Babel

Voor Alejandro González Iñárritu is Babel de slotfilm van zijn drieluik. De andere twee films zijn Amores Perros en 21 Grams. Beide films kregen lovende kritieken en zo ook Babel. Op Cannes onder andere bekroond met een palm voor beste regisseur. Maar kan Babel de hooggespannen verwachtingen als slotfilm aan?

De rode draad
De rode draad die deze drie films met elkaar verbind is dat alle verhaallijnen elkaar zijdelings raken. In Babel is de rode draad die alle mensen met elkaar in verband brengt al snel duidelijk. Richard (Pitt) en Susan (Blanchett) zijn op vakantie in Marokko om aan hun huwelijk te werken. Hun kinderen zijn in handen van de huishoudster Amelia (Barraza). Susan wordt per ongeluk neergeschoten door een jochie dat samen met zijn broer met een geweer aan het kloten is. Dat geweer heeft hun vader van een jager gekocht, die het geweer op zijn beurt weer heeft gekregen van een Japanse zakenman. Daarvan heeft de vrouw weer zelfmoord gepleegd en is de dove dochter een zenuwinzinking nabij.

Spraakverwarring
Wie de bijbel kent, weet dat Babel verwijst naar de bijbelse stad waar de inwoners een toren zo hoog wilden bouwen dat deze tot aan de hemel zou reiken. God wilde dit voorkomen en zorgde ervoor dat de mensen niet meer met elkaar konden communiceren, de Babylonische spraakverwarring. Dit thema komt in alle verhaallijnen van de film terug. Een getrouwd stel dat het communiceren met elkaar is verleerd. In geval van nood in een ander land moeizaam kunnen communiceren met de plaatselijke bevolking. Bij de grens tussen Amerika en Mexico waar met argwaan gereageerd wordt op alles wat maar uit Mexico komt en Amerika binnen wil gaan. Argwaan zit hier de communicatie in de weg. Tot slot de dove Japanse Chieko (Kikuchi) die afhankelijk is van gebarentaal en een notitieblokje om te kunnen communiceren dat ze met haar gevoelens in de knoop zit. Communicatie is de sleutel om het samen te redden in de maatschappij en Babel laat zien dat miscommunicatie verregaande gevolgen kan hebben, zowel in het klein als in het groot.

Realistisch
Het acteerspel in Babel is zeer sterk. Zo weet Adriana Barraza haar rol als Amelia overtuigend neer te zetten. Alle beslissingen die deze vrouw neemt, neemt ze met de beste bedoelingen. Dat het uiteindelijk helemaal misloopt is slechts ten dele te wijten aan haar slechte beoordelingsvermogen. Voor een deel is het ook domme pech. Ze is een moeder die bij het huwelijk van haar zoon wil zijn, maar op de kinderen van haar baas moet passen. Ze besluit de kinderen mee te nemen en aanvankelijk gaat alles ook goed, maar het is alsof de duivel ermee speelt. In bijna alle gevallen loopt zo’n stiekem uitje goed af, maar uiteraard dit keer niet. En dan zijn de gevolgen bijna niet meer te overzien. Als publiek leef je met Barraza mee, want ze bedoelde het allemaal niet zo kwaad. Je kunt je in haar inleven. Net als in de Chieko die eigenlijk op zoek is naar warmte en liefde. De rol van dit getergde meisje wordt prachtig vertolkt door Rinko Kikuchi. Het totaalplaatje van Babel klopt gewoon. Alle rollen worden sterk vertolkt en daarom weet Babel je te raken.

Conclusie
Ik vind Babel een zeer goede slotfilm van het drieluik van Alejandro González Iñárritu, hoewel Amores Perros voor mij de beste blijft. Babel laat zien hoe belangrijk communicatie is en dan gaar het niet alleen over spreken. Het gaat in de film ook over luisteren, willen luisteren en lichaamstaal. Allemaal onderdeel van het hele communicatiegebeuren. Het enige puntje van kritiek dat je op Babel zou kunnen hebben is dat de film wat aan de lange kant is. Misschien is dat waar, maar is dat erg wanneer de film je zo weet te raken dat je stil de bioscoop uit komt. Babel zet je aan het denken over groot en klein leed en over hoe een stommiteit verregaande gevolgen kan hebben. Ga Babel echt in de bioscoop zien, de film is het waard.