Verliefd op Bali

Deel zoveel in de serie “Verliefd op…” films van Johan Nijenhuis. Ik had even de hoop dat hij wat anders ging doen na zijn aardige samenwerking met Herman Finkers, maar hij is weer helemaal terug bij af. Gewoon doorsnee romantische komedies maken met steeds dezelfde acteurs (en wellicht één of twee nieuwe gezichten om dat verwijt te ontwijken) en steeds weer een leuke exotische setting. Verder vooral geen verrassende plotwendingen of interessante karakterideeën, alleen maar gelikte en gladde zooi bieden. Het maakte Johan de koning voor hap-slik-weg bioscooppubliek. Dat Johan trots is op zijn succes kan ik me voorstellen, maar zou hij inhoudelijk ook trots zijn op zijn films?

“Ik ben influencer, en over een maand heb ik een miljoen volgers…”

Als je denkt, wat een nietszeggende quote, dit geeft de diepgang van de film aardig weer. Influencer ontdekt na dood van oma haar roots en vindt diepgang en liefde. Johan Nijenhuis vinkt alle exotische locaties in rap tempo af in zijn “Verliefd op” films. Mochten er nog mensen zijn die denken dat Indonesië een onderbelicht thema is in de Nederlandse film, de laatste jaren proberen filmmakers dat gat te dichten. Goede zaak. Soms levert dat interessante films op zoals “Sweet Dreams”. En bij Johan Nijenhuis dus een verzamelbak van stereotype culturele afvink filmpjes zoals Verliefd op Bali. Neem met een paar vrienden twee minuten om zoveel mogelijk stereotypen over Indonesië op te ratelen en de kans is groot dat je het tegenkomt in deze film. Deze aanpak werkte voor Nijenhuis met Cuba, Italië, Miami en Spanje, dus hij wijkt niet af van dit principe.

Het moet gezegd: mooie plaatjes schieten kan hij. En de locaties helpen enorm mee. De drie vrouwen moeten op Bali (naast het uitstrooien van de as van oma) natuurlijk de liefde vinden. Met Nederlandse mannen. De onvermijdelijke Jim Bakkum en Soy Kroon komen weer voorbij. Verder valt ook op hoe de acteurs en de regie niks aan de verbeelding overlaten. Nijenhuis legt de kijker elke keer exact uit wat het moet voelen en vinden, alsof dat al niet duidelijk was. Met Nadja Hüpscher en Wieteke van Dort waren er ook nog goede acteurs aanwezig, en het was mooi geweest als die van Nijenhuis iets meer vertrouwen hadden gekregen om echt iets met de rollen en de setting te doen.

Conclusie:
Oppervlakkige personages leren levenslesjes over de belangrijke zaken in het leven… strik er omheen en klaar. Ik sprak voor de de première een aantal hoopvolle (en wellicht ietwat naïeve) filmliefhebbers die blij waren dat er wat aandacht kwam voor de lokale cultuur, volgens hen toch onderbelicht. Dat is natuurlijk nooit verkeerd. Maar voor culturele subtiliteiten en aandacht moet je niet bij Johan Nijenhuis zijn. ZIjn aandacht voor andere culturen laat zich vergelijken met de “sambal bij” grap van Gordon als het over China gaat. Liever even wat trendy, sexy en mooie mensen in beeld is zijn devies. Het beste wat ik hierover kan zeggen is dat het niet zo slecht is als zijn Cuba of Miami films. Oppervlakkige eye candy.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*