Remakes zijn tegenwoordig aan de orde van de dag. Als zelfs Ben Hur, Psycho en The Day the Earth Stood Still al een modern jasje hebben gekregen, dan is er niets meer veilig op dat gebied. Im Westen Nichts Neues kende al eerdere verfilmingen, maar de legendarische verfilming uit 1930 nam de oscars voor beste film en beste regie mee naar huis. Wat kan deze Netflix-productie daaraan toevoegen?
“Subtiel is deze film allerminst. De gruwelijkheid van deze oorlog komt in alle lelijkheid in beeld.”
In de lente van 1917 beantwoorden Paul (Felix Kammerer), Franz, Ludwig en Albert de hartenkreet van het Duitse leger. Vol goede moed besluiten ze een heldhaftige strijd voor het vaderland te willen leveren. Ze hebben het idee dat ze met een beetje goede wil binnen zes weken door Parijs kunnen marcheren. Alle naïeve ideeën over heroïek worden er in de eerste weken aan het front wel uitgestampt. Ze komen terecht in een zinloze loopgravenoorlog en moeten daar niet alleen zien te overleven, maar ook proberen hoop voor de toekomst te behouden. Paul ziet zijn klasgenoten en nieuwe kameraden één voor één geestelijk en lichamelijk ten onder gaan. Ondertussen is de Duitse politicus Matthias Erzberger (Daniel Brühl) onderweg naar het front om te proberen tot een wapenstilstand te komen.
De film volgt twee verhaallijnen. We volgen Paul en zijn vrienden in de waanzin van de loopgravenoorlog, en dat gaat er vaak hard aan toe. Zonder enige kans van slagen moeten ze meedoen aan stormlopen op vijandelijke stellingen, met desastreuze gevolgen. Het verhaal van Matthias Erzberger maakt de kijker niet noodzakelijkerwijs vrolijker. Achter de schermen van de oorlog probeert hij onwillige, norse, verongelijkte en arrogante generaals en leiders te bewegen tot een wapenstilstand. Het Duitse opperbevel ziet dit als een nederlaag en wil de eer van het leger niet te grabbel gooien. De Geallieerden willen niets anders dan een onvoorwaardelijke overgave. En elke dag dat de partijen verder onderhandelen vallen er weer duizenden doden.
Subtiel is deze film allerminst. De gruwelijkheid van deze oorlog komt in alle lelijkheid in beeld. Volgelopen loopgraven, achtergelaten gesneuvelden in niemandsland, zinloze charges, gevolgen van gasaanvallen en genadeloos oprukkende tanks. In deze felle strijd was er vaak geen mogelijkheid om je over te geven, en sommige verslagen soldaten worden genadeloos afgeknald. Paul worstelt met zijn menselijkheid. In een afschuwelijke scene steekt hij een Franse soldaat in een man tegen man gevecht neer. Terwijl ze beiden vast zitten in niemandsland ziet Paul toe hoe de man aan op langzame en pijnlijke wijze aan zijn verwondingen sterft. De niet aflatende ellende wordt soms afgewisseld met een paar momenten van rust, maar de oorlog is nooit ver weg.
Conclusie:
Ik ben de afgelopen jaren niet positief geweest over Netflix films. En een remake van één van de betere oorlogsfilms in de geschiedenis leek me een onmogelijke uitdaging. Maar cast en crew zijn er in geslaagd om dit verhaal klaar te stomen voor een nieuwe generatie. In een tijd waarin Oorlog zijn weg weer heeft gevonden in ons Europese continent een zee relevante productie. Oorlog is niet heroïsch of romantisch, het is diepe menselijke ellende. En deze film laat dat heel goed zien.
Be the first to comment