Deze film zag ik voor het eerst tijdens de Sneak Preview in Groningen. Het rumoer in de zaal was niet van de lucht bij het begin van de film. Een Belgische man met zwart haar en een snor heeft iets te maken met kinderporno. De connectie Marc Dutroux lijkt snel gelegd. Maar niets van dat al, de man blijkt al snel een undercover agent (Eric), die met gevaar voor eigen leven een vader die zijn eigen dochter prostitueert probeert te arresteren. Toch waren de grappen in de pauze niet van de lucht. Actueel is het dus allemaal wel.
De zaak
In de zaak Alzheimer zien we hoe de oude huurmoordenaar Ledda nog een laatste opdracht aanneemt. Wat zijn opdrachtgevers niet weten is dat Ledda aan Alzheimer lijd, en daardoor volledig van zijn medicijnen afhankelijk is. Als blijkt dat Ledda een klein meisje moet vermoorden ziet hij van de opdracht af. Zijn opdrachtgever stuurt vervolgens een moordenaar achter hem aan. Dit pikt Ledda niet, hij wil in eerste instantie flink wraak nemen. Als blijkt dat hij het meisje moest vermoorden omdat ze ooit kinderprostituee was, en ze te veel wist over hoog geplaatste personen die vroeger met haar verpoosden wordt het zelfs een erezaak. De politieagenten Eric en Freddy (die destijds undercoveractie voerden) ruimen ondertussen de lijken die Ledda tijdens zijn acties achterlaat op.
Verfrissend
De film oogt in alles als een gemiddelde Amerikaanse misdaadfilm. Dat we hier echter met een Belgische productie te maken hebben is dan ook best verfrissend. De dialogen en de diverse subplotjes zijn eigenlijk heel stereotype voor het genre, maar niet eerder zag ik dit in een Nederlandstalige productie op deze wijze terug. Sommige mensen legden ook de connectie met Baantjer, maar daarmee doen we deze film toch echt tekort. We hebben hier namelijk te maken met een prima misdaadfilm voor een breed publiek, en ook nog eens een ijzersterke cast, en enkele fraaie actiescènes.
Jan Decleir
De rol van Ledda wordt vertolkt door Jan Decleir, de enige echte Sean Connery van de lage landen. De goede man is inmiddels achter in de vijftig, en lijkt met de jaren alleen maar beter te worden. Hoewel de momenten dat zijn ziekte hem parten speelt erg voorspelbaar en weinig consistent zijn weet hij de rol toch prima neer te zetten. Maar toch is de ziekte van Alzheimer in deze film net zoiets als het teleporteersysteem uit Star Trek. Zodra het spannend word dreigt het ook gelijk allemaal mis te gaan. In Star Trek kan je dan ineens niet meer teleporteren, en in deze film kan Ledda ineens niet meer helder nadenken.
Conclusie
De film zelf is uiterst professioneel en gelikt in elkaar gezet. Net als bij Phileine zegt Sorry krijgt men daar in dit deel van de wereld vaak veel kritiek voor. Ik ben echter blij dat men in de Benelux ook gewoon eens lekkere films durft te produceren voor een groot publiek. Niet die eeuwige diepzinnige dialogen, verzuchtingen, obsessieve seks en schokkerige camera’s zoals in veel andere Europese producties, maar gewoon ouderwetse toegankelijkheid. Ondanks alle stereotypen op zijn manier heel verfrissend!
Be the first to comment