En dan switchen we naar Thor die in een explosie van kleuren en muziek als een soort halve zen-hippie-hair-metal rockgod zijn ding aan het doen is. Het contrast tussen deze twee zaken is nogal groot. En Taika Waititi voelt zich duidelijk het meest in zijn element als hij gewoon helemaal los mag gaan in zijn over de top 80’s campy grappen en grollen. Op de tonen van Guns n’ Roses gaat Thor helemaal los, en dat levert een prachtig cinematografisch schouwspel op. Tegelijk voel je als kijker geen spanning, het gaat slechts om pure eye-candy.
Thor’s afwezigheid tijdens Civil War werd destijds middels een paar grappig bedoelde Youtube-filmpjes uit de doeken gedaan. De filmpjes waren uiterst melig en niet heel serieus bedoeld, maar sloegen wel aan. De toon van Thor in de strips en de eerste twee films is er één van grandeur en grootsheid, maar Waititi koos er met Ragnarok voor die toon zoveel mogelijk te persifleren en Thor af en toe zo lullig mogelijk neer te zetten. Van de zelfverzekerde en stoere God uit de eerste film is weinig meer over. Thor is met name in Love and Thunder af en toe een simpele ziel waarvan je je afvraagt hoe hij überhaupt kan functioneren. Om vervolgens een scene later weer de boel te redden. Ik vind humor en luchtigheid in Marvelfilms prima, maar de laatste tijd lijkt de meter enorm over te slaan naar melige humor, vooral met Thor.
De film is als schouwspel echter zeker het aanzien waard. Naast een enorme sloot aan bekende Marvel en Thor gezichten zijn er hier en daar verrassende bijrollen, zoals Russell Crowe als Zeus. Christian Bale is imponerend eng als Gorr, en je gelooft direct dat hij een behoorlijke uitdaging voor Thor zal zijn. Zijn rol is zo overtuigend eng dat hij een beetje los van de film komt te staan. Het lijkt wel alsof met Love and Thunder twee totaal verschillende films versneden zijn tot één niet geheel samenhangend product. Portman liet zich overreden om toch weer terug te keren naar een Marvelfilm en heeft duidelijk lol in het neerzetten van een vrouwelijke dondergod(in).
Conclusie:
Of Thor: Love and Thunder een goede film is hangt enorm af van wat je zoekt in een comicfilm. Als superheldenfilm vind ik dat de film eerder een parodie op vorige Marvelfilms is. Het is kleurig, melig en campy, maar het laat daardoor ook veel potentie voor spanning liggen. Geen moment maakte ik me echt zorgen om het lot van de helden omdat de meligheid teveel afleidde. Hou je echter van een film waarin alles, om maar even in Spinal Tap termen te praten, wordt omhoog gedraaid naar 11, dan is dit voor jou. Alleen vind ik het jammer dat Thor niet meer de stoere god is die destijds brulde “BRING ME THANOS“, en meer een onzeker lachertje. Volgende keer mag er weer wat meer aan echte spanning worden gedacht.
Be the first to comment