“Er is een publiek voor”, een veel gehoord excuus voor de films van Johan Nijenhuis. En dat is waar. Niet elke Nederlandse film hoeft een kunstwerkje te zijn. Helaas is het in Nederland zo dat er maar twee soorten films gemaakt lijken worden: hoogdravende art-house of platte pulp. Nijenhuis mikt met zijn films meestal op de laatste categorie. Natuurlijk moet je als recensent een film zo neutraal mogelijk benaderen, maar probeer dat maar eens bij een regisseur verantwoordelijk voor Costa!, Volle Maan en Verliefd op Ibiza.
Trouwen, zegen of ramp?
Sanne (Van Oers) is een weddingplanner op een prachtige in Italië gelegen trouwlocatie. Haar vader en stiefmoeder zien met lede ogen aan hoe dit mooie meisje het ene na het andere koppeltje helpt trouwen terwijl haar eigen geluk aan haar voorbij gaat. Uiteraard ontmoet ze in de aanloop naar één van die huwelijken een knappe vent. Deze Jeroen (Kooijman) gelooft niet in het instituut huwelijk en is meer geïnteresseerd in zijn vele losse scharreltjes. Hij ziet huwelijk als een soort ramp. In de ogen van de meer romantische Sanne is Jeroen al snel een platte zak. In de voorbereiding voor het huwelijk zijn Jeroen en Sanne echter gedwongen nauw samen te werken en groeien natuurlijk naar elkaar toe. Op de achtergrond hebben de diverse vrienden en familie zo hun eigen zorgen.
Italië
Nijenhuis weet wat zijn publiek wil en knalt er direct goed in. Zonovergoten plaatjes van Italië en een soundtrack die we voor het gemak “Tien standaard Italiaanse riedeltjes en smartlappen” dopen. Geen enkel stereotype schuwt men om aan te geven dat Italië een prachtig land is. Omdat de feeststemming er nog niet genoeg inzit laat Johan de vrolijke Italiaanse Kitsch deuntjes elke scene steeds harder afspelen. Er zijn slechts een tweetal scènes in Nederland opgenomen en daar regent en sneeuwt het. Het is duidelijk: Italië is the place to be.
Jatwerk
Originele ideeën uitvoeren is Nijenhuis sowieso vreemd. De filmmaker steelt voor het toch al flinterdunne en voorspelbare verhaaltje er flink op los bij andere en betere romcoms. Vooral Four Weddings and a Funeral lijkt in zijn achterhoofd te hebben gezeten. Nou had die film als voordeel dat er een paar leuk uitgewerkte karakters in zaten en goed gecaste acteurs om die rollen gestalte te geven. Elke rol in de Toscaanse Bruiloft is echter plat en tweedimensionaal. Je hebt de botte vader, de knettergekke moeder, de dommige bruidegom, het hockeymeisje en de jaloerse zus. In geen van de karakters valt een greintje diepgang te bespeuren.
Gewijzigde scène
Nijenhuis heeft in tientallen interviews trots lopen vertellen dat één scène is aangepast. Het moment waarop de ietwat verlegen Sanne het voortouw neemt en Jeroen verleidt werd volgens hem gewijzigd in een scène waarin Jeroen meer het initiatief neemt. Dit omdat het testpubliek dit romantischer zou vinden. Hij heeft dit nou zo vaak verkondigd dat het kennelijk voor hem een big deal was. Jammer, want als Sanne het voortouw zou hebben genomen hadden we een kleine karakterontwikkeling. Helaas heeft Nijenhuis deze kleine kans op diepgang direct uit de film geflikkerd, en hij is er nog trots op ook. Hij bewijst hiermee dat hij er alleen maar op uit is om te maken wat de massa wil, elke eigen invalshoek zet hij moeiteloos opzij. Het getuigt vooral van weinig durf als filmmaker.
Kink in de kabel
De film kabbelt zo ruim 70 minuten voort naar een voorspelbaar einde. Maar elke romcom heeft natuurlijk een kink in de kabel nodig die eerst overwonnen dient te worden. Deze leent Nijenhuis voor een groot deel uit andere films en werkt het vervolgens gigantisch slecht uit. Dieptepunt is de scene waarin één van de karakters de liefdesplannen in duigen ziet vallen. Uiteraard in de stromende regen (voor één keer regent het dan ook even in Italië), en direct een reden om dramatische bedoelde Italiaanse muziek weer keihard aan te laten zwellen. De zaal waar ik deze film zag barstte in een onbedoeld lachen uit.
Acteren is ook een kunst
De acteerprestaties zijn wisselend. Natuurlijk hebben de acteurs en actrices weinig om mee te werken. En Nijenhuis is een regisseur die zich nooit druk maakt om zoiets triviaals als acteren en emoties. Als de zomerse plaatjes maar goed overkomen. Sophie van Oers is vlak, maar weet uiteindelijk een redelijk sympathieke meid neer te zetten die je nog wel wat geluk gunt. Jan Kooijman laat wederom zien dat hij echt voor geen meter kan acteren. Pluk een willekeurige knappe man van de straat, en de kans dat je direct een betere acteur te pakken hebt is vrij groot. Lieke Lexmond mag als hockeymeisje en bruid min of meer zichzelf spelen. Dirk Zeelenberg (vader van de bruid) lijkt veroordeeld tot het eeuwig spelen van uiterst onsympathieke hork. Simone Kleinsma is een klein lichtpuntje als de moeder van Sanne. Ook zij heeft zo haar twijfels in de liefde. Omdat dit verhaal een beetje klein gehouden is komt het gek genoeg beter uit de verf.
Conclusie
Soms zie je vakantiefoto’s van een vage oom en tante die ook eens in het buitenland zijn geweest. Braaf poseren ze bij de meest toeristische plekken en verder zie je vooral veel foto’s van mensen op het strand of ergens op een zonnig terras. Overal daaromheen zitten andere tokkie-toeristen en roodverbrande feestgangers wiens vakantiefoto’s er exact hetzelfde uit zullen zien. Inwendig gruw je bij de gedachte, je wilt tenslotte wel een beetje je unieke eigen vakantie. Maar voor zuip-strand en minimale cultuurvakanties is ook een publiek. Net als voor deze film. Johan Nijenhuis levert wat van hem verwacht mag worden: een wangedrocht van een film, maar wel met fraaie zomerse plaatjes.
Be the first to comment