Lee

Bij Kate Winslet en oorlogsfilms moet ik nu altijd aan de grijnzende blik van Ricky Gervais denken toen hij tijdens de Golden Globes uitreiking deze grap maakte: “wat zei ik Winslet? Doe gewoon een Holocaust-film en de prijzen komen vanzelf“. Deze film over de tweede wereldoorlog is weer een bewijs dat er nog genoeg over deze afschuwelijke tijd te vertellen valt, grote verhalen maar ook kleinere, meer persoonlijke verhalen.

“Don’t make promises you can’t keep.”

Lee (Kate Winslet), een voormalig fotomodel en beginnend fotograaf uit New York City. Ze ontmoet en wordt verliefd op Roland Penrose (Alexander Skarsgård) aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog terwijl ze een vrijgevochten leven leiden in Frankrijk. Later verhuizen de twee naar Londen, waar ze tijdens de Tweede Wereldoorlog voor het tijdschrift Vogue werkt en foto’s maakt van Britten tijdens de Blitz. Omdat Groot-Brittannië vrouwen echter verbiedt naar het slagveld af te reizen, heeft ze weinig mogelijkheden om foto’s van de echte strijd te maken. Lee wordt uiteindelijk samen met fotojournalist David Scherman (Andy Samberg) ingezet als oorlogscorrespondent als Amerika zich ook in de oorlog stort.

Lee is een “volgens het boekje” biografische film over Lee Miller, een fotografe die tijdens de tweede wereldoorlog de gevaren van het front opzocht. De film heeft een hoog “en toen” gehalte en laat interessante en imposante momenten uit haar leven zien. Helaas hebben scriptschrijvers en regie weinig tijd om ons ook echt te laten zien wat die momenten met haar doen. De momenten aan de vooravond van de oorlog lijken ook interessante parallellen te trekken met de maatschappij van nu, maar het blijft slechts een schets. Winslet is een geweldige actrice, maar verder dan getergd kijken naar alles wat er gebeurt komt ze niet. Origineel om Andy Samberg eens in een wat meer serieuze rol te zien.

Conclusie:
De film doet het hele leven van Lee wat te kort. Haar leven was groter dan de tweede wereldoorlog alleen. Haar moeizame relatie met haar zoon, haar worsteling met het verwerken van wat ze heeft meegemaakt… meer dan een kwartiertje tegen het einde krijgt het niet. De film lijkt aanvankelijk met een interview structuur te beginnen, maar dat laat men al vrij snel los. Tegen het einde is er zelfs een soort van plottwist die een hoop pijn, emotionele schade en vergeving suggereert, maar meer dan een suggestie krijgen we niet. Lee is op zichzelf een mooi gemaakte en interessante biopic, maar mist net dat beetje diepgang en lef om echt geweldig te zijn. Zie het als een mooi uitgangspunt om meer over haar te weten te komen.