Eric (Mini serie)

De afgelopen weken iets minder gepost, want jah, vakantie en mooi weer. Maar nu hadden mijn vriendin en ik wat lome zomeravonden gebruikt om wat series te kijken. Één daarvan was Eric, een ietwat eigenaardige Netflix smeltkroes van genres. Soms kom je zo’n miniserie tegen waarvan je denkt, heerlijk, zes afleveringen en dan heb je een afgerond verhaal. Hier had dat wat meer mogen zijn. Niet omdat de serie zo goed is, maar omdat het wat afgeraffeld aanvoelt.

“Wake up! Pathetic fuck. What are ya deaf? Come on, get dressed. Didn’t no one tell ya? The real monsters ain’t under the bed”

Vincent (Benedict Cumberbatch) is de bedenker van een Muppet achtige kindershow. De relatie met zijn eigen kind is echter verre van optimaal. Dit komt vooral door Vincent’s narcistische persoonlijkheid en drankgebruik. Zijn huwelijk staat dan ook flink onder spanning. Op een ochtend vertrekt zijn zoon naar school… om nooit aan te komen. De nachtmerrie van iedere ouder begint. In plaats van zijn vrouw bij te staan stort Vincent zich op zijn werk. Zijn zoon had een monsterachtige pop ontworpen voor de show, en Vincent probeert deze in de show op te nemen in de hoop in contact te komen met zijn zoon. Hij begint de greep op de realiteit kwijt te raken en denkt bij gestaan te worden door het monster dat Eric is gedoopt.

Een verdwijningsdrama en een huwelijkscrisis. Dat lijkt nog overzichtelijk. Maar vervolgens gooit schrijfster Abi Morgan (Shame, the Iron Lady) nog meer ingrediënten in de blender. Politiecorruptie, de gayscene van de jaren ‘80, aids, daklozenproblematiek, kinderprostitutie en belangenverstrengeling tussen politiek en bedrijfsleden vullen de verhaallijnen. Dit maakt het een behoorlijk groot web van personages die hun opwachting maken. Daarbij helpt het niet dat Vincent bijzonder onsympathiek is en de meeste mensen om hem heen niet veel beter zijn.

Eigenlijk de enige waar je als kijker iets voor gaat voelen is Ledroit (McKinley Belcher III) de agent die de zaak in zijn schoot geworpen krijgt. Als donkere agent heeft hij al met racisme te maken, en hij probeert zijn homoseksuele geaardheid verborgen te houden. De rest van de karakters (op Vincent’s vrouw na) lijken de verdwijning van een kind vooral als een voetnootje in hun dagelijks leven te beschouwen. Dat maakt het kijken naar deze serie soms een rauwe ervaring.

Conclusie:
Er zijn zoveel ontwikkelingen, zijpaadjes en personages dat er eigenlijk te veel te vertellen valt. De oplossing was een aflevering of twee extra geweest, of wat terug snijden in karakters en plotlijntjes. Omdat zoveel dingen zo summier voor het voetlicht komen lukt het niet je echt goed in te leven en blijft het geheel wat afstandelijk. Ik snap dan ook wel dat Vincent’s zoon deze boze wereld graag wil ontvluchten. De geweldige acteerprestaties, het tijdsbeeld en het feit dat je wil weten hoe het afloopt houden je bij de les.