Adam Sandler films, je vindt ze geweldig, of je hebt er helemaal niets mee. De man zit meestal niet om woorden verlegen, en schreeuwen kan hij als de beste. Zijn grootste succes had hij echter met het meer ingetogen ‘the Wedding Singer’. Hierin schitterde ook Drew Barrymore. Nu zijn deze twee weer samen te bewonderen in een nieuwe romcom, maar deze keer iets uitbundiger Sandler style.
Vergeet me niet…
Henry (Sandler) is de dekhengst van Hawaï. De ene na de andere toeriste valt voor zijn charmes. Henry heeft een behoorlijke bindingsangst, en daarom is het versieren van toeristen erg handig. Tenslotte moeten die weer vroeg of laat terug naar huis. Dan valt hij voor Lucy, een lief meisje dat ook op het eiland woont. Net op het moment dat Henry denkt dat hij zijn bindingsangst opzij wil zetten komt hij achter de trieste waarheid. Lucy heeft een probleem met haar kortetermijngeheugen, en kan zich elke ochtend niks meer herinneren van de vorige dag. Henry zal haar dus elke dag opnieuw moeten versieren.
Sandler superstud?
De film begint behoorlijk plat, met een ongelooflijke kotsgrap. Even ben je bang dat hiermee de toon gezet is, en we niks van de leuke en frisse Wedding Singer humor terug zullen gaan zien. Gelukkig verandert dit zodra Drew op het witte doek tevoorschijn komt. Haar aanwezigheid doet Sandler behoorlijk indammen, en hun chemistry is een stuk geloofwaardiger dan het begin van de film. Sandler als womaniser, really? Ik bedoel, hoe kan een naar vis stinkende lokale dierentuinmedewerker nou in vredesnaam al die leuke toeristes versieren, en dan ook op zo’n wijze dat diezelfde toeristes terug van vakantie nog lopen te soppen bij het uitspreken van zijn naam?
De waarheid accepteren
De film neemt de tijd om het simpele plotje neer te zetten. Lucy denkt elke dag dat het de verjaardag van haar vader is, aangezien ze op die dag haar ongeluk kreeg wat het geheugenprobleem veroorzaakte. Vaderlief heeft een jaar lang geprobeerd die illusie in stand te houden, elke dag maar weer de waarheid vertellen is ook vervelend, en bovendien voor de filmkijker op een gegeven moment ook vermoeiend. De filmkijker constateert dan ook al snel dat Lucy elke dag opvallend veel sneller de waarheid accepteert.
Schneider
De grote bijrollen in de film worden ingevuld door Sean ‘hobbit’ Astin en Rob Schneider. Schneider is als ranzige vriend van Henry in vorm, en de ware komische noot in deze film. Hij krijgt het niet alleen voor elkaar om Sandler op het gebied van humor van het doek te spelen, de manier waarop is heerlijk ranzig en plat. Één van zijn betere rollen. Het is verder even wennen om Astin in een andere rol te zien. Hij speelt de dopingslikkende broer van Lucy, die er van droomt om Mister Hawaï te worden.
Conclusie
50 First Dates is een erg geslaagde komedie. Ik weet niet zeker of ik dit een romcom moet noemen, daarvoor is de humor hier en daar te bizar en te Adam Sandler. Sommige momenten van de film lag ik echt snikkend van het lachen in mijn bioscoopstoeltje. Ik zeg alleen maar: Rob Schneider, Drew Barrymore en een honkbalknuppel. AUW! Een leuke en lekkere komedie, need I say more?
Be the first to comment