Skyfall

Films kunnen soms doodgaan door de enorme hype die van te voren je verwachtingen onrealistisch hoog op weet te pompen. Toen Daniel Craig de rol van 007 op zich nam waren de eerste reactie afwachtend tot negatief, hij had verdomme zelfs blond-ish haar! Maar Casino Royale was een geweldige film, en momenteel nog steeds één van mijn favoriete Bondfilms. Quantum of Solace ging ten onder aan de vergelijking met zijn hoogstaande voorganger. Rond Skyfall zijn de verwachtingen enorm hoog. Sommigen noemden het op voorhand al de beste Bond film ooit…

Wederopstanding
De film start met een diefstal van een harde schijf. Hierop staan de identiteiten van diverse Britse undercoveragenten bij terroristische organisaties over de hele wereld. In een poging de diefstal te voorkomen word James per ongeluk neergeschoten door een collega, en zijn lichaam wordt niet terug gevonden. Deze mislukking wordt “M” zwaar aangerekend, en het ministerie wil haar positie als leider van MI6 evalueren. Maar M heeft meer problemen, MI6 krijgt te maken met cyberaanvallen. In een wereld waar internet alles in zijn greep heeft en terreurorganisaties steeds meer digitaal te werk gaan lijkt er geen plaats meer voor de ouderwetse geheim agent met een pistool. Als de aanval zich op M persoonlijk lijkt te richten krijgt ze hulp uit onverwachte hoek: James Bond blijkt verre van dood.

Ouderwets spionagewerk
De filmmakers lijken zich heel goed bewust van het feit dat de serie alweer 50 jaar oud is. Het centrale thema is leeftijd en de veranderende tijden sinds de koude oorlog. James Bond en M krijgen vanuit diverse hoeken te horen dat spionagewerk tegenwoordig gewoon hoort plaats te vinden vanachter een bureau, en dat juist hun ouderwetse methodes een gevaar voor het land zijn. En James is ook alweer wat jaartjes ouder. Zijn “dood” heeft hem geen goed gedaan. Lichamelijk is hij nog niet de oude, en er wordt openlijk getwijfeld of hij nog capabel genoeg is voor dit vak. Dit had door elke acteur vrij simpel neergezet kunnen worden, maar de subtiele manier waarmee Daniel Craig dit doet is erg knap. Het minste trekje van zijn mondhoek, een kleine knik met zijn hoofd, alles gebruikt Craig om met zo weinig mogelijk lichaamstaal zoveel mogelijk te kunnen zeggen.

M
De eerste Craig-Bondfilms gaven M en Bond een soort haatliefde moeder-zoon verhouding. In Skyfall diept men dit verder uit. James keert niet alleen terug voor God, Queen & Country, zonder het te zeggen is het duidelijk dat hij vooral voor M door het vuur wil gaan. De aard van de gecompliceerde relatie tussen M en Bond wordt door Mendes en de schrijvers bloot gelegd en prachtig uitgewerkt. Judi Dench speelt de rol van M met verve. Hoe meer de emoties door regie en acteurs verborgen worden, hoe duidelijker ze naar voren lijken te komen in afwezigheid. De Bondgirls zijn overigens ook aanwezig, maar hebben geen significante rol deze keer. Judi Dench is dan ook de ware Bond Girl van deze film.

Bardem
Over Javier Bardem als schurk was veel te doen. De man is een fenomenaal acteur, en ik had hoge verwachtingen van hem als schurk. De trailer zette hem neer als de personificatie van angst. Maar de Craig-bondfilms hebben helaas één ding gemeen. De Schurken worden allemaal door prima acteurs gespeeld, maar missen allemaal ook iets. Van te voren werd er erg geheimzinnig gedaan door de makers over de diepe band tussen M, Bond en Bardem’s karakter. Helaas vond ik de diepgang in de onderlinge verhoudingen op dat gebied wel meevallen. Bardem heeft duidelijk lol in het zijn van een Bondschurk. De introductie scene waarin hij Bond bijna lijkt te versieren is bijzonder amusant, maar verder blijft zijn verhaal meer een middel om de relatie tussen Bond en M uit te leggen. Is Bardem goed? Ja, maar zo creepy als bijvoorbeeld in No Country for Old Men wordt hij nooit in Skyfall.

Conclusie:
Omdat sommige mensen de film al het predicaat beste Bond aller tijden hadden gegeven waren mijn verwachtingen hoog. Het eerste uur was daarom een beetje teleurstellend. Het was gewoon een goede Bond-film, maar ik bleef maar wachten op dat beetje extra, dat onsje meer wat mij beloofd was. Het laatste uur komen de centrale thema’s echter mooi bijeen in een prima finale. Niet alleen krijgen we de uitwerking van het Bond/M thema, de kijker krijgt ook een zeldzaam stukje achtergrond bij Bond’s karakter en voorgeschiedenis wat in nog maar weinig films is voorgekomen. Daarnaast sluit de film af met een aantal directe verwijzingen, knipogen en odes naar bekende en vertrouwde details uit de eerste Bond films, en laat duidelijk weten dat we nog veel meer Bond mogen verwachten. Er is in deze cybertijd nog altijd plaats voor A man with a Gun.