Crash

Crash is een drama van een Paul Haggis, deze man is vooral bekend als schrijver en regisseur van TV-series. Nu heeft hij een grote sterrencast tot zijn beschikking om een zijn naam als Hollywood-regisseur te vestigen. Dat is hem met Crash, die de Oscar won voor Beste Film, in ieder geval zeker gelukt.

Samen
Crash is zo’n film die verschillende verhalen neemt die op een gegeven moment samenkomen. De film volgt rechercheurs Waters (Cheadle) en Ria (Esposito), agenten Hanson (Phillippe) en Ryan (Dillon), twee criminelen (waaronder Ludacris) een politiek vooraanstaand openbaar aanklager en zijn vrouw (Fraser en Bullock), een winkeleigenaar en zijn gezin, een slotenmaker en een tv-maker en zijn vrouw. Dat zijn een hele hoop bekende namen en een hele hoop losstaande verhalen. De verhalen raken elkaar allemaal op een of andere manier en lopen door elkaar heen waardoor de losse verhalen samen één verhaal vormen. Belangrijk voor de samenhang is het hoofdthema van de film: racisme. In Nederland kunnen we er misschien ook wat van, maar Amerika is op het gebied van (verborgen en minder verborgen) racisme een vreemd land. Dit is door de recente gebeurtenissen met orkaan Katrina in New Orleans nog eens flink benadrukt.

Menselijk
Crash gaat van de bewandelde paden af wanneer het op de karakters zelf aankomt. In het begin lijkt het ene karakter een stomme racist, terwijl de andere wordt gediscrimineerd. Door je eigen vooroordelen kies je al gauw partij, maar op een gegeven moment blijkt dat geen van alle karakters volledig slecht of perfect is. Zodra je bijvoorbeeld denkt een hekel aan agent Ryan te hebben, verricht hij een heldendaad. Je mening over de karakters verandert voortdurend, hierdoor word je ook een beetje met de neus op je eigen vooroordelen gedrukt. Een beetje maar, want de meeste films werken niet met dit soort karakters, meestal weet je wel wie de good guy en wie de bad guy is. Het is erg verfrissend om een film te zien met karakters waarvan je het gevoel hebt dat je die (in Amerika) ook op straat zou kunnen tegenkomen.

Geloofwaardig
De karakters zijn stuk voor stuk geloofwaardig, doordat ze allemaal hun eigen sterktes en zwaktes hebben. De karakters zijn niet alleen in het script geloofwaardig, ze worden ook fenomenaal neergezet door de sterrencast. Ze krijgen allen te maken met racisme, wat zeer goed is verwerkt in Crash. Dat thema ligt er dan wel dik bovenop, maar is wel zo verwerkt dat je het gelooft. De subtiele en minder subtiele vormen van racisme weten de kijker echt te raken doordat het zo pijnlijk geloofwaardig is. Het enige dat echt afbreuk doet aan Crash is de toevalligheid. De verschillende verhalen raken elkaar simpelweg te mooi. Zoveel mensen die elkaar niet kennen en toch met elkaar te maken hebben; het voelt allemaal iets te geconstrueerd aan. De puzzelstukjes passen te goed. Echt heel erg storend is dit niet, maar als we het hebben over de geloofwaardigheid van Crash, dan is dit het grootste minpunt.

Conclusie
Het is lang geleden dat een film mij zo wist te raken als Crash. De tranen stonden tijdens het kijken een aantal keer in mijn ogen en dat is een groot compliment. Het is misschien te toevallig hoe de verhalen samenvallen, maar dat is eenvoudig te vergeven dankzij de sterke kanten van deze film. De oscarwaardige acteerprestaties en rake manier waarop het prachtige en emotionele verhaal verteld word zorgen ervoor dat Crash verplichte kost is voor filmliefhebbers. Crash is absoluut één van de beste drama’s die ik in lange tijd heb gezien. Kijken dus!