Als Comic-fan was ik in 2000 in rep en roer. Eindelijk kwamen mijn favoriete helden naar het witte doek. Het is nu tegenwoordig niet meer voor te stellen, maar in de jaren ’90 was het aantal geslaagde comicverfilmingen te tellen op één hand. Een hand dat een ongeluk met een cirkelzaag had gehad. Tegenwoordig zijn superhelden niet meer weg te slaan uit de bios.
Metaalarmoede
Maar de laatste twee/drie jaar merkte ik bij mijzelf dat ik er een beetje klaar mee was. Na Man of Steel had ik het allemaal wel een beetje gezien. Nog maar eens een blik nieuwe X-Men acteurs, nog maar eens een Spider-Man reboot, weer de aankondiging van een bosje Marvel-films… het zal allemaal wel. Misschien ben ik verwend, misschien is het een overkill aan keuze, maar ik merk dat ik zelden nog met een kinderlijk enthousiasme naar de helden uit mijn jeugd ga zitten kijken. En dat is jammer.
Wat kan je nog verzinnen?
Het lijkt me toch ook dat de enorme poel aan talent dat aan dit genre films verbonden is een beetje door de ideeën heen begint te raken. Hoe vaak kan je Magneto nog iemand laten verliezen om hem nog tragischer te maken? Hoeveel steden beuken the Avengers nog plat om de aarde te beschermen? Hoe vaak mag een held doodgaan om een film later alweer te leven? En hoeveel donkerder kunnen we de DC-films nog op het witte doek toveren? Ik merk dat ik steeds minder interesse heb voor de antwoorden op deze vragen.
Logan
En toen was er de trailer van Logan. Het kwam op me over alsof we hier de laatste X-men film ooit te zien gaan krijgen. En dat gevoel is niet ten onrechte. Hugh Jackman en Patrick Stewart lijken voor de laatste keer (na 17 jaar) gestalte te geven aan Wolverine en Professor Xavier. De trailer straalt dat ook uit. De mutante gaven van het duo nemen af, de jaren zijn gaan tellen. Maar er is nog lucht voor één laatste avontuur. Met als begeleidende muziek het prachtige “Hurt” van Johnny Cash raakt de trailer een gevoelige snaar. Het einde van een tijdperk?
Be the first to comment