De bioscoop wordt deze eeuw gedomineerd door franchises. Of het nou om Star Wars, Marvel, of zelfs de Fast en Furious films gaat, de overlap tussen Tv-series en films lijkt steeds groter te worden. Ze staan zelden meer op zichzelf, maar lijken elke keer weer een opzetje voor een vervolg of spin-off. Mission Impossible is alweer aan zijn zevende film toe, en dit deel zal worden uitgesmeerd over twee films, een trucje dat qua inkomsten ook prima werkte bij Harry Potter en The Hunger Games.
“There isn’t much time. The world doesn’t know it, but they’re counting on you. Good luck, Ethan.”
Ethan Hunt (Tom Cruise) en diens IMF-team moeten een angstaanjagend en zelfdenkend nieuw wapen opsporen dat de hele mensheid bedreigt als het in verkeerde handen valt. Nu de controle over de toekomst en het lot van de wereld op het spel staan, begint een dodelijke race rond de wereld. Meerdere mensen lijken op zoek naar dit wapen, maar om het te bedienen is een sleutel nodig dat uit twee delen bestaat. Het ene deel is in handen van Grace (Hayley Atwell), een dievegge die tegen wil en dank meegesleurd wordt in Hunt’s jacht op het wapen.
Het andere deel is in handen van de White Widow (Vanessa Kirby), een wapenhandelaar wiens morele kompas te beïnvloedden is met het juiste bod. Ethan moet het opnemen tegen een zelfdenkend wapen dat hem elke keer een stap voor lijkt te zijn, en tegen Gabriel (Esai Morales), en man waarmee hij nog een appeltje te schillen heeft. Gabriel confronteert Ethan met een trieste waarheid: dat hij de vrouwen in zijn leven zelden weet te redden. Gabriel probeert met dit gegeven in Ethan’s hoofd te kruipen en hem tot onmogelijke keuzes te dwingen. Ondertussen hoopt ook Ethan’s oude leidinggevende Kittridge (Henry Czerny) het wapen in handen te krijgen.
in de jaren ‘90 was ik enorm fan van de eerste Mission Impossible film, geregisseerd door Brian de Palma. De bekende recensent Roger Ebert schreef over deze film: “This is a movie that exists in the instant, and we must exist in the instant to enjoy it”. Daarmee bedoelde hij de film van onlogische maar spectaculaire actiemomenten aan elkaar hing, en dat je maar gewoon je moest laten meesleuren om er van te genieten. Had Roger Ebert nog geleefd, dan had ik graag willen weten wat hij van deze zevende Mission Impossible film had gevonden. Want in vergelijk met deel 7 is deel één een oase van subtiliteit.
Waar het origineel een nette 110 minuten nodig had neemt men voor dit deel 163 minuten de tijd. Dat is voor een vlotte actiefilm wel wat overkill. Deze film deed me meer denken aan een wat serieuzer benaderd Fast And Furious project dan aan een MI-film. Dat wil niet zeggen dat er niet genoeg te genieten valt. De bekende gezichten in de cast weten wat er van ze verwacht gaat worden. Hayley Atwell is als Grace een fijne frisse wind. Het is een leuke knipoog naar de eerste film om Henry Czerny weer te zien in zijn rol als Ethan Hunts directe baas.
Conclusie:
Het grote nadeel van de film, hij is zeker een half uur te lang. Er zitten een aantal momenten in die nodeloos worden uitgemolken. De scene met diverse treinwagons die één voor één in een afgrond storten is daar een mooi voorbeeld van. Verder is er meer aandacht voor de diverse actiescènes en Ethan Hunt zelf, dan voor een echte gevaarlijke tegenstander. Het intelligente wapen is nog wel een origineel concept, maar Gabriel is geen moment interessant genoeg om mijn aandacht echt vast te houden. Gelukkig is het samenspel van Atwell en Cruise een lust voor het oog. En de film heeft zeker een paar behoorlijk spannende momenten. Voor de actieliefhebber prima vermaak.
Be the first to comment