The Ballad of Narayama

The Ballad of Narayama speelt zich af in een afgelegen, besneeuwd bergdorp in het noorden van Japan. Oma Orin woont daar met haar twee zoons en kleinzoons in huis. Tatsuhei, haar oudste zoon, is weduwnaar en vader van twee zoons en de jongste zoon, Risuke, is een stinkende excentriekeling die niet helemaal 100% is. Orin is 69 jaar oud en volgens de regels die in het dorp gelden, moet ze de heilige berg Narayama op om daar te sterven als ze 70 is. Ondanks dat ze nog vitaal en vol leven is, accepteert Orin dat haar einde nadert en maakt ze zich op om afscheid te nemen van het leven.

Verantwoordelijkheid
Zorgzaam als ze is, wil Orin niet zomaar afstand doen van het dorp en haar familie, ze wil beide in goede handen achterlaten. Zo lost ze een conflict in het dorp op en ze zoekt voor haar oudste zoon een nieuwe echtgenote en ze regelt voor haar jongste zoon een vrouw voor één nacht. Op deze manier wil ze het dorp en de familie in een goede staat achterlaten om zo vredig te kunnen sterven. Dit staat in schril contrast met de manier waarop haar vroegere echtgenoot met verplichtingen omging (hij liep letterlijk weg voor zijn verantwoordelijkheden). Dit deed Orin zo veel pijn dat zij vastbesloten is om de zaken wel op een correcte manier af te handelen.

Schril contrast
De subtiele manier waarop het verhaal verteld wordt, staat af en toe in schril contrast met enkele gebeurtenissen die, om maar mild te zeggen, wel erg ‘in your face’ zijn. Zo zien we hoe Risuke zich vergrijpt aan een hond en wordt er een compleet gezin levend begraven door de rest van de inwoners van het bergdorp. Vooral de laatste scène is op zo’n manier gefilmd dat je maag er haast van omdraait. Wat wel een lust voor het oog is, zijn de prachtige symbolische shots van de Japanse natuur door de vier seizoenen heen, een soort Aziatische Circle of Life.

Conclusie
Liefhebbers van Japanse cinema zullen van The Battle of Narayama erg kunnen genieten. Het poëtische taalgebruik en de typische oosterse nadruk op rituelen, traditie en ceremonie is weinig verrassend maar wel erg mooi en meeslepend. De film laat zien hoe waarden en waardigheid belangrijker zijn dan persoonlijk geluk. Weg met het egoïsme en lang leve de opofferingsgezindheid. De opoffering die Orin maakt, levert haar een gracieus en waardig einde van haar leven op en dat is de les die regisseur Imamura lijkt te willen achterlaten