De afgelopen tijd heb ik wat minder tijd voor films gehad. Mijn vriendin was begonnen aan de klassieke Sex and the City serie op Netflix. Ik heb de serie in het verleden een keer of drie in zijn geheel gezien. Het roept bij mij associaties op met mijn studententijd, op kamers wonen en gedownloade afleveringen kijken omdat we in Nederland achterliepen. En vooral dat ik de serie over vier dames die hun levens, lusten en liefdes bespreken erg leuk vond. In no time hadden we de eerste drie seizoenen gezien.
“I couldn’t help but wonder…”
Deze serie begon eind jaren ’90, en vormde het laatste stuk van een gouden sitcom generatie. De 90’s brachten ons na the Fresh Prince, Roseanne en The Nanny ook hits als Seinfeld en Friends. Sex and the City hoort voor mij nog net in dat rijtje, de transitie naar een nieuwe eeuw. Deze serie was voor zijn tijd grensverleggend. Het besprak allerlei seksuele voorkeuren die voorheen voor velen onbekend waren. Het liet vier vrouwen zien met een actief seksleven en maakte discussie los bij kijkers waarom seksueel actieve Mannen op TV direct helden waren en ditzelfde voor vrouwen werd gezien als slettengedrag. De dames waren verschillend genoeg om verschillende standpunten te presenteren. Juist die vier-éénheid is eigenlijk wat de nieuwe serie (And Just Like That) ook mist. Zonder Samantha en met veel dingen die haaks op deze originele serie lijken te staan slaat die serie de plank mis.
Tijdens het kijken viel wel op dat we Carrie een enorme zeur vonden die de meeste gesprekken al heel naar haar sores weet te trekken. Heeft Charlotte een probleem met haar huwelijk? Binnen anderhalve zin gaat het weer over Carrie. Ze is wellicht de meest egocentrische protagoniste uit de sitcom geschiedenis, en dan tel ik Charlie Harper uit Two and a Half Men mee, die heeft in elk geval geen pretenties. Achteraf bezien is vaak Samantha (de mannenverslinder van het kwartet) de voice of reason in deze serie. Carrie mag haar handen dichtknijpen met drie vriendinnen (en Stanford niet te vergeten) die haar dergelijk egocentrisch gedrag meestal snel vergeven.
Conclusie:
Ondanks de soms onsympathieke hoofdpersoon is de serie een heerlijk tijdsbeeld van 90s issues, het begin van internet en mobiele telefonie, roken op diverse plekken en een veranderende seksuele moraal. Tegenwoordig nemen mensen deze oude serie de maat over allemaal vermeende tekortkomingen. Maar als die mensen de moderne bril even afzetten, dan zien ze hier het begin van veel moderne verworvenheden. En soms ook de durf om even politiek incorrect te zijn. De films zouden later te veel de vrouwen als leeghoofdige stereotypen neerzetten die alleen maar uit zijn op schoenen en kleding. Maar de serie was zoveel meer.
Be the first to comment