De Rocky-serie is door enkele zeer gemakzuchtige sequels helaas verworden tot een zeer middelmatige filmreeks. En dat is jammer, want het eerste deel won terecht een Oscar en behoort tot één van mijn persoonlijke favorieten. Dik 15 jaar na Rocky V besloot Stallone de gevallen held nog één keer een kans te geven. Zowel Stallone als Rocky lopen nu op het einde van hun rijke carrière.
Rocky een dagje ouder
Rocky, inmiddels eind 50, probeert zich te settelen als eenvoudige restauranthouder. Adrian is overleden, en het kost hem moeite om haar achter zich te laten. Zijn zoon wordt dagelijks tegen zijn zin geconfronteerd met het feit dat hij de zoon van de ex-wereldkampioen boksen is, en kan daar maar moeilijk mee leven. Om zijn problemen te vergeten wil Rocky een paar kleine partijtjes boksen, maar iedereen twijfelt of dit gezien zijn leeftijd wel een goed idee is. Ondertussen ontploft de huidige wereldkampioen Dixon van woede als een computerberekening Rocky als de betere aanwijst op nationale TV. Een handige promotor ziet zijn kans en organiseert een showpartijtje tussen de twee. Maar Rocky zou Rocky niet zijn als hij niet gewoon keihard ging trainen.
Blast from the past
Het is duidelijk dat Stallone, nu hij zelf heeft aangekondigd te willen stoppen, in een melancholische bui aan het verkeren is. Rocky Balboa zit vol knipoogjes naar het verleden. Leuk voor de mensen die alle vorige films gezien hebben, maar niet alle jeugdige kijkers weten wie Spider Rico was, of wat de lokale dierenwinkel voor Rocky betekende. Een groot deel van deze film zal dan ook een beetje aan hen voorbij gaan. De in Rocky altijd sterk aanwezige trainingsscènes zijn dan deze keer ook een beetje tweede plan. Een ander vast onderdeel van het verhaal, Rocky de duidelijke underdog maken, kost echter aanzienlijk minder tijd. Tenslotte is hij al achter in de vijftig, en zijn tegenstrever een jonge hond die al zijn gevechten makkelijk weet te winnen.
Het hart van de film
Wat echter enorm voor de film spreekt is de overduidelijke liefde voor de personages en het matriaal. Rocky V had de afsluiting moeten worden waar Balboa terugkeert naar zijn roots, berooid maar tevreden. Iedereen weet echter dat deze film gewoon geen lekkere afsluiter was. En dus gebeurt dit waar het hoort: in de ring. Hier kan Rocky weer lekker op zoek naar mannelijkheid en zelfrespect, en nog één keer hard van zich afslaan om alle criticasters op hun nummer te zetten. De metafoor is duidelijk; het gaat hier niet alleen om Rocky, maar ook om Stallone zelf. Dit komt mooi tot uiting in een emotionele speech waarin Stallone/Rocky aangeeft misschien wel oud te zijn, maar nog steeds niet klaar met zijn sport.
Conclusie
Rocky is een heerlijke blast from the past voor de liefhebbers van ‘the Italian Stallion’. En dames, sorry voor de blik in de ogen van ons mannen als het bekende trainingsmuziekje weer gaat lopen. Diep in ons hart willen we dan toch allemaal even Rocky zijn, trainen om voor het oog van de wereld tegen alles in het onmogelijke te presteren. En ook al is Rocky Balboa niet zo goed als het origineel, zodra Rocky de beroemde Rocky steps op gaat rennen heeft de film me definitief veroverd.
Be the first to comment