The Assassination of Richard Nixon is het Hollywood regiedebuut van Niels Mueller en meteen kan hij al beschikken over grote een cast waar veel regisseurs jaloers op zouden zijn. Gelukkig gebruikt hij ze goed, want The Assassination of Richard Nixon laat een sterk staaltje acteerwerk zien.
Maf
Sam Bicke (Penn) is een beetje een raar mannetje. Hij en zijn vrouw Marie (Watts) leven gescheiden en hoewel hij blijft hopen dat ze weer bijelkaar zullen komen, is het wel duidelijk dat Marie daar anders over denkt. Dat heeft niet te maken met dat ze niet meer van hem houdt, maar meer dat er niet met hem te leven valt. Sam is geen gemene man, maar iemand die niet kan leven in 1974. Samen met zijn broer had hij een autobandenwinkel, maar ze kregen ernstige ruzie. Verkopen is namelijk niet echt iets voor Sam. Liegen wil hij namelijk niet, hij vindt dat het niet nodig zou moeten zijn. Hij verliest baan na baan, doordat hij hartstochtig in zijn principes gelooft, principes die niet passen in de commerciële wereld van 1974. Uiteindelijk krijgt hij een baan als meubelverkoper en hier leert hij iets van zijn baas: Richard Nixon is de beste verkoper ter wereld. Hij heeft zichzelf verkocht door het publiek te misleiden.
Ontroerend
De groeiende problemen van Sam hebben veel te maken met het niet kunnen accepteren van hoe de wereld in elkaar zit, daarvoor is hij te principieel en te eerlijk. De tagline van de film weet het perfect te verwoorden: The Assassination of Richard Nixon is “the mad story of a true man.” Bicke is verschrikkelijk eenzaam, zijn enige vriend Bonny (Cheadle) heeft het steeds moeilijker met het omgaan met hem, dit komt doordat Sam steeds meer vervreemd en zich steeds meer begint te ergeren aan de oneerlijke en hypocriete wereld waarin hij leeft. Zijn vrouw wil hem niet zien, en dat is ook begrijpelijk, hij is namelijk behoorlijk lastig in de omgang. Het knappe van deze film is dat Penn een hele ontroerende man neerzet. Je hebt medelijden met hem, en snapt hem, en tegelijkertijd geneer je je dood voor hem en irriteer je je aan hem.
Knap
De film bouwt uiteindelijk naar een onverwachte climax. In de trage opbouw hiernaartoe zie je hoe Sam teleurstelling na teleurstelling moet verkroppen, hoe hij zich steeds minder staande weet te houden en als kijker weet je dat het niet lang kan duren voordat dit mis gaat. De film draait echt vooral om Sam Bicke, en het is dan ook vooral Sean Penn die de film maakt met weer eens een Oscarwaardige prestatie. Maar ook Watts zet als Marie een bijzonder goede rol neer. Zij is samen met Bonny het meest sympathieke karakter. De karakters zijn allemaal bijzonder geloofwaardig en interessant en hierdoor blijft de film boeien, ondanks het feit dat ie wat traag is. Ook het camerawerk draagt hieraan bij: doordat de camera zachtjes schudt heb je als kijker het gevoel dat je door iemands ogen kijkt en echt bij Sam bent, je voelt zijn emoties. Alles voelt veel dichterbij dan wanneer er gekozen was voor strakke camerabewegingen.
Conclusie
The Assassination of Richard Nixon is een bijzonder knappe film geworden. Mueller heeft een prachtige emotionele film gemaakt met Penn die weer eens een geweldige rol neerzet als de neurotische Sam. De film weet 95 minuten lang te boeien, ondanks het trage verloop van de film. Een traag verloop hoort ook echt bij een film als deze, net als bij bijvoorbeeld Mystic River en 21 Grams (overigens ook met Sean Penn in de hoofdrol). Het is daardoor ook niet een film voor het grote publiek, niet iedereen zal zich aangesproken voelen door de manier waarop deze film gemaakt is. De film doet echter precies wat het wil doen, of dat iets voor jou is, moet je zelf bepalen.
Be the first to comment