Alsnog gezien: Dune

Toch nog maar even een recensie van Dune online. Destijds liet ik de eerste film aan me voorbij gaan omdat ik eerst het boek wilde lezen. Dat heb ik nog steeds niet gedaan, maar een goede vriend wil met me naar de bios, en deel twee was het enige interessante dat draaide. Via Pathe Thuis gisteren alsnog deel één gekeken. Ik had vaag nog beelden van de 1984 film en de 90s games in mijn hoofd, en ik weet dat vorig jaar mensen behoorlijk enthousiast waren over deze film.

“The mystery of life isn’t a problem to solve, but a reality to experience.”

De film draait rond twee rivaliserende clans (huizen) die elkaar beconcurreren om “spice” te mogen oogsten: een grondstof uit de woestijn dat ruimtereizen mogelijk maakt, en door de lokale bevolking wordt gebruikt als hallucinogeen. De lokale bevolking is dan ook niet blij met de vreemde mogendheden die Spice oogsten. Te midden van politieke en handelsintriges ontmoeten we Paul (Timothée Chalamet), de erfgenaam van het huis Atreides. Zijn vader ziet in hem een toekomstige leider, maar zijn moeder heeft grotere plannen.

De film ziet er groots uit. De special effects zijn eerste klas, en de beelden soms overweldigend. Er is een blik aan bekende acteurs opengetrokken om de karakters gestalte te geven. De film is visueel imposant… en vrij saai. Na een half uur begon ik me te vervelen, na een uur zat ik op mijn telefoon te kijken (schande!), en daarna voelde het een beetje als uitzitten. Het laatste half uur was dan wel weer aardig, maar de film is eigenlijk één grote expositie voor een volgend deel.

Conclusie:
Ik heb het gevoel dat qua verhaal deze twee en een half uur ook in een half uur had gekund. Verder zijn de meeste karakters weinig sympathiek, en meestal vrij chagrijnig of achterdochtig. Ik kwam er gewoon lastig in. De onrustige soundtrack van Hans Zimmer hielp niet, terwijl ik normaal een Zimmer fan ben. Ik weet dat ik een uitzondering ben, maar Dune bleek gewoon niet mijn ding. Ik had een beetje het gevoel van het sprookje van de nieuwe kleren van de keizer. Kennelijk zien mensen iets dat ik niet zie.