Na de epische afsluiting van MCU Phase III met de film Avengers: Endgame (En natuurlijk nog die ene Spider-Man film) is het niveau van de Marvel films er niet echt op vooruitgegaan. We blijven nu zitten met veel derderangs karakters, films die meer bezig zijn met een politiek culturele agenda en overdaad aan comedy die de vorige Marvelfilms lijkt te willen relativeren. Daarnaast poept Disney er aan de lopende band middelmatige series uit wat niet echt helpt. Het wil dis niet zo vlotten met Phase IV.
“You’re an interesting man, Scott Lang. You’ve lost a lot of time. But time, it isn’t what you think… It’s not a straight line.”
Tijdens haar gevangenschap in het Quantum Realm ontmoet Janet van Dyne (Michelle Pfeiffer) de geheimzinnige Kang (Jonathan Majors) en weet net aan hem te ontkomen. In de tegenwoordige tijd na Endgame is Scott Lang (Paul Rudd) een beroemdheid geworden en leeft hij gelukkig samen met zijn vriendin Hope van Dyne (Evangeline Lilly). Lang’s tienerdochter Cassie (Kathryn Newton) is een activist geworden wiens acties ertoe leiden dat Lang haar bij het politiebureau moet afhalen. Tijdens een bezoek aan Hope’s ouders, Hank Pym (Michael Douglas) en Janet, onthult Cassie dat ze heeft gewerkt aan een apparaat dat contact kan maken met het Quantum Realm. Janet raakt in paniek en probeert het apparaat uit te schakelen. Dat gaat mis, een portaal manifesteert en trekt ze met z’n vijven naar het Quantum Realm. Scott en Cassie worden gevonden door inboorlingen die in opstand zijn gekomen tegen hun heerser. Hope, Janet en Pym verkennen ondertussen een ??uitgestrekte stad op zoek naar antwoorden.
Er is inmiddels wel veel veranderd als het op Marvel films aankomt. Het grote publiek is een beetje Marvelmoe. Aan onbekende helden was in Phase IV dus geen gebrek. Op Twitter felle (soms rabiate) discussies over de vermeende Woke invloed op de films, weinig structuur en (dat stoorde mij vooral) een overkill aan koddige humor en Meta-knipogen. Dit alles deed mijn enthousiasme voor Marvelfilms danig afnemen, en dat terwijl ik al sinds mijn jeugd comics lees. Er was een tijd dat Ant-Man een welkome afwisseling was tussen de grote kanonnen van het MCU. Een wat onbekendere held, beetje aparte premisse en absurde komische timing waren destijds frisse lucht. Deze derde film moet de vijfde fase van het MCU inluiden.
Deze derde Ant-Man film gaat helaas niets aan de Marvel moeheid veranderen. Het ziet er best okay uit (hoewel de special effects ook hier niet optimaal zijn), en Paul Rudd is nog steeds een sympathieke verschijning, maar voor mij sloeg de verveling na een half uur al toe. Mijn grote probleem met de film is Cassie. Ik ben blij dat men bij superheldenfilms pogingen doet om meer over sterke vrouwelijke karakters te schrijven. Alleen doet men dit op zeer onhandige wijze. Of ze zijn direct over de top geweldig (Rey uit Star Wars), of mega arrogant en opstandig, Cassie. Wat een verschil met Everything Everywhere All at Once waar Evelyn Wang langzaam in haar rol groeit.
Conclusie:
Met 139 minuten is de film niet eens superlang, maar het voelde als een eeuwigheid. Werkelijk het enige wat ik interessant vond was Jonathan Majors als Kang. Alleen daarvoor net dat tweede sterretje. De rest van de tijd verveelde ik me eigenlijk vooral, of zat ik me te ergeren aan Cassie. Bovendien is dit natuurlijk weer een opzetje naar meer. Mijn tips voor Marvel: maak je films korter en zelfstandiger. Ik ga weer gewoon een ouderwetse comic lezen.
Be the first to comment