De Aristokatten

In 1970 komt Disney met een avondvullende animatiefilm over katten. Om precies te zijn: aristokatten. Aristokatten zijn katten die opgroeien in aristocratische familie en waar dus veel geld is. Ze leren manieren, kunstjes doen enzovoorts, zodat ze op een kattenshow hoge ogen gooien. Deze poezen zijn van mening dat straatkatten maar vies zijn en daar willen ze dan ook niets mee te maken hebben. Maar soms heb je het lot niet helemaal in eigen handen en kom je erachter dat niet alle vooroordelen waar zijn.

De erfenis
Duchess woont samen met haar kroost Berlioz, Marie en Toulouse bij Madam in huis. Madam is gek op haar poezen, zelfs zo gek dat ze besluit de erfenis in eerste plaats aan haar poesen na te laten. En haar trouwe butler Edgar, die komt op de tweede plaats te staan. Zo lang de poezen leven moet hij voor ze zorgen, en als de laatste poes er niet meer is, krijgt hij het overgebleven deel van de erfenis. Bij butler Edgar, die het gesprek heeft afgeluisterd, schiet dit volkomen in het verkeerde keelgat. Hij besluit daarom de poezen een kopje kleiner te maken.

Weg met de poes
Natuurlijk is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Edgar raakt de poezen dan ook halverwege zijn rit op de motor met tweespan kwijt. Ach, ze zijn in ieder geval uit de weg nu. Wanneer Duchess en haar kleintjes bijkomen, vragen ze zich verschrikt af hoe ze ooit weer thuis moeten komen. En dan komt de grote rode straatkat Thomas O’Malley om de hoek kijken. Hij besluit de poezen eens een handje te gaan helpen en ze terug naar huis te brengen. Een taak die meer moeite zou gaan kosten dan onze straatkat kon vermoeden.

Matige film
De Aristokatten is naar mijn mening een van de mindere Disneyfilms. Hoewel alle typische Disney-ingrediënten wel in de film aanwezig zijn, blijft de film bij vlagen saai. Het duurt te lang voordat de poezen ontvoerd worden, en vervolgens is de weg terug ook zo gevonden. En dan hebben we het nog niet eens over de liedjes gehad. Het liedje over de pianoles is nog wel leuk, maar eenmaal bij de jazzkatten is de lol er gauw af. Daar maken ze qua tekenen ook de ‘Dombo is dronken’-fout. In deze Dombo-scène werd voor mij als kind de tekenstijl opeens te abstract en voor mij weinig aantrekkelijk. En iets dergelijks gebeurt ook wanneer ze bij de jazzkatten zijn.

Conclusie
Menig kind zal over het geheel best van de Aristokatten kunnen genieten. De film schiet alleen tekort om continue interessant te blijven. Desalniettemin veroveren de jonge poesjes elk kinderhart. Het zou mij niets verbazen als iedereen toentertijd ook een jonge poes wilde hebben zoals nu de clownvissen niet aan te slepen zijn. In dat opzicht weet Disney keer op keer te slagen, zo ook weten de hoofdpersonen in de Aristokatten weer een groot publiek aan te spreken. De Aristokatten is een magere film, maar de karakters compenseren een boel.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*