Het fijne van een rubriek als Back to The is dat ik af en toe ook persoonlijke favorieten onder de aandacht kan brengen. The Falcon and The Snowman is er eentje die, nadat ik hem als jonge puber zag, enorm bleef hangen. Iedereen heeft zo zijn favoriete 80’s films, maar zelden hoor je deze film in die rijtjes. Jammer, want dit waargebeurde verhaal is zeker de moeite waard.
“It wouldn’t have made a difference. I freely chose my response to this absurd world. If given the opportunity, I would have been more vigorous.”
De jonge Boyce (Timothy Hutton) krijgt via zijn vader een prima baan aangeboden bij een bedrijf dat diensten verleent aan het ministerie van defensie. Daar krijgt hij inzage in diverse geheime berichten, soms ook van de CIA. Dit inkijkje in spionage en geopolitiek zorgt ervoor dat Boyce zijn vertrouwen in de politici van het eigen land kwijtraakt. Samen met een jeugdvriend (Sean Penn) Daulton Lee besluit hij geheime informatie aan de Russen te verkopen. Dit blijft uiteraard niet zonder gevolgen.
Ik zag deze film eind jaren ‘80 op tv, en hij maakte een enorme indruk op me. Twee jonge mannen, jongens eigenlijk nog, die met hun acties een gevaarlijk volwassen spel spelen. De film legt de motieven van Boyce uit, en ik kon er begrip voor opbrengen. De gevolgen van zijn acties (die ik niet zal spoilen) kwamen destijds als een mokerslag binnen. Films die dat kunnen hebben bij mij een streepje voor. De melancholische bijdrage van David Bowie (This is not America) maakt het af.
Melancholiek is eigenlijk de sleutel tot het succes van deze film. De jaren 50 to 70 worden door veel Amerikanen gezien als een soort gouden periode. Het idee van de Amerikaanse droom was nog springlevend. Vaderlandsliefde was een groot goed, en familiewaarden stonden hoog in het vaandel. De Vietnam oorlog, het economische verval, en schandalen in Midden-Amerika zouden bij veel jongeren het vertrouwen in het eigen land en een betere toekomst een knauw geven.
De tijd van de baby-boomers was voorbij, en Generatie-X moest zijn plek in de maatschappij vinden. De hobby van Boyce, valkenier, laat ook een bepaalde vorm van eenzaamheid zien in immense Amerikaanse landschappen. Het zijn onzekere tijden, en wat ooit vaste waarden leken werkt niet voor een nieuwe generatie. Daarmee is deze film in feite ook een ruwe coming of age voor een generatie.
Conclusie:
Ik zag de film onlangs voor de derde keer in mijn leven om deze recensie te kunnen schrijven. En net als de eerste keren eindigde ik weer met kippenvel. Ik denk dat velen van mijn leeftijd deze film nog niet gezien hebben, en het is belangrijk dat ze dat wel doen. Net als toen zie je tegenwoordig dat generaties conflicterende waarden hebben. Het persoonlijke drama in deze film is nog net zo relevant als toen. Daarbij is het kat en muis spel van twee jongens in een volwassen wereld ook gewoon spannend en onderhoudend. Aanrader!
Be the first to comment