Voor een ieder die Anaconda (de film uit 1997) heeft gezien behoeft deze film geen inleiding. Mocht die film je totaal onbekend voorkomen dan kan ik je nu al vertellen dat je daar bijzonder weinig aan gemist hebt. Zal deze film dan beter zijn dan zijn voorganger of is het weer drama alom?
Alles voor de wetenschap
Voordat de eerste uit de kluiten gegroeide regenwormen door het beeld glijden heeft de kijker al suggestief kennis gemaakt met het vermoedelijke bestaan van de anaconda. In de vrij chaotische inleiding wordt een indiaan door iets opgejaagd en uiteindelijk gegrepen. De kwaliteit van de inleiding is een donkere voorbode van de rest van de film en voorspelt niet veel goeds. Maar toch, men heeft gepoogd een spannend verhaal neer te zetten en bedacht daar een uitmuntend vehaal voor. Een groep wetenschappers heeft ontdekt dat de bloed orchidee een bepaalde stof bevat die kan fungeren als basis ingrediënt voor een medicijn dat voor de eeuwige jeugd zou kunnen zorgen. Deze wetenschappers gaan in opdracht van een multinational een expeditie beginnen naar Borneo. De tijd dringt want de bloem bloeit maar eens in de zeven jaar en slecht voor een periode van twee weken. Natuurlijk blijkt dat er geen boot geregeld is men moet dus op zoek naar een alternatief. Deze wordt gevonden in de persoon van Bill Johnson (Johnny Messner) die in het bezit is van een soort gammelle woonboot. Omdat er geen alternatief is zit er voor de wetenschappers niets anders op dan deze optie te nemen en zodoende kan de reis naar de donkere diepten van het oerwoud beginnen.
De problemen
Het zal niemand verbazen dat de reis natuurlijk alles behalve vlekkeloos verloopt. In de groep zijn onderling nogal wat spanningen aanwezig en al snel is het duidelijk wie zich zal ontwikkelen tot ultieme klootzak, stoere held, zeurend rotwijf en eerste slachtoffer. Geen van deze personages krijgt eigenlijk een gedegen inleiding en het blijft ook bijzonder onduidelijk waarom sommige mensen op elkaar reageren zoals ze doen. Spijtig voor alle acteurs, maar de gene die de meeste aandacht krijgt is een aapje: Kong, het huisdiertje van Bill. Dit aapje komt en gaat op de meest onlogische momenten en fungeert eigenlijk alleen als voorbode voor onheil. Duidelijk is in ieder geval dat de personages van secundair belang zijn en eigenlijk alleen maar dienen als lopend voer voor de anaconda’s. Nadat de expeditieleden het schip ten onder hebben zien gaan en ze hebben besloten om lopend op zoek te gaan naar hulp beginnen de problemen pas echt. Als in een moeras het eerste lid gegrepen wordt door een anaconda en als ook hun redding in nood dood terug wordt gevonden neemt de spanning toe, zullen de expeditieleden ooit nog levend terugkeren?
Slecht
Je kan er eindeloos omheen blijven kronkelen, maar Anacondas is een bijster slechte film. Ten eerste zijn de karakters bijzonder oppervlakkig en is het soms volslagen onduidelijk waarom sommige opmerkingen gemaakt worden. Bill neemt te pas en te onpas een vervelend stemmetje aan die het meest doet denken aan Steven Seagal in zijn ‘coolste’ momenten. Eén van de vrouwelijke leden is een bijzonder irritant rotwijf die al bijna in tranen uitbarst al er een appje op haar hoofd springt en het gore lef heeft om te klagen over het feit dat haar telefoon het heeft begeven, nog geen seconde nadat ze uit de bek van een krokodil is gered. De ultieme ‘bad guy’ is in dit geval Dr. Jack Byron (Matthew Marsden). Deze Brit van geboorte weet een dusdanige prestatie neer te zetten dat je eraan twijfelt of zijn Britse accent wel echt is. Toch knap.
Slechter
Dan heb ik het eigenlijk nog niet eens uitvoerig gehad over het verhaal zelf. Iedereen die Anaconda uit 1997 heeft gezien zal zich waarschijnlijk afvragen of ze niet perongeluk de zelfde film zitten te kijken. Het verhaal is zo goed als hetzelfde alleen John Voigt en J.Lo. ontbreken. Daarnaast zijn de Anaconda’s van een dusdanige kwaliteit dat de makers zich zelfs in 1997 al hadden moeten schamen. De slangen hebben tanden van een dusdanig formaat dat een gemiddelde tijder er jaloers op zou worden. Tevens zijn ze zo overduidelijk nep dat niemand trillend in zijn stoel zal zitten. Althans niet van angst, misschien wel van het lachen.
En slechtst
Alsof dat nog niet genoeg is, zit de film ook nog eens vol met fouten. Zo klaagt er op een gegeven moment iemand dat de harde schijf van zijn computer de ondergang van de boot niet heeft overleeft. Dit zou niet zo erg zijn geweest, ware het niet dat hij heel beteuterd naar een cd-rom drive stond te kijken. Ten slotte zit de film vol met onduidelijke teksten die kennelijk verwijzen naar andere films en tv-series. Zo mompelt iemand op een gegeven moment iets dat hij een van de expeditieleden ‘van het eiland zal stemmen als hij het nog een keer over eten heeft.’ Dit zou een verwijzing kunnen zijn naar de Amerikaanse versie van Expeditite Robbinson, maar de opmerking valt, net als bijna alle anderen, in het absolute niets.
Conclusie
Anacondas: The Hunt for the Blood Orchid is precies geworden wat je op basis van de titel en het voorgaande deel zou verwachten: een bijster slechte film. De personages en het verhaal zijn bijzonder oppervlakkig, de slangen te overduidelijk nep, de teksten misplaatst en de fouten te talrijk. De enige die een prima prestatie in deze film aflevert is een aapje en dat zegt volgens mij al genoeg. Bekijk deze film vooral niet, je mist dan kostbare minuten in je leven die je veel beter had kunnen besteden.
Be the first to comment