Harry Potter and the Half-Blood Prince

Ik had al een tijdje het idee om korte filmreviews/impressies hier op deze site te zetten, en met welke film kan ik beter beginnen dan Harry Potter and the Half Blood Prince? Deze film moet DE zomerhit van 2009 worden en een voorzet voor de zinderende finale van de Harry Potter saga. De hype rond deze film werd alleen maar groter naarmate de release dichterbij kwam, en dus geef ik nu antwoord op de vraag: lost HPATHP alle verwachtingen in?

Liefde en narigheid
Hogwarts is niet meer het vrije, blije toverbastion dat het ooit was. De sfeer is bedrukt en de beveiliging maximaal. Voldemort en zijn death-eaters houden de gemoedstoestand van de toverwereld danig in hun greep. Toch is het niet allemaal kommer en kwel: de tienerhormonen krijgen ook Harry en zijn vrienden te pakken. Liefde kruipt waar het niet gaan kan en oude vriendschappen worden op de proef gesteld. Ondanks het feit dat de leerlingen elkaar allemaal het hoofd op hol brengen moet Harry het hoofd koel houden: een nieuwe professor bezit informatie over Voldemort, en het is aan Harry om dit los te peuteren. Ondertussen heeft Voldemort een zware taak voor Draco Malfoy, de etterbak uit de eerste films moet nu laten zien dat hij klaar voor het echte werk is.

De boeken
Dit is de eerste film uit de reeks die ik zag na alle boeken te hebben gelezen. Ten tijde van “Order of the Phoenix” was ik nog maar net begonnen met lezen. Dit is belangrijk, want ik denk dat het mijn perceptie van de films behoorlijk beïnvloed. Regisseur David Yates viel vorige film nog op doordat hij een behoorlijk dik boek vrij behoorlijk wist samen te vatten in een film van twee en een half uur. Als niet-lezer vond ik de film prima te volgen, maar diverse lezers hadden toch erg het gevoel dat er best een hoop essentiële dingen waren weggelaten. Nu ik als lezer HPATHP heb gezien begrijp ik hoe deze mensen zich destijds hebben gevoeld.

Gehaast
Ook deze film is met zijn 2,5 uur zeker niet kort te noemen, maar toch voelt het allemaal een beetje gehaast aan. Boek zes kenmerkte zich vooral door een flinke inkijk in het verleden van Voldemort en door de liefdesperikelen van Ron en Hermione. Met name dat laatste element krijgt ruim baan: de momenten dat Ron zich inlaat met zijn medestudentes (of andersom) hebben een hoog slapstick gehalte. Jammer genoeg gaat dit flink ten koste van plotopbouw en het inkijkje in de psyche van Voldemort. Jammer, want verhaal technisch gaat er zo wel een heleboel informatie verloren.

Flets
Verder zien beide Harry Potter films van David Yates er een beetje flets uit qua kleur. Ik weet niet of ik de enige ben die dat opvalt, maar in vergelijk met de eerste vier delen ziet de toverwereld van Yates eruit alsof ie te vaak door de wasmachine is gehaald. Beetje grijs en grauw. Natuurlijk komt dit door het feit dat de wereld grimmiger is geworden en meer van die blabla, maar langzamerhand begin ik de leuke bonte wereld uit de eerste vier films wel te missen. Voor grauw realisme van alledag kijken we deze films niet. Ook het landschap lijkt hier onder te lijden. Het huis van de Weasley’s staat ineens in een soort kaal moeras en Hogwarts treinstation is zo kaal dat zelf een Amsterdamse junkie er nog niet zou willen liggen. Dat de toverwereld ondervuur ligt is één ding, maar dat deze bekende landmarks zo drastisch worden aangepast aan de sfeer vind ik jammer en onnodig.

Veranderingen
Verder heeft men heel stoer geprobeerd het boek niet te letterlijk te verfilmen. We laten wat stukkies weg, en we voegen wat dingen toe die er niet inzitten. Geen Dursley-familie, minder spannende flashbacks, geen gevecht aan het einde, maar wel een aanval op het Weasley Huis. De scène is an sich niet slecht, maar voegt in zijn geheel niks toe aan de film. Er zullen vanuit de schrijvers allemaal argumenten zijn geweest om deze aanval erin te doen, maar ik had liever de gevechten zoals die in het boek stonden willen zien. Ook kiezen de schrijvers er af en toe voor om een scène net iets anders te vertellen, maar pakken deze keuzes soms wat ongelukkig uit. Voorbeelden geven zal leiden tot spoilers, maar ze zijn er legio.

Positief blijven
Is er dan helemaal niks goed aan de film? Jawel! Alan Rickman is misschien een inkoppertje, maar hij is weer in zijn element als Snape. Geweldig om te zien wat die man met een klein beetje schermtijd kan doen. Eindelijk krijgt ook Draco Malfoy een meer prominente rol in de film. Tom Felton laat zien dat hij hiermee om kan gaan. De druk op de schouders van Draco om zich definitief te binden aan de duistere kant (het lijkt Star Wars wel) is duidelijk voelbaar. Hoewel ik het slapstick gehalte soms wat hoog vind is het stukje waar Harry een geluksdrankje drinkt op een goede manier… weird.

Conclusie
Tja, Harry Potter heeft mij misschien een tikje teleurgesteld, maar dat wil nog niet zeggen dat het een slechte film is. Jammer genoeg is de toverwereld van Yates een stukje grauwer en fletser dan dat van zijn voorgangers, en sta ik niet helemaal achter enkele keuzes die schrijvers en regie hebben gemaakt voor het verfilmen van dit boek. Toch blijft de film op de juiste momenten wel scoren, en maakt de cast weer een hoop goed. Wellicht ben ik inmiddels ook verpest door het feit dat ik de reeks een keer of drie gelezen heb. HPATHBP maakt niet al zijn verwachtingen waar, maar scoort een voldoende. Niets meer of minder.