25th Hour

Films met Spike Lee zijn altijd tricky. De man heeft zijn sporen verdiend met films als Malcom X en do the right thing, en zou daarom op wat krediet mogen rekenen. Da krediet heeft hij echter bij mij verspeeld met een enorme aaneenschakeling van zeurfilms, waarvan Bamboozled het tragische dieptepunt was. Pak een boodschap, en ram ‘m er met een moker bij de kijker in, dat lijkt tegenwoordig de werkwijze van Lee.

Misdaad en straf
In 25th Hour zien we de laatste dag van Monty als vrij man. De volgende ochtend moet hij zich melden bij de gevangenis om een straf van zeven jaar uit te zitten voor het dealen van drugs. Zijn vrienden Jakob en Frank gaan nog een laatste avond met hem uit, vanaf morgen zal hun vriendschap immers voor altijd veranderen. In de loop van de avond komen ze er echter achter dat die vriendschap eigenlijk al lang niet meer hetzelfde is. Monty komt voor de schuldvraag te staan, en een passend antwoord lijkt niet altijd voor handen.

Frustratie
Het gegeven van de film is op zich heel interessant, en je verwacht ook eigenlijk een film met een enorme psychologische lading. Dit valt allemaal wel mee. Vrij snel in de film laat regisseur Lee zijn aanwezigheid gelden, en rolt er weer eens een flinke raciale preek uit de mond van Monty, vol van de gebruikelijke Spike Lee frustratie. God zij dank valt het de rest van de film wel mee, maar de man kan als geen ander een prima film om zeep helpen met zijn eigen (al dan niet begrijpelijke) frustraties en innerlijke demonen.

Keuzes
De film sleept zich de rest van de avond voort, en wordt eigenlijk gevuld met de vraag hoe het allemaal zover heeft kunnen komen. Aan het einde van de film komt naar voren wat voor de kijker de meest interessante vraag is: wat nu? Die vraag wordt maar deels op een bevredigende manier beantwoord, en laat een hoop open. Of de kijker daar echt genoegen mee gaat nemen is twijfelachtig, maar de mogelijkheden die Monty nog heeft worden aan het einde wel erg mooi weergegeven. De keuze is daarna aan hem, en door het open einde ook aan de kijker. De film kent verder enkele sub-plotjes zoals de tragische verliefdheid van Jakob (Philip Seymour Hoffman, in een voor hem wel heel erg stereotype rol). Jakob is gevallen voor één van zijn studenten (Paquin) en zoekt wanhopig naar manieren om dit moreel te rechtvaardigen. En dat is precies het idee en probleem van deze film, het blijft zoeken, turen, overwegen en uiteindelijk net niet gevonden worden. Lee had een in potentie leuk idee in handen, maar levert slechts half werk af.

Conclusie
25th hour is een redelijke film geworden. De reden dat ik toch een negatieve recensie schrijf is omdat er gewoon weg veel meer in had gezeten. Met acteurs als Edward Norton en Philip Seymour Hoffman heb je een ongelofelijk talent in handen. Als je met hen en een goed idee voor een script aan de slag gaat, en je levert uiteindelijk middelmaat af, dan heb je het gewoon slecht gedaan. Zonde van de mooie filmposter.