Het zoeken naar een film op Netflix is soms best een uitdaging. Veel Netflix exclusives stralen vooral middelmatigheid en overbodigheid uit. Te vaak heb ik mijn tijd verdaan met een film waar geen enkele urgentie of bestaansrecht aan kleefde. Voor de de acteurs was het een paycheck, voor de regisseur een kansje om zijn profiel wat op te krikken. Maar The Good Nurse heeft met Eddie Redmayne en Jessica Chastain twee van de betere acteurs van het moment in huis, dat moet toch wel iets opleveren?
“I think the universe hates me, Amy.”
Amy (Chastain), een verpleegster en alleenstaande moeder die worstelt met een levensbedreigende hartaandoening, wordt door de harde en veeleisende nachtdiensten op de IC tot haar fysieke en emotionele grenzen gedreven. Wanneer Charlie (Redmayne), een attente en empathische verpleger, op haar afdeling begint gloort er wat hoop aan de horizon. Terwijl ze lange nachten in het ziekenhuis doorbrengen, ontwikkelen de twee een sterke en toegewijde vriendschap, en voor het eerst in jaren heeft Amy wat vertrouwen in de toekomst. Maar nadat een reeks mysterieuze sterfgevallen van patiënten begint op te vallen ziet het ziekenhuis (met enorme tegenzin) zich genoodzaakt de autoriteiten in te lichten. Het daarop volgende onderzoek lijkt in de richting van Charlie te wijzen.
Regisseur Tobias Lindholm schreef destijds mee aan Jagten, één van mijn favoriete films van het afgelopen decennium. Verder werkte hij mee aan de Netflix serie Mindhunter van David Fincher. Hij heeft dus genoeg ervaring met de combinatie van drama, Thriller en waargebeurde verhalen. De geschiedenis rond Charlie Cullen was me vaag nog wel bekend, maar voor de film is het beter als je nu niet google en wikipedia opduikt om meer te weten te komen. Wel is duidelijk dat Lindholm net als met Jagten de film vooral laat steunen op het ongemak van de karakters. Veel close-ups, kale en donkere hospitaal-omgevingen en stiltes. Vaak lijkt het als of je als kijker om het hoekje staat mee te kijken, soms blokt een stuk muur ook letterlijk de helft van een shot.
De film heeft met Redmayne en Chastain prima acteurs in huis en dit zijn ook de enige rollen die een klein beetje worden uitgewerkt. Er is wel een hoofd van het ziekenhuis en twee detectives die alles willen oplossen, maar zij zijn niet meer dan wat het verhaal van ze vraagt. De rest van de acteurs zijn niet meer dan collega nummer 3 of patiënt nummer 4. De film suggereert met veel stiltes en peinzende blikken sfeer en diepgang die het niet altijd waarmaakt. Met een speelduur van ruim twee uur voelt het allemaal tamelijk lang, met 90 minuten had het script ook uit gekund. Er zit niet veel vlees op de botten qua inhoud. Gelukkig halen de twee acteurs het uiterste uit hun rollen. Het is vooral de ontwikkeling van hun vriendschap en het groeiende ongemak van Chastain dat de film boven de middelmaat uit weet te tillen.
Conclusie:
Het duurde een half uur voor ik het verlossende eerste oordeel van mijn vriendin hoorde: “ik zit er wel lekker in“. Dat is een soort seal of approval wat inhoudt dat ze de film wel uit wil kijken. Ondanks genoemde kritiekpuntjes is de film onderhoudend genoeg om je in de wereld van Amy te trekken. Geen moment probeert Lindholm iets van de motieven van de karakters bloot te leggen. De dingen gebeuren in een wat eenzame en donkere omgeving, en we leven mee met Amy terwijl ze begint in te zien dat haar fijne collega en vriend misschien wel een moordenaar is. Voor Netflix normen een beter dan gemiddelde film, maar er had wel een beetje meer achtergrond in gemogen.
Be the first to comment